သီတင္းကြ်တ္

ငယ္ငယ္က
တေပ်ာ္တပါး ရြတ္ဆိုခဲ့ဖူးတယ္…
သီတင္းကြ်တ္ၿပီ…
မီးပံုးပ်ံ လႊတ္ရေအာင္ တဲ့…

ငယ္ဘ၀…
ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ျမတ္ဘုရားထံ ရည္ေရာ္မွန္း ဆီမီးနဲ ့ ကန္ေတာ့ပန္းဆင္ခဲ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
မိဘ ဖိုးဖြား ဆရာသမား အေလးနက္ထား ပူေဇာ္ၾကတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ကုသိုလ္ေတြရ မုန္ ့ေတြ၀ ၾကည္ရႊင္ပ်တဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
လမင္းေရာင္သာ ထိန္ထိန္ျဖာ ၾကည္လင္လွတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ဆီမီးေရာင္ရွိန္္ ထိန္ထိန္၀ါ သာယာလွတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
မီးပန္းေတြ တလက္လက္ ေဗ်ာက္အိုးသံ တညံညံ စည္ကားလွတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ပြဲေတြလမ္းေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲ ႏႊဲခဲ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
စည္ေဗ်ာသံ ညံမစဲ လူတိုင္းေပ်ာ္တဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္ကာ မွန္းဆ တမ္းတရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…

အခုေတာ့…
တကယ္ကဆို ငယ္ဘ၀လို ေပ်ာ္စရာ မရွိတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ဖိုးဖိုး ဖြားဖြား ေတြ ေဖေဖ ေမေမေတြကို
စိတ္ထဲကသာ မွန္းကန္ေတာ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္...
ေလထဲကသာ လွမ္းကန္ေတာ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္...
မီးပံုး မဆင္ ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္...
မီးပန္း မျမင္ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္...
မီးပံုး မတြန္းရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
မီးလံုး မထြန္းရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ေဗ်ာက္အိုးသံ တိတ္တဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
စည္ေဗ်ာသံ ပိတ္တဲ့ သီတင္းကြ်တ္…
ေပ်ာက္ေမ့ခ်င္ေအာင္ ေျခာက္ေသြ ့တဲ့ သီတင္းကြ်တ္...
လူသူမသိေအာင္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ သီတင္းကြ်တ္…

အင္း… ဒီလိုနဲ ့ဘဲ
သီတင္း တခ်ီ ကြ်တ္ခဲ့ျပန္ေလၿပီ…။

(သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေန ့ ၁၄-၁၀-၀၈ အမွတ္တရ)

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ ့ ကို ေအာင္သာငယ္ ရဲ႕ Tag ကို ေရးဖို႕ စဥ္းစားေနရတာ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ေတြ ၾကာသြားတယ္…။ စဥ္းစားေနရတယ္ဆိုလို ့ အခ်စ္မရွိသူ၊ မခ်စ္တတ္သူ တစ္ေယာက္လားဆိုေတာ့လဲ… မဟုတ္ျပန္ပါ..။ အဲဒီလို ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေတြ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ နားလည္ထားသလို ကိုယ္တိုင္ ခံယူထားသလို ႐ိုး႐ိုး ရွင္းရွင္းဘဲ ေရးဖို႕ စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္..။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါေနာ္…။

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ…
ေလာကၾကီးမွာရွိၾကတဲ့ လူသားတိုင္း မကင္းၾကတဲ့ အရာတစ္ခု…
အဲဒီ အခ်စ္ေၾကာင့္ လူေတြ ရဲ ့ စိတ္ေတြ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းၾကရသလို အဲဒီ အခ်စ္ေၾကာင့္ဘဲ လူေတြရဲ ့ စိတ္ေတြ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းၾကရတယ္…။ တစ္္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ခ်စ္လာၾကတဲ့အခါမွာ အခ်စ္ေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးၾကရသလို တစ္ခါတစ္ရံမွာ အခ်စ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္လွတဲ့ ေသာကေတြကိုလဲ ခံစားတတ္ၾကရတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုၾကတဲ့အတြက္ ေလာဘစိတ္ေတြနဲ ့ ပိုပိုၿပီး ေလာင္ၿမိဳက္လာတတ္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ သိပ္မခ်စ္တတ္တဲ့ သူေတြနဲ႕ စာရင္ ခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြက ပိုၿပီး ခံစားရတတ္တယ္။ ခ်စ္တတ္တာနဲ ့အမွ် စိတ္ေတြ ပိုပို ပင္ပန္းဆင္းရဲ ရတာပါဘဲ…။

ေနာက္ၿပီး အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အခ်စ္မွာ ၅၂၈ ခ်စ္ေမတၱာနဲ ့ ၁၅၀၀ ခ်စ္ေမတၱာ ဆိုၿပီး အၾကမ္းဖ်ဥ္း ခြဲျခားထားၾကတယ္..။ ၅၂၈ နဲ ့ ခ်စ္ၾကရရင္ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုတဲ့ စိတ္မရွိတာေၾကာင့္ ေအးခ်မ္းတယ္လို ့ ဆိုၾကၿပီး ၁၅၀၀ အခ်စ္ကေတာ့ ရယူ ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ေတြေၾကာင့္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ပိုမို ပူေလာင္တယ္လို ့ ဆိုၾကတယ္…။

ကိုယ့္သေဘာအရ ေျပာရရင္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုရင္ ဘယ္နည္းနဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ ခ်စ္မိၿပီ ဆိုတာနဲ႕ ပူေလာင္ရတာဘဲလို ့ ထင္ပါတယ္…။ ၅၂၈ လဲ သူ ့နည္းသူ ့ဟန္နဲ႕ ေတာ့ ပူေလာင္ရတာပါဘဲ… ဒီေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ နဲနဲ ခ်စ္ခ်စ္ မ်ားမ်ား ခ်စ္ခ်စ္ အပူမီးေတြပါ…။ သိရက္နဲ႕ မျဖတ္ႏိုင္တာက ကိုယ္တိုင္က အတၱေတြ အျပည့္နဲ ့ ေလာကီလူသား တစ္ဦးျဖစ္ေနတာကိုး…။ အခ်စ္နဲ ့ ကင္းမွ မကင္းႏိုင္တာ…။ ကိုယ္ဆို မကင္းလိုက္သမွ အဲဒီ ၁၅၀၀ အခ်စ္ကို ပူေလာင္မယ္လို ့ သိသိၾကီးနဲ ့ ေစာေစာစီးစီးကို ကိုယ့္ဘဝထဲ ဆြဲေခၚခဲ့မိတာ…။

ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူသက္တမ္း ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ရလာတဲ့ အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ အရာရာဟာ အတန္အသင့္ တည္ၿငိမ္လာခဲ့ၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈေတြနဲ ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ အခ်စ္မ်ိဳးေတြနဲ ့ခ်စ္ႏိုင္လာတာမို ့ ပူေလာင္မႈေတြ နဲနဲ ေလ်ာ့သြားသလို ခံစားရပါတယ္။

ကိုင္ဇာရဲ ့ ေရႊရတု အခ်စ္ သီခ်င္းထဲကလို “မင္းဆံပင္ျဖဴျဖဴမွာ စပါယ္ကံုးေလး ပန္ေပးမယ္… အဖိုးၾကီး ငါ့ကို အဖြားၾကီး မင္းက ေမာင္ေတြ ဘာေတြ ေခၚပါအံုး“ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးဆိုရမယ့္ အရြယ္ေတြက်ရင္ေတာ့ အခုထက္ပိုၿပီး ေအးခ်မ္းရလိမ့္မယ္လို ့ ေမွ်ာ္လင့္မိတာပါဘဲ…။

ကဲ… အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ကို သက္ေဝ နားလည္သလိုေတာ့ ေရးလိုက္ပါၿပီ…။
ဆက္ၿပီး ေရးေစခ်င္တဲ့သူေတြကေတာ့…

- တန္ခူး (ေလႏုေအး)

- ပန္ဒိုရာ

- ႏုစံ

- မိုးခ်ိဳသင္း

- မသီတာ (Sonata-Cantata)

- ျမတ္ႏိုး

- ကိုဇနိ + မဇနိ (အိုးေ၀)

- မမ ခင္ဦးေမ နဲ ့

- Megumi တို ့ပါ…။
အခ်ိန္ရတဲ့အခါ ေအးေအးေဆးေဆး ေရးေပးၾကေလ... ေနာ္….။

*** သတိတရ Tag ထားတဲ့ အကိုၾကီး ကိုေအာင္သာငယ္ ကိုလဲ ေက်းဇူး အမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္္…။

ကမာၻသစ္

ကိုယ့္အေတြးေလးႏွင့္ကိုယ္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနလိုသူတစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ ထိုပါတ္ဝန္းက်င္သည္ တဆိတ္ေတာ့ျဖင့္ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုဆူညံလြန္းေနသည္။ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ ေဝ့ဝဲ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ စိတ္အာ႐ံုေတြကို ၾကိဳးစား စုစည္းကာ ေတြးခ်င္ရာကို ေတြးေတာေနမိသည္။ ေလာေလာဆယ္ ေတြးမိသည္မ်ားကို ေျပာျပရေသာ္….

ေလျပည္တိုက္ခ်ိန္ေတြမွာ ေလျပည္ညွင္းရဲ ့ အေငြ႕အသက္ကို ညင္သာ ခံစားၾကည့္ခ်င္သူ တစ္ေယာက္အတြက္ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလအရွိန္ေတြသည္ ျပင္းထန္လြန္းေနသည္။ အခ်ိန္မွန္ ရြာသြန္းေသာ မိုးေရစက္တို႕မွလာေသာ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ သံစဥ္မ်ားကို ေတးသြားတစ္ပုဒ္ပမာ နားဆင္ၾကည့္ခ်င္သူ တစ္ေယာက္အတြက္ ထိုမိုးသံတို ့သည္ ၾကမ္းတမ္းလြန္းေနသည္။ သစ္ရြက္တို႕က်ေၾကြသံသည္ သာယာေသာ ဂီတသံဟုၾကားဖူးသူ တစ္ေယာက္အတြက္ ထိုသစ္ရြက္ေၾကြသံတို ့သည္ မာေက်ာလြန္းေနသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးမွ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနေသာ ေရအလ်င္တို ့သည္ ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ ေတးသြားတစ္ခုဟု နားလည္ထားသူတေယာက္အတြက္ ထိုေရစီးသံတို ့သည္ ခက္မာလြန္းေနသည္။ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴလြေနေသာ ႏွင္းပြင့္ ႏွင္းစုကေလးမ်ားသည္ အတန္အသင့္ေတာ့ ႏူးညံ့မႈရွိလိမ့္မည္ဟု ယူဆထားသူ တစ္ေယာက္အတြက္ ထိုႏွင္းစုကေလးမ်ားသည္ (အထင္ႏွင့္အျမင္ လြဲမွားစြာ) ေအးခဲ မာေက်ာေနၾကသည္။ ႏွင္းဆီတို ့၏ ဆူးခက္ေတြသည္လဲ ခါတိုင္းနဲ ့မတူ ပိုမို မာေက်ာ ခက္ထန္ေနသေယာင္...။ ငွက္ကေလးတို ့ ဟစ္ေၾကြး ေအာ္ျမည္ၾကေသာ အသံပိစိေလးမ်ားသည္ ခ်ိဳသာဖြယ္ ခ်စ္စဖြယ္ ေတးသံမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစသည္ဟု ၾကားခဲ့ဖူးေသည္ျငားလည္း ယခုမူ ထိုသို ့ မဟုတ္ျပန္ေတာ့… တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ဆူဆူညံညံ ေအာ္ျမည္ေနၾကေသာ ထိုအသံမ်ားသည္ အၾကားအာ႐ံုကို မထိတထိႏွင့္ စိတ္မတို တိုလာေအာင္ ျပဳမူေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့...။ ထို ့အျပင္… ေနေရာင္ျခည္သည္ ေရာဂါပိုးကိုေသေစ၏ ဟု မူလတန္းဖတ္စာတြင္ သင္ၾကားခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုမူ ထိုေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ပင္ အေရျပားကင္ဆာ ဟူေသာ ေရာဂါဆန္းတမ်ိဳး ရၾကသည္တဲ့၊ ထိုမွတဖန္ ပိုဆိုးလာေသာ အပူလႈိင္းေၾကာင့္ လူသားေျမာက္မ်ားစြာ၊ သတၱဝါေျမာက္မ်ားစြာတို ့ ေသေၾကပ်က္စီးၾကသည္တဲ့…။

ကဲ… ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ… မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ၿပီ…။
ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္ထင္ထားတာေတြနဲ ့ တကယ့္လက္ေတြ ့ေတြဟာ တစ္ထပ္တည္းက် မေနရင္ေတာင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား နဲနဲပါးပါး မနီးစပ္ၾကတာလဲ…။ အထင္နဲ ့အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား လြဲေနၾကတာလဲ…။ တစ္ခုခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကို မွားေနပါၿပီ…။ ဒါဆို ထိုမွားယြင္းမႈေတြသည္ ကိုယ္အေတြးေတြကဘဲ မွားယြင္းေနတာလား။ အျပင္ေလာကၾကီးကဘဲ မွားယြင္းေနတာလား။ သို ့တည္းမဟုတ္ ထိုမွားယြင္းမႈေတြသည္ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အတြက္ မွားယြင္းေနျခင္းလား…။ အားလံုးအတြက္ မွားယြင္းေနတာလား…။
ကိုယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မေ၀ခြဲႏိုင္ခင္မွာပင္ ဝုန္း ဆိုေသာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ အသံၾကီးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရၿပီး ကိုယ့္အျမင္အာ႐ံု၊ ကိုယ့္အၾကားအာ႐ံုတို႕ ေပ်ာက္ဆံုး အရာရာ အေမွာင္အတိက်ကာ ႐ႈပ္ေထြး ဆူညံသံ အားလံုးတို ့သည္လည္း တမဟုတ္ခ်င္း ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္သြားၾကေလသည္။ ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ခင္မွာပင္ ေရြ ့လ်ားစိတ္အစဥ္တို ့သည္ ကမာၻသစ္တစ္ခုဆီသို ့….

ထိုကမာၻသစ္တြင္ အစစအရာရာသည္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ပိုမိုထူးျခား ဆန္းျပားေနသည္။ ထိုကမာၻသစ္တြင္…
ေပ်ာ့ေျပာင္း ညင္သာေသာ ေလေျပေလးေတြ အဆက္မျပတ္ တိုးေဝွ႕လို ့…။ ႏူးညံ့စြာ ေၾကြက်လာေသာ မိုးစက္ မိုးေပါက္ကေလးမ်ားသည္ ခ်ိဳျမသံစဥ္တစ္ခုႏွယ္…။ ေရအလ်င္ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးနားမွာ သစ္႐ြက္ကေလးမ်ား ေၾကြက်ေသာအခါတြင္ စမ္းက်ေရစီးသံေလးမ်ားႏွင့္ ရြက္ေၾကြတို႕၏ သံစဥ္တို႕သည္လည္း အံ့ၾသဖြယ္ ထူးျခားေသာ ဂီတ တစ္ခု…။ ေဆာင္းဦးေပါက္ ႏွင္းပြင့္ေလးမ်ား၏ ႏူးညံ့မႈသည္ ဝါဂြမ္းေလးမ်ား တမွ်…။ ျဖဴ နီ ဝါ အေသြးစံု ဆူးမဲ့ ႏွင္းဆီတို ့သည္လဲ ေမႊးထံုၾကိဳင္လွ်မ္း သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ရနံ႕မ်ားျဖင့္...။ အို… ေရာင္စံု ငွက္ကေလးမ်ားသည္လည္း ေႏြးေထြးေသာ သာယာလွပေသာ လင္းလက္ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ခ်စ္စရာ သံခ်ိဳေတးမ်ားကို သူ ့ထက္ငါ အၿပိဳင္ အလုအယက္ ဟစ္ေၾကြးေနၾကပါလား..။ ၾကည္ႏူးစရာ…။ ဒါတင္မက ျမင္ျမင္သမွ် လူသားတိုင္းသည္ အေရာင္အေသြး စံုလင္စြာျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွပေနေသာ ပန္းခင္းၾကီးတစ္ခုထဲမွ ပန္းေရာင္စံုမ်ားႏွယ္…။ သူတို႕တေတြ ဟိုဒီ ေရြ ့လ်ား လႈပ္ရွား သြားလာေနၾကသည္မွာလဲ ေလအလာမွာ ဟန္ခ်က္ညီညီ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကေသာ ပန္းခက္ ပန္းႏြယ္မ်ားပမာ ညီညီညြတ္ညြတ္…။ သူတို ့၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ႏုပ်ိဳ လန္းဆန္း တက္ၾကြေသာ၊ ေဖၚေရြေသာ အၿပံဳးပန္းေတြ ေဝလို ့...။ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ပန္းတိုင္တစ္ခုကို ေရာက္ရန္ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ အျပည့္အဝျဖင့္... ထိုျမင္ကြင္းသည္ အားရွိစရာ...။ ထို ့အျပင္ အစစ အရာရာသည္ ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ…။

ထိုကမာၻသည္ လူသားအားလံုး ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနၾကေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခုမ်ားလားဟု လက္လွမ္း မမွီ႕တမွီ ေတြးေတာရင္း ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ စည္းခ်က္ညီညီ ကခုန္ ေ႐ြ ့လ်ားသြားၾကေသာ လူအုပ္ၾကီးႏွင့္အတူ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ စီးေမ်ာ ေရာေႏွာပါဝင္ကာ….