Friday, May 18, 2012

အစိမ္းေရာင္ ဖိုးဘီးယား*

(Picture from Google)

ကိုယ္နားလည္တဲ့ အစိမ္းေရာင္ဟာ-
သဘာဝရဲ႕ အေရာင္ျဖစ္တယ္ အဝါနဲ႔ အျပာတို႔ရဲ႕ စည္းခ်က္ညီညီ ေပါင္းစပ္ျခင္းျဖစ္တယ္ တရားမွ်တျခင္းရဲ႕ အေရာင္ျဖစ္တယ္ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ အေရာင္ျဖစ္တယ္ ပင္လယ္ရဲ႕ အေရာင္ျဖစ္တယ္ ျမက္ခင္းေတြရဲ႕ အေရာင္ျဖစ္တယ္ တြင္းထြက္ေက်ာက္စိမ္းေတြရဲ႕ အေရာင္ျဖစ္တယ္ သက္ရွိသတၱဝါတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အသားအေရာင္ျဖစ္တယ္ အဲဒါေတြအျပင္ အစိမ္းေရာင္ဟာ ဟန္နီကန္ဘီယာဗူးခြံတခုရဲ႕ အေရာင္လည္း ျဖစ္ေသးတယ္

ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အစိမ္းေရာင္ဟာ-
အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္းရဲ႕ သေကၤတျဖစ္တယ္ ႏုနယ္ ပ်ိဳျမစ္္လန္းဆန္းျခင္းရဲ႕ သေကၤတ ျဖစ္တယ္ အခ်ိဳးတက် ဖြံ႕ျဖိဳးၾကီးထြားလာျခင္းရဲ႕ သေကၤတ ျဖစ္တယ္ ေတာင့္တ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕သေကၤတ ျဖစ္တယ္ ေခါင္းညိတ္ ခြင့္ျပဳျခင္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာျခင္းရဲ႕ သေကၤတျဖစ္တယ္ အပူ အေအး မွ်တျခင္းရဲ႕ သေကၤတျဖစ္တယ္ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးရဲ႕ သေကၤတျဖစ္တယ္
အဲဒါေတြအျပင္ အစိမ္းေရာင္ဟာ စတားဘတ္ခ္ေကာ္ဖီဆိုင္ရဲ႕ သေကၤတလည္း ျဖစ္ေသးတယ္

ကိုယ္မသိလိုက္တဲ့ အစိမ္းေရာင္မွာ-
ဖ်ိဳးကနဲ ဖ်တ္ကနဲ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ႏိုင္တဲ့ သတၱိရွိတယ္ မလိုလားအပ္တဲ့ အရိုင္းဆန္မႈေတြ ပါဝင္တယ္ ထင္ရွားတဲ့ စိမ္းကား မုန္းတီးမႈေတြ ပါဝင္တယ္ ေသြးေအးတဲ့ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ ပါဝင္တယ္ မနာလို ဝန္တိုျခင္းေတြ ပါဝင္တယ္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ျခင္းေတြ ပါဝင္တယ္
အဲဒါေတြအျပင္ အစိမ္းေရာင္မွာ ေအးစက္တဲ့ နာဖ်ားေနမႈေတြလည္း ပါဝင္ေသးတယ္

ကိုယ္ျမင္လိုက္ရတဲ့ အစိမ္းေရာင္မွာ-
အလ်င္စလိုႏိုင္မႈေတြ နဲ႔အတူ အေလာတၾကီးႏိုင္မႈေတြ ပါဝင္တယ္ မလိုအပ္တဲ့ အမွားအယြင္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ပါဝင္တယ္ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ… တစကၠန္႔… ႏွစ္စကၠန္႔… သံုး ေလး စကၠန္႔… မ်က္ေတာင္တခတ္ေအာက္က အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ပါဝင္တယ္ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံ… အဲဒီလို ကံေတြနဲ႔အတူ တားဆီးလို႔မရတဲ့ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းေတြ ပါဝင္တယ္ ျပဳျပင္ယူလို႔ မရေတာ့တဲ့ ေနာက္က်ျခင္းေတြ ပါဝင္တယ္
အဲဒါေတြအျပင္ ျပင္းထန္ က်ယ္ေလာင္တဲ့ ေပါက္ကြဲသံတခုလည္း ပါဝင္ေသးတယ္

အစိမ္းေရာင္ မီးပြင့္တခုရဲ႕ အလြန္မွာ-
အျဖဴေရာင္လြင္ျပင္က်ယ္ၾကီးတခုထဲကို အလင္းတန္းတခ်ိဳ႕ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျဖတ္ေျပးသြားတယ္ အနီေရာင္နဲ႔ အျပာေရာင္တို႔ တမဟုတ္ခ်င္း ေရာေႏွာေပါင္းစပ္သြားတယ္ ရွိလက္စ အေပ်ာ္ေတြ အျမန္ဆံုး နိဂံုးခ်ဳပ္သြားတယ္ ပ်ိဳျမစ္ျခင္းေတြ အပိုင္းပိုင္း အစစ အက္ကြဲ ေၾကမြသြားတယ္ ရွင္သန္ျခင္းေတြ အေဝးၾကီးကို လြင့္စင္သြားတယ္

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ အစိမ္းေရာင္ထဲမွာ ျပန္လည္ ဆယ္ယူလို႔မရတဲ့ အရွက္ သိကၡာနဲ႔ အတူ ညည္းတြား ငိုေၾကြးေနၾကတဲ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ပါသြားေလတယ္…



ဖိုးဘီးယား* = Phobia

Tuesday, May 15, 2012

ေနရာ

ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ အိပ္ခန္းသည္ စတုရန္းပံု ရွိျပီး အတန္အသင့္ က်ယ္ဝန္းပါသည္။ ထိုအိပ္ခန္းအတြင္းပိုင္းကို အၾကမ္းအားျဖင့္ ပံုေဖၚျပရလွ်င္ အဝင္တံခါး၏ ညာဖက္ေဘးတြင္ အနက္ေရာင္ မီးအုပ္ေဆာင္းႏွင့္ မတ္ရပ္ စာၾကည့္မီးတိုင္ တခု၊ ထိုမီးတိုင္ႏွင့္ ကပ္မွာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ ရွိပါသည္။ အခန္းေထာင့္တေနရာမွာ ၾကည့္လိုက္လ်င္ လူကို ပိန္သြယ္သြားေစေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ၾကည့္မွန္ခ်ပ္တခု ပါဝင္ေသာ မွန္တင္ခံု ခပ္ေသးေသးတခု ရွိပါသည္။

အဝင္တံခါး၏ ဘယ္ဖက္ နံရံတြင္ သူ ႏွင့္ ကြ်န္မ တေယာက္တျခမ္းစီ အသံုးျပဳရေသာ တံခါး ေလးခ်ပ္တြဲႏွင့္ အဝတ္ဘီဒိုတခု ရွိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေျခရင္းဖက္တြင္ ကက္ဆက္ႏွင့္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ ႏွစ္ခု တင္ထားေသာ စင္ ခပ္ရြယ္ရြယ္တခု၊ သီခ်င္း စီဒီမ်ား ႏွင့္ အျခား တိုလီမိုလီမ်ား ထည့္စရာ အံဆြဲ ၅ ဆင့္ပါဝင္ေသာ မနိမ့္လြန္း မျမင့္လြန္းေသာ စင္တခု ရွိပါသည္။ အိပ္ခန္းနံရံ ေလးဖက္ အနက္ တဖက္တြင္ Sliding Door ျဖင့္ ဖြင့္ႏိုင္ ပိတ္ႏိုင္ေသာ မွန္ ၅ ခ်ပ္စာ က်ယ္ဝန္းသည့္ ျပဴတင္းေပါက္ ၾကီးၾကီးတခု ရွိပါသည္။ မွန္တံခါး တထပ္၊ အလူမီနီယမ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေလးေထာင့္ကြက္ သံဗန္း တထပ္ ရွိေသာ ထိုျပဴတင္းေပါက္ကို အျဖဴေရာင္ ခန္းဆီး ထူထူမ်ားျဖင့္ ကာထားပါသည္။ ညဖက္ မီးထြန္းေသာ အခ်ိန္မ်ားႏွင့္ မနက္ေစာေစာ ေနေရာင္ထိုးသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ခန္းဆီးကို အျပည့္ ခ်ထားျဖစ္ပါသည္။

အႏွီ ျပဴတင္းေပါက္အနီး၊ ကုတင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္တြင္ အရွည္ ေလးေပ အက်ယ္ ႏွစ္ေပ ခန္႔ရွိေသာ စာၾကည့္စားပြဲ တခု ရွိပါသည္။ ထိုစားပြဲကို ဝယ္ယူစဥ္က အိပ္ခန္းထဲမွ ေနရာအလြတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ တိုင္းမသြားခဲ့ပဲ ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ သေဘာတူျဖင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုကာ ဝယ္လာၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ထိုစားပြဲသည္ ျပဴတင္းေပါက္ရွိေသာ နံရံႏွင့္ ကုတင္တို႔အၾကား တိုင္း လုပ္ထားသကဲ့သို႔ ကြက္တိ ဝင္သြားခဲ့ပါသည္။ အင္ဂ်င္နီယာ မ်က္စိနဲ႔ မွန္းတာ.. ဒီေလာက္ေတာ့ ပါးပါးေလးပါ… ဟု မဆီမဆိုင္ ဂုဏ္ယူလိုက္မိေသး…။ မလိုအပ္ေသာ္လည္း စားပြဲေလး၏ ေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္ကို အျဖဴေရာင္ ႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ ေရာစပ္ထားေသာ ေကာ္ေဇာ ခပ္ရြယ္ရြယ္တခု ခင္းလိုက္ပါသည္။

အိပ္ခန္းထဲတြင္ စာၾကည့္စားပြဲေလးတခု ရွိလာျခင္းကို ကြ်န္မ အလြန္ သေဘာက်ပါသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မွ ျဖတ္သန္းလာေသာ လံုေလာက္ေသာ အလင္းေရာင္၊ သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ေသာ ေလႏုေအးတို႔က စာၾကည့္စားပြဲေလးအတြက္ ျပည့္စံုေသာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါသည္။ ညဖက္တြင္ ၾကည့္စရာ စားပြဲတင္ စာၾကည့္ မီးေခ်ာင္းေလးတခု ဝယ္ယူတပ္ဆင္ျပီး ရံုးေတြမွာသံုးေသာ လယ္သာ အျဖဴေရာင္ ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ဆံုလည္ ကုလားထိုင္ တခု ခ်လိုက္ေသာအခါ စာၾကည့္စားပြဲေလးမွာ အစစ ျပည့္စံုေသာ စားပြဲတလံုး ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ဤ စားပြဲေလးမွာ ထိုင္ကာ စာေရး စာဖတ္ျခင္း အလုပ္ကို စိတ္ေအး လက္ေအး လုပ္မည္ဟူ၍ပင္…။ သို႔ေသာ္… … …

၂၀၁၂ ႏွစ္စကတည္းက ရံုးမွာ အလြန္အမင္း အလုပ္မ်ားေသာေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ စာဖတ္ရံု ဖဘ ၾကည့္ရံုဆိုလွ်င္ အိုင္ပက္က အလြန္ အဆင္ေျပေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကြန္ပ်ဴတာကို မဖြင့္ျဖစ္ပါ…။ တခါတရံ ဓါတ္ပံုမ်ား ျပင္ခ်င္ ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္သားမ်ားႏွင့္ ျမင္ႏိုင္ ေတြ႔ႏိုင္ စကားေျပာႏိုင္ေသာ ထမင္းစား စားပြဲမွာသာ ထိုင္ျဖစ္ေလသည္။ လက္က ကြန္ပ်ဴတာ ႏွိပ္ရင္း ထမင္းစားပြဲ အနားမွာ ရွိေသာ စားစရာ သြားရည္စာမ်ားကိုလည္း အဆက္မျပတ္ စားေသာက္ရင္း ဆိုပါေတာ့…။ အိပ္ခါနီး အခန္းထဲေရာက္လွ်င္လည္း ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေလ်ာင္းရင္း စာအုပ္တအုပ္ကို လက္က ကိုင္ဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္သာ…။ တိုတုိေျပာရလွ်င္ ထို စာၾကည့္စားပြဲမွာ မထိုင္ျဖစ္သေလာက္ပင္…။

ဤသို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ ထိုစားပြဲကို ပံုမွန္ အသံုးျပဳသူမွာ သူ ျဖစ္သည္။ ညေန အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထိုစားပြဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာတလံုးျဖင့္ ထိုင္ေနတတ္ေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ထိုစားပြဲေပၚမွာ ေလယာဥ္ပ်ံ အေတာင္ပံ အပိုင္းအစမ်ား၊ ေမာ္တာ၊ ဂီယာ၊ ေကာ္ဗူး၊ ေဆးဗူးမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္ေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ ေသာၾကာည စေနညလို ညနက္နက္ေနလို႔ရေသာ ညမ်ိဳးမွာလည္း ထိုစားပြဲမွာထိုင္ရင္း စာဖတ္ေနေသာ၊ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ေနေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရတတ္သည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မကလည္း အိပ္ရာေပၚတြင္ စာဖတ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဂိမ္းကစား၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ေနျဖစ္သည္သာ…။ တခါတရံ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျဖစ္သည့္အခါမ်ိဳးမွာလည္း ထမင္းစားခန္းမွာသာ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ေျပာရလွ်င္ ယခုတေလာ စကၤာပူ ရာသီဥတုက အလြန္ပူအိုက္လာသည္။ အဲကြန္းက အိပ္ခန္းမွာသာ ရွိေသာေၾကာင့္ ညစာ စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ အိပ္ခန္းထဲ တန္းဝင္ျဖစ္သည္။ သည္ရက္ပိုင္းမွာ ရိုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ျပင္ခ်င္စိတ္ေရာ စာေရးခ်င္စိတ္ေလးပါ အတန္အသင့္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ျဖစ္ျပန္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ကာ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူက စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနႏွင့္ၿပီ။ အစပိုင္းတြင္ ကြ်န္မ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ ထူးထူးေထြေထြ မခံစားရပါ။ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္၍ ျဖစ္ေစ၊ ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္၍ ျဖစ္ေစ ကြန္္ပ်ဴတာေလး ခ်ကာ ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ကိုယ္…။ သို႔ေသာ္လည္း တရက္ၿပီး တရက္ တညေနၿပီး တညေန… ရက္ဆက္လာေသာအခါ ကြ်န္မ သိပ္အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့။ ခႏၵာကိုယ္ အေနအထား အဆင္မေျပ အခ်ိဳးမက်ေသာေၾကာင့္ ဟိုနားက နာသလို ဒီနားက နာသလို… လက္က ကိုက္သလို ေခါင္းက ကိုက္သလိုႏွင့္…။

ထိုအခါ စားပြဲႏွင့္ ကုလားထိုင္ေပၚက မဆင္းေသာ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးမိလာေတာ့သည္။ တညေန သူ႔အလစ္မွာ စားပြဲကို ဦးေအာင္ အပိုင္စီးလိုက္သည္။ အမယ္… တယ္ဟုတ္ပါလား။ ထိုင္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ စာေရး စာဖတ္လုပ္ရတာလည္း အေတာ္ေလး အဆင္ေျပလွသည္…။ သို႔ေသာ္လည္း သူ အခန္းထဲဝင္လာေသာအခါ အလိုက္တသိ ေနရာဖယ္ေပးခဲ့သည္။ တေယာက္ တလွည့္ေပါ့ေလ…

ေနာက္တရက္.. ရံုးမတက္ျဖစ္ေသာေန႔မွာ တေန႔လံုးအတြက္ ထိုစားပြဲကို ျပိဳင္ဖက္မရွိ အပိုင္စား ရေလသည္။ အို… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… သူ ရံုးက ျပန္မလာမခ်င္း တေန႔လံုး ဇိမ္က်ေနလိုက္သည္မွာ…။ ေကာ္ေကာ္ေလး ေသာက္လိုက္၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္လိုက္၊ စာေလး ေရးလိုက္… ေလေလးက တျဖဴးျဖဴး…။

သို႔ေသာ္ ညေန သူရံုးက ျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ေန႔လည္က ထိုစားပြဲေပၚမွာ ကြ်န္မ တင္ထားခဲ့ေသာ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ဖုန္း၊ အိုင္ပက္၊ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္၊ စားလက္စ အာလူးေၾကာ္ဗူး၊ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ အစရွိသည္တို႔ အားလံုး ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စားပြဲေပၚမွာ ရႈပ္ဖြထားတယ္… ဟု လည္း ေျပာေသးသည္။ စိတ္ထဲက သိပ္မေက်နပ္လွေသာ္လည္း ကြ်န္မကလည္း ကြ်န္မပဲေလ ဟု ေတြးကာ ဘာမွ ျပန္မျပာလိုက္ေတာ့။

မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ စိတ္က ညအထိ ပါလာပါသည္။ ညစာ စားအျပီးမွာ “စာေရးမလို႔ အဲဒီစားပြဲမွာ ထိုင္ခ်င္တယ္ ခဏ ဖယ္ေပးအံုး” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက “ခါတိုင္းလို ထမင္းစား စားပြဲမွာ သြားေရးေလ…” ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။ ၾကည့္စမ္း… နည္းနည္းေတာ့ မ်ားသြားၿပီ… ထိုစားပြဲကို ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ ကိုယ္တူ ဝယ္လာၾကၿပီးမွ သူ တဦးတည္းပိုင္သဖြယ္ ျပဳမူေနတာ နည္းနည္းတင္မဟုတ္… အေတာ္ၾကီးကို မ်ားသြားျပီ…။

“မရဘူး အဲဒီစားပြဲမွာပဲ ထိုင္ေရးခ်င္တာ… အျပင္မွာက ပူတယ္၊ ၾကမ္းေပၚမွာ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေရးရတာကေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ မျဖစ္ဘူး… တကယ္ဆို ဒီစားပြဲက တေယာက္တလွည့္ သံုးရမွာ မဟုတ္ဖူးလား… အခုေတာ့ တေယာက္တည္း သံုးေနတာ မ်ားၿပီ… ” စသျဖင့္ ပူညံပူညံ လုပ္ေနမိပါသည္။ သူကေတာ့ ကြ်န္မ တမင္ ညစ္ကပ္ကာ လိုက္ေျပာေနသည္ဟု ထင္ပံုရသည္။ ကြ်န္မ ေျပာေနသမွ် ပန္းႏွင့္ ေပါက္ေနသည့္အလား ခပ္ျပံဳးျပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္… စားပြဲကို ဖယ္မေပးသည့္အျပင္ ကုလားထိုင္ကို ေရွ႔တိုး ေနာင္ငင္ႏွင့္ တလွဳပ္လွဳပ္ လုပ္ရင္း အေတာ္ေလးကို ေက်နပ္အားရကာ ဇိမ္ေတြ႔ေနသည့္ ပံုစံ…။

သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ ေျပာမရသည့္အဆံုး “အင္း… ဒီ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကုလားထိုင္ေလးေပၚကေတာင္ ခဏတျဖဳတ္ ဖယ္မေပးခ်င္တာ… ဟိုလူေတြလည္း သူတို႔ ကုလားထိုင္ေပၚက ဖယ္မေပးခ်င္တာ ဘာဆန္းသလဲ…” ဟု မေက်မခ်မ္း ေကာက္ခ်က္ခ်ကာ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ သူ႔ဆီက “ဟုတ္မွာ… ဟုတ္မွာ…” ဆိုေသာ စကားသံႏွင့္အတူ ရယ္သံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ကို မၾကားခ်င္ေသာ္လည္း ၾကားေနရဆဲ… …့


မွတ္ခ်က္ - ဟိုလူေတြ ဟူေသာ စကားကို အနက္ မဖြင့္ရ အက်ယ္ မခ်ဲ႕ရ...။

Saturday, May 12, 2012

မဆံုေသာ လမ္း

ထိုရထားလမ္းကေလးေဘးမွာ သူမ ျငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီ…။
ျမက္ရိုင္းပင္ ခပ္ရွည္ရွည္မ်ားက ေလအေဝွ႔မွာ ယိမ္းႏြဲ႕လို႔… ရထားလမ္းကေလး၏ တဖက္ျခမ္းမွာ မ်က္ေစ့တဆံုး ျမင္ေနရေသာ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ကို ေတြေဝ ေငးေမာၾကည့္ေနရင္း ဘူတာရံုေလးဆီသို႔ ရထားေတြ ဝင္အလာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္…။ အမွန္ကေတာ့ သူမ ေမွ်ာ္ေနေသာ ရထားလာခ်ိန္နီးေနၿပီ…။ လက္ထဲမွ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္မိၿပီး တခ်ိန္ထဲမွာပင္ ကိုင္ထားေသာ စာအိပ္ အျပာေရာင္ေလးကို ေတြ႔လိုက္ေတာ့မွ သူမ ဘာေၾကာင့္ သည္ေနရာကို ေရာက္ေနသည္ကို ျပန္လည္ သတိရလာခဲ့သည္။ စာအိပ္ေပၚမွာ တခုခုေတာ့ ေရးမွ ျဖစ္မည္…။

ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ရထားတစီး ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေသာ ဘူတာရံုကေလးမွာ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ပံုမွန္အတိုင္းပင္ ခရီးသည္မ်ား အတက္ အဆင္းျပဳၾကသည္။ ရထား ျပန္ထြက္သြားသည္…။ ေနာက္ တခဏအၾကာမွာ ရထား ေနာက္တစီး… ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစီး… သည္လိုႏွင့္ ရထား ငါးစီးေျမာက္မွာ အဆင္း ခရီးသည္မ်ားၾကားထဲတြင္ တစံုတေယာက္ကို ျမင္ေတြ႕လိုက္သည္။ သူပဲ.. သူမွ သူပါပဲ…။ ေဝးေနေသာ္လည္း သံုးရက္တိတိ က်င့္သားရေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားက သူမ၏ အေတြးေတြကို ေကာင္းေကာင္းအတည္ျပဳ ေထာက္ခံၾကသည္…။ ထိုသူတေယာက္ကို သူမ ေစာင့္ေနခဲ့တာ သံုရက္တိတိ ရွိခဲ့ၿပီ…။

အရင္ေန႔ေတြက ရထားေပၚမွဆင္းကာ လူအုပ္ႏွင့္အတူ ေရာ ေႏွာပါဝင္သြားၿပီး ဘူတာရံုေလးထဲမွ ခ်က္ခ်င္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားတတ္ေသာ ထိုသူသည္ ဒီေန႔မွာေတာ့ ရထားေပၚမွ ဆင္းၿပီး လက္ထဲမွ နာရီကို တခ်က္ၾကည့္ကာ ဘူတာရံုထဲမွာ ခ်ထားေသာ ခံုတန္းရွည္တခုတြင္ သက္ေတာင့္ သက္သာ ထိုင္လွ်က္ ရွိသည္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ တစံုတေယာက္ကို ေအးေအးေဆးေဆး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္းေတာ့မည့္ ဟန္…။ မၾကာခင္မွာ သူ႔တြင္ပါလာေသာ စာတအုပ္ကိုထုတ္ၿပီး စာဖတ္ေေနေတာ့သည္။ စာဖတ္ရင္း တခ်က္တခ်က္မွာေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ကြင္းျပင္က်ယ္ဆီကို လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ စာထဲမွာ အာရံု စူးစိုက္၍ ရဟန္မတူ…။ ေနာက္ရထားေတြ တစီးၿပီးတစီး အဝင္မွာ ရထားအဆင္း ခရီးသည္ေတြကို ၾကည့္ေနသည္။ ေသခ်ာပါသည္… သူသည္ တေယာက္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနျခင္း ျဖစ္ရမည္…။

သူမ သက္ျပင္းတခ်က္ကို မသိမသာခ်လိုက္မိသည္..။ ေနာက္ေတာ့ အိတ္ထဲမွ ေဘာပင္အနက္ေရာင္ကိုထုတ္ကာ အလြတ္ရ မွတ္မိေနေသာ နာမည္တခုကို အေရွ႔မွ ဦး တပ္၍ စာအိပ္ေပၚတြင္ ခပ္သြက္သြက္ ခ်ေရးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသက္ကို တဝ ရႈသြင္းလိုက္ရင္း တစံုတရာကို ေတြး ေငး ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ သူ႔ထံသို႔ တလွမ္းခ်င္း တိုးကပ္သြားမိသည္။

သူ ထိုင္ေသာေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အရိပ္အေယာင္မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရေသာေၾကာင့္ သူမ ေျခလွမ္းမ်ား တြန္႔ဆုတ္သြားခဲ့သည္။ ဇေဝဇဝါႏွင့္ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး လွည့္ထြက္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေနစဥ္မွာ သူ သူမကို ေတြ႔သြားခဲ့တာ… တဆက္တည္းမွာပင္ ကံဆိုးလွစြာ… သူမလက္ထဲမွ စာအိပ္ကိုလည္း သူ ေတြ႔သြားခဲ့သည္။

စာအိပ္ေလးကို သူမကပဲ သူ႔ဖက္ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္လား… သူမ မကမ္းေပးလိုက္ရခင္မွာ သူ ဆြဲယူလိုက္တာလား… သူမ မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္ သတိထားလိုက္မိေသာ အခ်ိန္တြင္ သူမ သူ႔အနားမွ လွည့္ထြက္ကာ သူႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ဆီသို႔ တဟုန္ထိုး ေျပးေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူမ လံုးဝ ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ ေျခဦးတည့္ရာသို႔ တရွိန္ထိုး ေျပးေနခဲ့သည္။ ေျခဖဝါးမွာ စူးရွရွ အထိအေတြ႕.. ေလထဲမွာ လြင့္ပ်ံေနေသာ ဆံစ ရိုင္းရိုင္းမ်ား… ဘယ္နားမွာ က်က်န္ရစ္ခဲ့မွန္းမသိေသာ လည္ပင္းမွ ပုဝါစ… အသိစိတ္ဝင္လာေသာ အခ်ိန္မွာ သူမသည္ ဘူတာရံုကေလးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးကို ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

လူတေယာက္၏ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းတို႔ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ၾကိဳတင္ တြက္ဆထား၍ မရႏိုင္… ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေသာ အခ်ိန္ကာလတို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူတဦး၏ လင္းလက္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္မ်ားကို သူမ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့မိၿပီ…။ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ကြဲကြာေနေသာ အိမ္သူ သက္ထားအလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ ခင္ပြန္းသည္တေယာက္… သူ ေမွ်ာ္ေနေသာ အိမ္သူ သက္ထား ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ထံကို ျပန္လာႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ထိုစာအိပ္အျပာေလးက သူ႔ကို သတင္းေပးမည္ျဖစ္သည္။ သူ ဘယ္လို ျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္မည္မွန္း သူမ ဆက္မေတြးရဲ.. ေတြးလည္း မေတြးရက္ပါ။

ဘူတာရံုကေလးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွာ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာ ေျခစံုရပ္ေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီ…။ ျမက္ရိုင္းပင္ ခပ္ရွည္ရွည္မ်ားကေတာ့ အခါမ်ားစြာကလိုပင္... ေလအေဝွ႔မွာ ဟို ဒီ ယိမ္းႏြဲ႕လို႔… ရထားလမ္းကေလး၏ တဖက္ျခမ္းမွာ မ်က္ေစ့တဆံုး ျမင္ေနရေသာ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ကို ေတြေဝ ေငးေမာၾကည့္ရင္း ေနာင္တႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ အေတြးတခ်ိဳ႕က သူမနံေဘးမွာ ရစ္ဝဲလ်က္...

သူမ ဘဝတေလွ်ာက္တြင္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ကူညီစရာရွိလွ်င္ မဆိုင္းမတြႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းဆန္ပဲ တတ္စြမ္းသမွ် ကူညီခဲ့သည္ခ်ည္းသာ…။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ေသာ သတင္းဆိုးကို အသိေပး အေၾကာင္းၾကားရေသာ အကူအညီမ်ိဳးကို ကူညီေပးရျခင္းသည္ သည္တခါ ပထမဦးဆံုး ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္သာ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု သူမ အထပ္ထပ္ ဆုေတာင္းေနမိပါသည္။