Tuesday, May 14, 2013

အနီေရာင္ၾကိဳး


ကမ္းစပ္သို႔ တဝုန္းဝုန္း လာေရာက္ရိုက္ခတ္ေနေသာ ေရလွိဳင္းမ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ေနရင္း သူ႔စိတ္ေတြသည္လည္း ထိုေရလွိဳင္းမ်ားလို လွဳပ္လွဳပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္…။ အတိတ္ဆိုသည္မွာ အခ်ိန္ကာလ မည္မွ်ပင္ ၾကာျမင့္ေစကာမူ ေမ့ေပ်ာက္ေစႏိုင္ေသာအရာတခု မဟုတ္မွန္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ ပိုနားလည္ လာခဲ့သည္။ ေရလွိဳင္းမ်ားကို တလွည့္ လက္ထဲမွာ ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ အနီေရာင္ လက္ပတ္ၾကိဳးေလးကို တလွည့္ ၾကည့္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ထိုၾကိဳးေလးကို ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားျဖင့္ အသာ ထိကပ္ နမ္းလိုက္ၿပီး ေရလွိဳင္းေတြၾကားထဲကို လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္…။ အရာအားလံုးကို ျပီးဆံုးသြားေစခဲ့ၿပီ…

တခ်ိန္ကေတာ့ ထို အနီေရာင္ လက္ပတ္ၾကိဳးေလးသည္ သူ႔ဘဝ၏ တစိတ္တပိုင္း၊ သူ႔ဘဝ စာအုပ္၏ စာမ်က္ႏွာ တခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ သူ႔ အေဖၚဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ သူ႔ကို အေထာက္အပံ့ျပဳေသာ သူ႔ကို အကူအညီမ်ားစြာ ေပးခဲ့ေသာအရာေလးတခုဆိုလွ်င္လည္း မမွား…။ သူ ထိုအနီေရာင္ၾကိဳးေလးႏွင့္ အတူတူရွိခဲ့ေသာ ညေနခင္းမ်ားစြာထဲမွ တခုေသာ ေမွာင္ရီရီညေနခင္းကို ယခုအခ်ိန္မွာ ျပင္းျပင္းျပျပ အမွတ္ရေနမိသည္…

*****

ဖြင့္ကာစ ကုန္တိုက္ၾကီးတခု၏ အဝင္ဝနားမွ ပန္းအလွစိုက္ေသာ စဥ့္အိုးအၾကီးၾကီးသည္ သူ႔အတြက္ ျပည့္စံု လံုေလာက္ေသာ အကာအကြယ္တခု ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ့္အိုးၾကီးနားမွ ခံုတန္းရွည္ေလးတြင္ ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းၿပီး သူ ထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ဝင္လာသမွ် လူမ်ား ရုတ္တရက္ဆိုလွ်င္ သူ႔ကို အလြယ္တကူ မျမင္ႏိုင္ေခ်။ ထိုေနရာမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး ပထမဆံုး လုပ္ေသာ အလုပ္မွာ လက္ပတ္ၾကိဳး နီနီေလးကို လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ပတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါဆို အလုပ္ စ ၿပီ ဟု ဆိုႏိုင္ေပၿပီ။

ညေနခင္းအခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုန္တိုက္ၾကီးထဲမွ ဆိုင္ခန္းမ်ားမွာ ေစ်းသည္ ေစ်းဝယ္မ်ားလည္း တစထက္ တစ စည္ကားလို႔လာၿပီ။ လူ အမ်ားစုကေတာ့ သူရွိရာေနရာကို မည္သူမွ် ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုမျပဳၾကပဲ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာျပဳၾကသည္။ ထိုစဥ္ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ စည္းခ်က္ညီညာေသာ ခြာျမင့္ဖိနပ္သံ တစံုသည္ သူ႔အနီးတြင္ အသံတိတ္သြားသည္။ သူ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ လွပစြာ ဆင္ျပင္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္… အေတြ႔အၾကံဳအရ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ အသက္ကိုေတာ့ ၃၅ ႏွစ္ေလာက္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို သူ တခါမွ မေတြ႔ဖူးေသး… ထိုစဥ္မွာ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို ေခါင္းတခ်က္ ဆတ္ကာ လွစ္ကနဲ ျပံဳးျပသည္။ ထိုအခါ သူ ထိုင္ရာမွ ထ လိုက္သည္။ ဦးထုပ္ကို ပိုမို ငိုက္ေအာင္ ဆြဲခ်ရင္း ေက်ာပိုးအိပ္ကို လြယ္ကာ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ေျခလွမ္းမ်ားေနာက္မွ ခပ္ခြာခြာ လိုက္လာခဲ့သည္။ ေျမထပ္ထဲမွ ကားရပ္နားရာေနရာသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးက ကားေသာ့ကို လွမ္းပစ္ေပးလိုက္သည္။ ဟား… ကားက တကယ္ အပ်ံစားပါလား…။ ထိုစဥ္ နာမည္ၾကားရံုျဖင့္ ခန္းနားမႈကို သိႏိုင္ေသာ ေဟာ္တယ္ၾကီးတခု၏ အမည္ကို အမ်ိဳးသမီးက ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္လိုက္သည္။ အိုးေက… သူ တစံုတရာကို ေတြးရင္း ရႊီကနဲ ေလတခ်က္ ခြ်န္လိုက္သည္။ ကားေမာင္းေနစဥ္တေလ်ာက္လံုး ထိုအမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို စကားတခြန္းမွ မေျပာ၊ အကဲခတ္ဟန္ စပ္စုဟန္လည္း လံုးဝ မျပပါ။ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ေနၿပီးေသာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြတေယာက္ ေမာင္းေသာကားကို စီးလာေလဟန္ျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာ…။ ဘယ္လို မိန္းမပါလိမ့္…

ထိုေဟာ္တယ္ၾကီး၏ အခန္းနံပါတ္မွာ ၃၀၇၆ မွာ တျမိဳ႔လံုးကို အေပၚစီးက လွလွပပျမင္ႏိုင္ၿပီး ခန္းနား က်ယ္ဝန္းေသာ အခန္းတခန္း ျဖစ္သည္။ အနက္ေရာင္ သားေရ ဆိုဖါေပၚတြင္ ေျခေထာက္ကို ခ်ိတ္၍ ခပ္မတ္မတ္ အေနအထားျဖင့္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးကို သူ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလွ်င္ လုပ္ေနက် အမူအရာအတိုင္း ေခါင္းကို ေမာ့ကာ ဆံပင္ကို တခ်က္သပ္လိုက္သည္။ သူ႔အေျခအေနကို သိေနသည့္အလား အမ်ိဳးသမီးက “ထိုင္ေလ…” ဟု ဆိုကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ဆိုဖါကို ေမးဆတ္ျပသည္။ သူ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး အတန္ၾကာသည္အထိ အမ်ိဳးသမီးက ဘာစကားမွ မဆိုေတာ့။

အရင္က ေတြ႔ဖူးေနက် အမ်ိဳးသမီးမ်ားလို မင္း အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ… ဒီလိုလုပ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ… ဘာလို႔ ဒီအလုပ္မ်ိဳး လုပ္တာလဲ… ေက်ာင္းတက္သလား… ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြကို မထိခိုက္ဖူးလား… စေသာ မိန္းမပီပီ စပ္စပ္စုစု ေမးခြန္းမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ္လည္း ဘာမွ မေမးပါ။ ထို႔အျပင္ အရင္က ေတြ႔ဖူးေနက် အမ်ိဳးသမီးမ်ားလို သူ႔အနီးကို တိုးကပ္လာကာ တြတ္တီးတြတ္တာ စကားမ်ားလည္း မေျပာဆိုပါ၊ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လည္း လာမလုပ္ပါ။ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလို သူတို႔၏ လြမ္းခန္း ေဆြးခန္းမ်ား၊ သူတို႔၏ မလွပေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ တဖြဲ႔တႏြဲ႕ ေျပာမည့္ပံုလည္း မရပါ။ ဆိုဖာေပၚတြင္ သက္သက္သာသာ ထိုင္ေနရင္းက ခပ္တည္တည္ပင္ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနေလသည္…။ ၾကာေတာ့ သူ စဥ္းစားရၾကပ္လာသည္။ အေနခက္လာသည္။ ဒီမိန္းမ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ငါ့ကို ေခၚလာတာပါလိမ့္…

“အဝတ္ေတြ ခြ်တ္လိုက္ပါလား…”

ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ စကားမို႔ အငိုက္မိသြားၿပီး ခင္ဗ်ာ… ဟု တအံ့တၾသ ျပန္ေမးလိုက္သံေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးက ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ေျပာရသည္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ အဝတ္ကို ခြ်တ္မည္အလုပ္မွာ…

“အိုေက… အိုေက… ေတာ္ပါၿပီ… ဒီေလာက္ဆို ရပါၿပီ…” ဟု ထိုအမ်ိဳးသမီးက ရယ္ျမဴးရိပ္ပါေသာ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာသည္။

ခက္လိုက္တာ… သည္အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ ကာလ အတန္ၾကာျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ ဒီမိန္းမေရွ႕မွာ ရွိဳးတိုး ရွန္းတန္း ျဖစ္ေနသည္ကို ကိုယ္တိုင္ နားမလည္ႏိုင္…။ ခပ္ျပံဳးျပံဳး မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ ေခ်ာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတဲ့ မိန္းမတေယာက္ပဲ… ဒါေပမယ့္ ဒီမိန္းမ အၾကည့္က တဆိတ္ေတာ့ ခပ္ေၾကာေၾကာနဲ႔ အထက္စီး ဆန္လွခ်ည့္…။ ငါ ပိုက္ဆံေပးရမွာပဲ ငါ လုပ္ခိုင္းခ်င္တာ ခိုင္းမယ္ဟူေသာ အခ်ိဳးမ်ိဳးလား…။ ေဒါသ၊ ခံျပင္းစိတ္ႏွင့္ ရွက္စိတ္တို႔ေၾကာင့္ သူ႔ ေသြးေတြ ရုတ္ခ်ည္း ဆူေဝလာသည္။

“ေတာ္ေတာ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ ေယာက်္ားတေယာက္ပဲ… မင္းသား လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္… ဘယ္လိုလဲ… မင္းသားလုပ္မလား…” ထိုစကားအဆံုးမွာ သူမ၏ မွတ္ခ်က္ကို သူမဖာသာ သေဘာက်သြားေလဟန္ျဖင့္ အသံထြက္ ရယ္ေမာေနေသးသည္။ ဒီမိန္းမ ေမးတာကို ျပန္ေျဖရမွာလား… ဒါမွမဟုတ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာရမွာလား… မေျပာဘူးကြာ… မေျပာဘူး… သူ႔အေတြးနွင့္သူ တေယာက္တည္း ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။

“ကိုယ့္ကို ဟိုဖက္စားပြဲေပၚက ေရပုလင္းေလး ယူေပးပါလား…”

ဒါ သူ႔ကို ထိုင္ေနရာမွ ထခိုင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္တာပဲေပါ့…။ သူ ထိုင္ေနေသာ ေနရာႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္းစာခန္႔ ေဝးေသာ စားပြဲဆီသို႔ သြားရန္ ထိုင္ေနရာမွ ေလးတြဲ႕စြာ ထရပ္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပင္ တခါမွ မရွက္စဖူး ထူးထူး ျခားျခား ရွက္စိတ္ဝင္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း… စားပြဲရွိရာကို ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ၿပီး ေရပုလင္းကို ယူေပးလိုက္သည္။ ပုလင္းထဲမွ ေရကို သက္ေတာင့္သက္သာ ေမာ့ေသာက္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးကို ၾကည့္ရင္း သူ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႔လာခဲ့သည္။ ျပႆနာပဲ…။ လက္ထဲမွ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။

သူ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနတာ တနာရီနီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီပဲ…။ ဒီမိန္းမ ဘာမွ ဆက္လက္ မလွဳပ္ရွားေတာ့ရင္၊ ဘာမွ မထူးျခားေတာ့ရင္ ဒီအလုပ္ကို တနာရီႏွင့္ သူ ျဖတ္ခ်င္ၿပီ…။ ဒီမိန္မးေရွ႕က သူ အျမန္ဆံုး ထြက္သြားခ်င္လွၿပီ…။

“ကြ်န္ေတာ့ အခ်ိန္ တနာရီ ကုန္သြားၿပီ… ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မလိုအပ္ေတာ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္မယ္…”

စကၠန္႔ဝက္ခန္႔ ေစာင့္ေနေသာ္လည္း သူမထံမွ မည္သည့္ တုံ႔ျပန္မွဳကိုမွ မၾကားရေသာေၾကာင့္ အဝတ္မ်ားကို ခပ္သြက္သြက္ ယူဝတ္လိုက္မိသည္။ ရွက္စိတ္ ခံျပင္းစိတ္တို႔ေၾကာင့္ လူက ထူထူပူပူလည္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ သူမထံမွ စကားသံ ထြက္လာတာျဖစ္သည္။

“ဟုတ္ၿပီ… မင္းအတြက္ တနာရီစာ လုပ္အားခ ေပးမယ္… ေနာက္ၿပီး မင္းလက္ထဲက လက္ပတ္ၾကိဳး အနီေရာင္ေလး ကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ျပန္ေရာင္းႏိုင္မလဲ ေျပာပါလား… တသက္လံုး ျပန္မဝတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ကတိနဲ႔ အတူေပါ့…”

ရုတ္တရက္ သူ ေၾကာင္သြားသည္။ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာသည္။ သူ အံကိုၾကိတ္၍ ခပ္တိုးတိုး ဆဲေရးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ…

“ဒီမွာ… ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ဒီေနရာအထိ ေခၚလာၿပီး ဒီနည္းနဲ႔ ေစာ္ကားစရာ မလိုဘူး.. ခင္ဗ်ားမွာ ပိုက္ဆံေတြ သိပ္ေပါၿပီး ထားစရာ ေနရာမရွိရင္ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းတို႔ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ား ေဂဟာတို႔ကို သြားလွဴပစ္လိုက္ပါ… က်ဳပ္ကိုေတာ့ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ဆြယ္တရားေဟာဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔… က်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာ ေအာက္တန္းက်တယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ထင္ခ်င္ ထင္ေနလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ဖူး… အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမား တန္ရာ တန္ေၾကးေပးၿပီး ဆက္ဆံၾကတယ္… ရလာတဲ့ အခေၾကးေငြဟာ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္တယ္… က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီလုပ္အားခကိုပဲ ျမတ္ႏိုးတယ္… သမာအာဇီဝမက်ပဲ လူလူခ်င္း ကတံုးေပၚ ထိပ္ကြက္ၿပီး ေပါေပါေလာေလာ ရထားတဲ့ ေငြထဲက ပိုလွ်ံလို႔ ေပးလာမယ့္ ေငြတထပ္ကို က်ဳပ္ မမက္ေမာဘူး… အလကားရတိုင္း လိုခ်င္တဲ့ လူတန္းစားထဲမွာ က်ဳပ္ မပါဘူး… က်ဳပ္ေပးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ တနာရီအတြက္ တန္ရာ တန္ေၾကးကို ေပးပါ… က်ဳပ္ျပန္မယ္…”

စကားအဆံုးမွာ သူ႔ကို အနည္းငယ္အံ့ၾသသြားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ထိုမိန္းမကို စားပြဲေပၚရွိ ေရဗူးျဖင့္ လႊဲ၍ ပစ္ေပါက္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို ၾကိဳးစား ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ထိုမိန္းမကို စူးစူးဝါးဝါး ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ထိုမိန္းမက သူ႔ေဒါသႏွင့္ သူ႔စကားလံုးမ်ားကို ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မခံစားရေလဟန္ျဖင့္ သူမကိုင္လာေသာ ပိုက္ဆံအိပ္ထဲမွ ေငြစကၠဴတထပ္ကို ဆြဲထုတ္ကာ သူ႔ထံသို႔ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရံုျဖင့္ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမ်ားေနမွန္း သိသာေသာ ေငြစကၠဴမ်ားထဲမွ သံုးပံုတပံုခန္႔ကို ဆြဲထုတ္ကာ က်န္ေငြမ်ားကို ထိုမိန္းမထိုင္ေနေသာ သားေရဆိုဖါေပၚသို႔ ျပန္ပစ္တင္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္တံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ဆြဲပိတ္ကာ သူ ထြက္လာခဲ့သည္။ လံုးဝ ေနာက္သို႔ ျပန္လွည့္မၾကည့္ခဲ့…။ နားထဲမွာ ထိုမိန္းမ၏ ရယ္သံ တိုးသဲ့သဲ့ကို မေကာင္းဆိုးဝါး အသံတခုလို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ရုပ္ကေလးလွသေလာက္ လူတဖက္သားကို သိပ္ေစာ္ကားတတ္တဲ့ မိန္းမပဲ…

ဟိုတယ္ဝင္းအျပင္ဖက္ လမ္းမေပၚေရာက္ေသာအခါ ေဒၚသအရွိန္ေၾကာင့္ ေတြ႔ရာ ေက်ာက္ခဲတလံုးကို အားျဖင့္ လႊဲကန္လိုက္မိသည္…။ ထိုစဥ္ မ်က္လံုးထဲမွာ ထိုမိန္းမ၏ အၾကည့္စူးစူးတို႔ကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ သူ ေခါင္းကို ခပ္ျပင္းျပင္း ခါထုတ္လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွာ ပတ္ထားေသာ အနီေရာင္ လက္ပတ္ၾကိဳးေလးကို တခ်က္ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေမွာင္စပ်ိဳးေနေသာ ညေနခင္းထဲသို႔ ေျခလွမ္း စိတ္စိတ္ျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ တိုးဝင္သြားလိုက္သည္…။

*****

ကမ္းစပ္သို႔ တဝုန္းဝုန္း လာေရာက္ရိုက္ခတ္ေနေသာ ေရလွိဳင္းမ်ားႏွင့္အတူ အနီေရာင္ၾကိဳးကေလး မ်က္စိေအာက္မွ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္…။ အတိတ္ဆိုသည္မွာ အခ်ိန္ကာလ မည္မွ်ပင္ ၾကာျမင့္ေစကာမူ ေမ့ေပ်ာက္ေစႏိုင္ေသာအရာတခု မဟုတ္မွန္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သိရွိနားလည္လာေသာ္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားေမ့ေဖ်ာက္ကာ မွန္ကန္ေသာ စိတ္အစဥ္တို႔ျဖင့္ ေရွ႕ခရီးကို ဆက္လွမ္းဖို႔ သူ ေသခ်ာေနခဲ့သည္…။ တခ်ိန္တည္းမွာ သူ႔ကို မခံခ်င္စိတ္တို႔ျဖင့္ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေပးလိုက္ေသာ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ မိန္းမတေယာက္၏ အထက္စီးဆန္ဆန္ အၾကည့္စူးစူးတခ်ိဳ႔တြင္ ေစတနာ အေငြ႔အသက္မ်ား မ်ားစြာပါဝင္ေနေၾကာင္း သူ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္…။



- ၂၀၁၂ ဧျပီလ - အျပာေရာင္၀န္ေဆာင္မွဳ (Bluish Business) E Book
- ၂၀၁၃ ဧျပီလ - Idea Magazine


Thursday, May 9, 2013

ပု၀ါတစ္ထည္ အျမန္ အလိုရွိသည္

သစ္ပင္ ပန္းပင္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ ပန္းျခံေလးမွာ ညေနတိုင္း စာအုပ္တအုပ္ ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔ ကြ်န္မ လာထိုင္ေနက်… အဲဒီညေနက မိုးအံု႔ေနမွန္း သိသိၾကီးနဲ႔ လာခဲ့မိတာ…။ ထီးေဆာင္ေလ့မရွိသူတေယာက္မို႔ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ က်လာေတာ့ အမိုးေလးရွိတဲ့ ေနရာကို အေျပးလာျပီး မိုးခိုရတယ္။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အမိုးေလးေအာက္မွာ ထိုင္စရာ ေနရာ တေနရာ ရခဲ့တယ္…။ ကိုယ့္လို မိုးခိုေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေနတယ္။ မိုးခိုေနရင္း လက္ထဲက စာအုပ္ကို ဖြင့္ဖတ္မယ္ အလုပ္မွာ စကားသံတခု နားထဲကို စူးစူးရွရွ ထိုးေဖါက္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။

“ဒီမွာရွင့္… ဒီမွာ… ခုနက ေျပာလက္စ စကား ဆက္ရအံုးမယ္… ကြ်န္မေျပာေနတာ ရွင္ၾကားရဲ႕လား… နားေထာင္ေနရဲ႕လား… ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္စမ္းပါရွင္…”

မ်က္လံုးေထာင့္ကေန အသာ ခိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားဆင္ယင္ထားတဲ့ လူလတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသားတေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္… ၾကည့္ရတာ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မလိုပဲ ဒီေနရာမွာ လာခိုရင္း မိုးအတိတ္ကို ေစာင့္ေနၾကပံုပါ…။

“ဒီမွာ ကြ်န္မကိုယ္ေပၚမွာ ကြ်န္မ အမုန္းဆံုးေနရာ တေနရာရွိတယ္ အဲဒါ ဘယ္ေနရာ ျဖစ္ႏိုင္လဲ သိလား…”

ဘုရားေရ…. ကြ်န္မ စိတ္ထဲကေန ဘုရား တ လိုက္မိပါတယ္…။

“ေမးေနတယ္ေလ… ေမးေနတာ ေျဖပါအံုး… ရွင္နဲ႔ စကားေျပာရရင္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ… ဘာေမးေမး ဘာေျပာေျပာ သိသလိုလို မသိသလိုလိုနဲ႔… ျပီးေတာ့ တေယာက္တည္း စကားေျပာေနရသလိုလို… စကားမေျပာတတ္တဲ့ သူတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနရသလို… ေဘးကလူကိုလည္း အားနာပါအံုး… ခက္မ်ား ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ရွင္…”

“ဒီမယ္… ကြ်န္မကိုယ္ေပၚမွာ ကြ်န္မ အမုန္းဆံုးေနရာက လည္ပင္း ရွင့္… လည္ပင္း… သိရဲ႕လား…”


ဘုရားေရ… ဒုတိယအၾကိမ္ ကြ်န္မ ဘုရား တ မိပါတယ္။ လည္ပင္းဆိုပါလား… လည္ပင္းဆိုတာ အသက္အႏၱရာယ္္နဲ႔ အနီးဆံုး၊ တခု တခု လုပ္ၾကံဖို႔ အလြယ္ကူဆံုး ေနရာ မဟုတ္လား… ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ လူဆိုးေတြ ခ်ၾက ႏွက္ၾကတဲ့အခါ လည္ပင္းညွစ္သတ္တဲ့ အခန္းေတြမွာ မ်က္လံုး အျပဴးသားနဲ႔ လွ်ာၾကီး ထြက္ျပီး ေသသြားတဲ့ ဇာတ္လိုက္ေတြကို ကြ်န္မ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဒီမိန္းမ ဘာမ်ား လုပ္ေတာ့မလို႔ပါလိမ့္…။

“ရွင္ ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္မကို မ်က္လံုး အျပဴးသားနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေနရတာလဲ… ကြ်န္မေျပာေနတာ နားမလည္လို႔လား…။ ေဟာဒီမွာေလ… လည္ပင္း… ေတြ႔သလား… အဲဒီလည္ပင္းကို ကြ်န္မ အမုန္းဆံုးရွင့္…”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ အဲဒီမိန္းမ သူ႔လည္ပင္းကို သူ ပြတ္ေနတာ မ်က္လံုးေထာင့္ကေန ျမင္ေနရတယ္… စိတ္ထင္လို႔ပဲလား မသိ… တခ်က္တခ်က္မွာ လည္ပင္းကို သူ႔လက္နဲ႔သူ ညွစ္လိုက္သေယာင္ေယာင္…။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ လည္ပင္းကို ညွစ္ရင္း ေသေၾကာင္းမၾကံတတ္ရာ… လို႔ ေတြးေနမိတယ္…။

“ေမးခ်င္လည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပန္ေမးလိုက္ပါလားေတာ္… မိန္းမေရ… ဘာျဖစ္လို႔ မင္း လည္ပင္းကို မင္း မုန္းရသလဲ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ပါေတာ္… အခုေတာ့ တကတည္းမွပဲ…။ မပြင့္တပြင့္၊ မလွဳပ္မယွက္နဲ႔ ကြ်န္မကို အထူးတဆန္း ျပန္ၾကည့္ေနရတယ္လို႔…။ မွန္း… ရွင့္လည္ပင္းေရာ… ဘယ္လိုေနသလဲ…”

အဲဒီမိန္းမ လက္ကလည္း ျမန္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ… ေဘးနားက အမ်ိဳးသားရဲ႕ လည္ပင္းကို ျမင္ရဖို႔ ရွပ္အက်ႌေကာ္လာစကို ဆြဲဖယ္ေနတာ ရိပ္ကနဲ လွမ္းေတြ႔လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ထင့္သြားတယ္။ ကြ်န္မ လိုအပ္ရင္ ကူညီစရာရွိရင္ ကူညီဖို႔အတြက္… လက္ကိုင္ဖုန္းကို ခပ္တင္းတင္း ကိုင္ထားရင္း အသင့္အေနအထားနဲ႔ ကိုယ္ကို ခပ္မတ္မတ္ ျပင္ျပီး ထိုင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ နားထဲကို စကားသံေတြ ေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္…။

“အင္း… ရွင့္လည္ပင္းကေတာ့ သူလို ကိုယ္လို လည္ပင္း ပါပဲ… ဘာမွ သိပ္မထူးျခားလွပါဘူး…”

အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ေကာက္ခ်က္ခ် စကားအဆံုးမွာ ကြ်န္မ နည္းနည္း စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္။ သူလို ကိုယ္လို လည္ပင္း ဆိုတဲ့စကားကိုေတာ့ တအား စိတ္၀င္စားေပမယ့္ ကြ်န္မ ေမာ့မၾကည့္ရဲဘူး…။ ကြ်န္မေရာ ဘယ္လို လည္ပင္းမ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္ေနပါသလဲ…။ အိတ္ထဲမွာ အသင့္ပါလာတဲ့ ေလးေထာင့္ ေပါင္ဒါဘူးထဲက မွန္ကို ထုတ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း ဆက္ေျပာလာမယ့္ စကားသံကို အာရံုစိုက္ေနမိတယ္…။

“ဒီလိုရွင့္… မိန္းမေတြရဲ႕ အသက္ကို မွန္းခ်င္ရင္ လည္ပင္းကို ၾကည့္ရတယ္ တဲ့…။ လည္ပင္းေတြကေတာ့ အမ်ိဳးအစား အမ်ားၾကီးရွိတာေပါ့ေတာ္…”

ဗုေဒၺါ… သူ႔စကားအဆံုးမွာ အခုနက ေတြးေနတဲ့ အသက္အႏၱရာယ္အေၾကာင္း ဘာညာေတြအားလံုး ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားျပီး ကြ်န္မ အရမ္းရယ္ခ်င္သြားတယ္…။ သို႔ေသာ္လည္း ႏွဳတ္ခမ္းကို နာနာကိုက္လို႔ မရယ္မိေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ဆက္ေျပာလာမယ့္ စကားေတြကို နားစြင့္ေနလိုက္တယ္။

“ၾကက္ေျခေထာက္ေတြလို အရစ္အရစ္ထေနတဲ့ လည္ပင္း၊ ဆင္ႏွာေမာင္းလို ၾကီးမား တုတ္ခိုင္ေနတဲ့ လည္ပင္း၊ အဆီတထပ္ အသားတထပ္နဲ႔ ဘူဇြာလို ၀ေနတဲ့ လည္ပင္း၊ အေရျပားေတြ ေရာ့ရဲ ေပ်ာ့တြဲက်ေနတဲ့ လည္ပင္း၊ အသားအေရေတြ ေသြ႕ေျခာက္ျပီး ပတ္ၾကားအက္ေနတဲ့ လည္ပင္း၊ ပိန္ေညာင္ေညာင္ အရိုးေဂါက္ဂက္နဲ႔ ပုေလြရိုးလို လည္ပင္း… မဲတူးတူး ညစ္ေထးေထး လည္ပင္း… အမေလး ေျပာရရင္ ဆံုးမွာကို မဟုတ္ဘူး…။ အဲဒီလိုလည္ပင္းေတြကို ၾကည့္ျပီး မိန္းမေတြရဲ႕ အသက္ကို မွန္းလို႔ရတာတဲ့… ရွင္ သိရဲ႕လား…”

ကြ်န္မ အသက္ရွဴဖို႔ ခဏ ေမ့သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အိတ္ထဲက ေပါင္ဒါဘူးေလးကို အသာ စမ္းေနမိတယ္… ကြ်န္မ မွန္ အရမ္းၾကည့္ခ်င္ေနျပီ…။

“မိန္းမတေယာက္ မ်က္ႏွာက မိတ္ကပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖံုးထားလို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏုေန လွေနေပမဲ့ အဲဒီလို လည္ပင္းေတြ ရုပ္ပ်က္ေနျပီဆိုရင္… ဒါမွမဟုတ္ လည္ပင္းေတြကို လူမျမင္ေအာင္ တနည္းနည္းနဲ႔ ဖံုးကြယ္လာျပီဆိုရင္… အဲဒီမိန္းမဟာ အသက္ေလးဆယ္ထဲ ၀င္စ ျပဳေနျပီတဲ့ရွင့္… သိရဲ႕လား… ေနာက္ျပီးေတာ့ မိန္းမေတြကလည္း မ်က္ႏွာေလးပဲ လူျမင္ေကာင္းရံု လိမ္းျခယ္ၾကတာ လည္ပင္းက် ဘယ္သူမွ ေကာင္းေကာင္း ဂရုစိုက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး… မ်က္ႏွာက ေဖြးေဖြးေရးေရး… ႏွဳတ္ခမ္းနီ ပါးနီေတြ ျခယ္လို႔… လည္ပင္းက် ညစ္ထပ္ထပ္နဲ႔… လည္ပင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာ အေရာင္ေတြ ကြာေနတာ အေတာ္ကို ၾကည့္ရ ရုပ္ဆိုးတာရွင့္…”

ဒီတခါေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထက္ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ လည္ပင္းကို ၾကည့္ခ်င္ ျမင္ခ်င္စိတ္က ပိုမ်ားေနျပန္တယ္။ ေတြးေနတုန္းမွာ အဲဒီမိန္းမက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူ႔မွာ အသင့္ပါလာတဲ့ ပု၀ါ ခပ္ပါးပါးတစကို ထုတ္ယူျပီး လည္ပင္းမွာ ေရာ့တိ ေရာ့ရဲ ပတ္ခ်ည္လိုက္တယ္…။ သူ႔လည္ပင္းကို ကြ်န္မ ေတြ႔ျမင္ခြင့္ မရလိုက္ဘူး…။ ျပီးတာနဲ႔ ထိုင္ေနရာကေန ဆတ္ကနဲ ထရပ္ရင္း သူ႔အမ်ိဳးသားကို “လာ… သြားၾကစို႔… မိုးတိတ္ေနျပီ…” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေအးစက္စက္ မ်က္ႏွာေသနဲ႔ ကိုအ၀ွာလည္း ထိုင္ရာက ထျပီး ပု၀ါစ တလြင့္လြင့္နဲ႔ မိန္းမေနာက္ကို လိုက္သြားတယ္…။ ဟုတ္တယ္… အျပင္ဖက္မွာ မိုးကလည္း စဲသြားျပီ…။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားတာကို လိုက္ၾကည့္ေနရင္း ကြ်န္မ ရယ္ခ်င္စိတ္တ၀က္နဲ႔ က်န္ခဲ့ေပမဲ့ အိတ္ထဲက မွန္ကို ထုတ္ၾကည့္ဖို႔ မရဲဘူး ျဖစ္ေနျပန္တယ္…။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မိန္းမနဲ႔ ေယာက်္ား မတူညီၾကတဲ့ သဘာ၀ရယ္… သူ ပံုေဖၚသြားတဲ့ လည္ပင္းေတြ အေၾကာင္းရယ္ က်န္ရစ္ျပီး လက္တဖက္က ကိုယ့္ လည္ပင္းကို အသာ စမ္းရင္း… ပါလာတဲ့ ေပါင္ဒါဘူး ဖြင့္ျပီး လည္ပင္းကို ပြတ္လိမ္းရေတာ့မလို… အခုခ်က္ျခင္း ပု၀ါေတြပဲ ေျပး၀ယ္ရေတာ့မလို… မ်က္ႏွာလိမ္းတဲ့ မိတ္ကပ္အရည္ေတြပဲ ထပ္၀ယ္ရေတာ့မလို… ေယာက္ယက္ခတ္ အေတြးေတြနဲ႔…။

ေသခ်ာတာကေတာ့ အျပန္လမ္းမွာ ကြ်န္မ ပု၀ါ တစ္ထည္ (မျဖစ္မေန) ၀ယ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္…။
ဘာျဖစ္လို႔ဆို ကြ်န္မအသက္က ေလးဆယ္ကို အေတာ္ေလး စြန္းေနခဲ့ျပီကိုး….။




မွတ္ခ်က္ - 2013 August - Look Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။

Monday, May 6, 2013

ဂိမ္းကစားျခင္းကို ဘယ္လို ထိန္းခ်ဳပ္ေက်ာ္ျဖတ္ၾကမွာလဲ

အခုလို အိုင္တီေခတ္မွာ ၾကီးျပင္းလာတဲ့ ကေလးငယ္ အမ်ားစုဟာ အသက္အရြယ္ကို လိုက္လို႔ သူတို႔နဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ဂိမ္းေတြကို တီဗီ၊ ကြန္ပ်ဴတာ နဲ႔ တက္ပလက္ေတြ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကေန တဆင့္ ကစားတတ္လာၾကပါတယ္။ ဂိမ္း ဆိုတဲ့ေနရာမွာ တီဗြီနဲ႔ ဆက္ျပီးကစားရတဲ့ ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွားမွဳျဖစ္ေစတဲ့ Wii လို ဂိမ္းမ်ိဳး၊ Play Station, X-Box လို ဂိမ္းမ်ိဳး ေတြအျပင္ ကြန္ပ်ဴတာမွာ ရိုးရိုးတန္းတန္း ေဒါင္းလုဒ္ ခ်ျပီး ကစားရတဲ့ ဂိမ္းေတြရွိသလို အင္တာနက္ကို ခ်ိတ္ဆက္ျပီးမွ ကစားရတဲ့ အြန္လိုင္းဂိမ္းေတြ… စသည္ျဖင့္ ဂိမ္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။

တိုက္ခန္းနဲ႔ ေနရတဲ့ ကေလး၊ ေဆာ့စရာ ေျမက်ယ္က်ယ္ မရွိတဲ့ကေလးေတြဟာ မိဘေတြ မအားလပ္လို႔ ကစားကြင္းကို အခ်ိန္တိုင္း လိုက္မပို႔ႏိုင္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕ အခ်ိန္ပိုေတြအတြက္ ဂိမ္းကစားလိုပါတယ္။ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ ျခံက်ယ္ ၀န္းက်ယ္မွာ ေျပးလႊား ခုန္ေပါက္ ေဆာ့ကစားလို႔ရတဲ့ ကေလးကလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ သူမ်ားနည္းတူ ဂိမ္းကစားခ်င္ပါတယ္။ အိမ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ မရွိတဲ့ ကေလးေတြကလည္း ဆိုင္မွာသြားျပီး တနာရီ ဘယ္ေလာက္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ေစ်းႏွဳန္းနဲ႔ ဂိမ္းကစားၾကပါတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႔ကလည္း ကိုယ့္ကေလးကို မ်က္စိေအာက္မွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ကစားေနတာကို ေတြ႔လိုတဲ့အခါ တီဗြီဂိမ္း၊ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္း၊ လက္ကိုင္ဖုန္းက ဂိမ္း… အစရွိတဲ့ ဂိမ္းေတြကို ကစားဖို႔ ခြင့္ျပဳျဖစ္ပါတယ္။

သုေတသန စာတမ္းတခုမွာ ဖတ္လိုက္ရတာက ကေလးေတြဟာ ျပင္ပကမာၻကို တစ တစ နဲ႔ လွ်စ္လွ်ဴရွဳလာၾကျပီး သူတို႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အင္တာနက္မွာ ဂိမ္းကစားရင္း ကုန္ဆံုးေစပါတယ္ တဲ့…။ အဲဒီလို ကစားတဲ့အခါမွာ ေယာက်္ားေလးတေယာက္ဟာ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ တပတ္ကို အနည္းဆံုး ဂိမ္းကစားခ်ိန္ ဆယ့္သံုးနာရီ ရွိျပီး မိန္းကေလးတေယာက္ဟာ ငါးနာရီ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလို ကေလးတိုင္းနီးနီး ခံုမင္ စြဲမက္စြာ ဂိမ္းကစားၾကတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ မိဘေတြဟာ ကေလးေတြ ဂိမ္းကစားေနတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လို သတိထားသင့္သလဲ၊ ဘယ္လို ထိန္းခ်ဳပ္သင့္သလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အဓိကထား ေျပာခ်င္ပါတယ္။


ပထမဆံုးအဆင့္အေနနဲ႔ အသက္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ၾကည့္ရေအာင္…။ စကားေတာင္ သြက္သြက္ မေျပာႏိုင္ေသးတဲ့ အဲဒီအရြယ္ ကေလးငယ္ေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေဖေဖ ေမေမေတြဆီက လက္ကိုင္ဖုန္းေလးေတြကို ယူျပီး ေတာင္ႏွိပ္ ေျမာက္ႏွိပ္ ႏွိပ္ရမွန္း သိေနပါျပီ။ အဲဒီကမွ တဆင့္တက္ျပီး ေဘာလံုးေဖါက္တဲ့ ဂိမ္းမ်ိဳးေလးေတြကို သူတို႔ လက္ပိစိေလးေတြနဲ႔ တို႔ကာ ထိကာ ကစားတတ္စျပဳလာျပီး ေဘာလံုးေလးေတြ ေဖါက္ကနဲ ေဖါက္ကနဲ ေပါက္သြားတဲ့အခါမွာ သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ခိုးခိုးခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေမာတတ္ေနၾကပါျပီ…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔လက္ထဲကေန ဖုန္းကို ျပန္ယူမိရင္ ကြ်က္ကြ်က္ညံေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုျပီး သူတို႔ ဆႏၵေလးေတြကို ထုတ္ေဖၚျပသတတ္ေနပါျပီ…။ သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီအရြယ္ေလးေတြကို အာရံုေျပာင္းရတာ အနည္းငယ္ လြယ္ကူေသးတဲ့အတြက္ သိပ္ျပႆနာ မၾကီးေသးဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္…။

ဒုတိယအဆင့္ - အသက္ ႏွစ္ႏွစ္ကေန အသက္ ေျခာက္ႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေရာက္လာတဲ့အခါ ကေလးေတြဟာ လက္ကိုင္ဖုန္းထဲက ဂိမ္းကို ေဆာ့ရံုနဲ႔ အားမရေတာ့ပါဘူး။ တက္ပလက္ေတြ ကြန္ပ်ဴတာေတြက ဂိမ္းေတြကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ေဆာ့ခ်င္၊ ေဆာ့တတ္တဲ့ အရြယ္ေတြ ျဖစ္လာၾကပါျပီ။ အဲဒီအရြယ္မွာ မိဘေတြက ကိုယ့္သားသမီးေလးေတြကို တတ္ခ်င္ သိခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔အတူ ေအ ဘီ စီ စာလံုးေလးေတြ ပါတဲ့ ဂိမ္းမ်ိဳး၊ ကေလးသီခ်င္းေလးေတြ ဆိုတဲ့ ဂိမ္းမ်ိဳးေတြကို လိုလို ခ်င္ခ်င္နဲ႔ ေပးေဆာ့ၾကပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ကေနတဆင့္ ေအ ဘီ စီ ေလးေတြ ေတာင္တလံုး ေျမာက္တလံုး ရိုက္တတ္လာရင္ မိဘေတြမွာ ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးလို႔…။ အဲဒီလို ေဆာ့ရင္းနဲ႔ ကေလးေတြဟာ အဲဒီ ပစၥည္းေတြနဲ႔အတူ ဂိမ္း ဆိုတာကို စတင္ စြဲလမ္းသြားၾကပါတယ္။

အဲဒီေနရာမွာ ျပႆနာရွိလာတာကေတာ့ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ မ်က္စိပါ။ မသိ နားမလည္ေသးတဲ့အရြယ္ဆိုေတာ့ အလင္းေရာင္ လံုေလာက္တဲ့ေနရာမွာ ေဆာ့ဖို႔ေတြ၊ မ်က္စိနဲ႔ အနည္းဆံုး တေပ အကြာမွာ ထားျပီး ၾကည့္ဖို႔ေတြ ဘာေတြ သူတို႔ မသိပါဘူး။ ကစားခ်င္တာ တခုပဲ သိပါတယ္။ ကစားတဲ့ထဲကို အာရံုေရာက္သြားရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်က္လံုးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ၾကည့္ေနမိတယ္ ဆိုတာလည္း သူတို႔ မသိေတာ့ပါဘူး။ ဂိမ္း ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးကလည္း အဲဒီေလာက္အထိ စြဲပါတယ္။ အဲဒီလို သူတို႔ကစားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိဘကသာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး၊ ကေလးျငိမ္ေနရင္ ျပီးေရာဆိုျပီး အလိုလိုက္ခဲ့၊ အခ်ိန္ကို အကန္႔အသတ္ထားျပီး မထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ မ်က္စိေတြကို မ်ားစြာ ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ အသက္ ေလးႏွစ္၊ ငါးႏွစ္အရြယ္မွာ မ်က္စိအားနည္းလို႔ မ်က္မွန္တပ္လိုက္ရတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။

ေက်ာင္းစတက္ရတဲ့အရြယ္ အသက္ ေျခာက္ႏွစ္ကေန ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြကို ကြ်န္မအပါအ၀င္ ကြ်န္မပတ္၀န္းက်င္က မိဘ အမ်ားစုကေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ျပီး အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ဂိမ္းကစားခြင့္ျပဳၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဥပမာ - ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ျပီး ခဏ အနားယူတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂိမ္း တနာရီေဆာ့ျပီးရင္ ေန႔လည္ တေရး အိပ္ရမယ္ေနာ္… ဒါမွမဟုတ္… တေရးအိပ္လို႔ အိပ္ယာႏိုးရင္ ဂိမ္း တနာရီ ကစားရမယ္… ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းကပါလာတဲ့ အိမ္စာေတြ ျပီးရင္ ဂိမ္း တနာရီ ေပးကစားမယ္… စသည္ျဖင့္ ကေလးေတြကို သင့္တင့္ မွ်တတဲ့ အေပးအယူေတြလုပ္ျပီး ဂိမ္းကစားျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြ ကစားတဲ့ ဂိမ္းေတြကိုလည္း တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ရပါတယ္။ အြန္လိုင္းဂိမ္းေတြမွာ သူတို႔အရြယ္နဲ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ ဂိမ္းေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိေနတာကိုး…။ အရာရာကို စူးစမ္းတတ္တဲ့ အရြယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနတာမို႔ ဂိမ္းတခု ေဆာ့ေနရင္းကေန ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ ေပၚလာတတ္တဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြကတဆင့္ ေနာက္ထပ္ ဂိမ္းေတြ တခုကေန တခု… အဲဒီမွာ ကေလးေတြ မကစားသင့္တဲ့ ဂိမ္းေတြ၊ မျမင္သင့္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြဆီ ေရာက္မသြားဖို႔ကိုလည္း မိဘေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး သတိထားရပါတယ္။

အဲဒီလို အေပးအယူနဲ႔ ဂိမ္းကစားေစတဲ့အခါ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ျပည့္တဲ့အခါမွာ ကေလးတိုင္းလိုလိုမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ျပႆနာကေတာ့ ေစ်းဆစ္ၾကတာပါ…။ ဂိမ္းကစားတာဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရပ္ရခက္တဲ့အတြက္ ေနာက္ ငါးမိနစ္… ေနာက္ ဆယ္ မိနစ္… စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္ပိုေတြ တိုးေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ တခါ ႏွစ္ခါ အလိုလိုက္ႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီလို အခါေတြ မ်ားလာရင္ေတာ့ နည္းနည္းေလး ေလသံ မာမာေျပာမွ သူတို႔ ရပ္တန္႔ၾကပါတယ္…။ ျပီး မအိပ္ခ်င္ အိပ္ခ်င္နဲ႔ အိပ္ယာေပၚ ေမွာက္ရက္ၾကီး သြားေမွာက္ေနတဲ့ ကေလးေတြ၊ အသံတိတ္ ဆႏၵျပတဲ့ ကေလးေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ ဟုတ္ပါတယ္… အဲဒီလို အေနအထားမ်ိဳးကို ကေလးေတြ အသက္ ဆယ္နွစ္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အထိ ကြ်န္မတို႔ လိုတိုး ပိုေလ်ာ့နည္းနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္…။

အသက္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားတဲ့ ကေလးေတြ၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းေရာက္တဲ့ ကေလးေတြမွာ သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္ Laptop ေလးေတြ ကိုယ္စီ ၀ယ္ၾက ကိုင္ၾက အသံုးျပဳၾကရပါျပီ…။ မိဘေတြ အေနနဲ႔ သူတို႔ကို အခ်ိန္မေရြး လက္လွမ္းမီႏိုင္ေစဖို႔၊ အေၾကာင္းကိစၥ တစံုတရာရွိရင္ လြယ္လင့္တကူ ဆက္သြယ္ႏိုင္ေစဖို႔ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးေတြကိုလည္း အသံုးျပဳခြင့္ ေပးရပါျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေတြ ဂိမ္းကစားတာကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲသြားပါျပီ။ သူတို႔ကို နားလည္ေအာင္၊ နား၀င္ေအာင္၊ ဂိမ္းကစားျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေကာင္း အဆိုးကို ခြဲတတ္ေအာင္၊ အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္ မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေျပာျပရင္း ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔သာ ရွိပါေတာ့တယ္။

သတင္းစာေတြမွာ မၾကာခဏ ၾကားေန ဖတ္ေနရတဲ့ ဂိမ္းကစားရင္း ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ျဖစ္ျပီး အားျပတ္ လဲက်ျပီး ေသဆံုးရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ အေမလုပ္သူက ဂိမ္းကစားတာ ကေလးကို အစာေကြ်းဖို႔ ေမ့ေနလို႔ ကေလးေလး ေသသြားရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ ဂိမ္းထဲမွာ သူ႔ထက္ငါ အႏိုင္ရေအာင္ ကစားရင္း အျပင္မွာပါ ရန္သူေတြျဖစ္ျပီး တေယာက္တေယာက္ အညွိဳးတၾကီးနဲ႔ သတ္ျဖတ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြ… အဲဒါေတြကို နမူနာထား ေျပာျပျပီး အလြန္အကြ်ံ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းဖို႔သာ ရွိပါတယ္။ လံုး၀ၾကီး မကစားရဘူးရယ္လို႔ ယတိျပတ္ ျဖတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ေတာ့ တကယ္ကိုပဲ မလြယ္ကူလွပါဘူး။

ဒါေၾကာင္း မိဘေတြအေနနဲ႔ ကေလးေတြကို ဂိမ္းကစားခြင့္ ျပဳတဲ့အခါ ကိုယ့္ကေလးရဲ႕ အသက္အရြယ္နဲ႔ စိတ္အေျခအေနေပၚ မူတည္ျပီး သူတို႔ကစားသင့္တဲ့ ဂိမ္းေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကစားေနတဲ့ ဂိမ္းအေပၚမွာ အရမ္းကို စိတ္အားထက္သန္ေနတဲ့ကေလး၊ တဖက္ကို အႏိုင္ရလိုစိတ္ ၾကီးမားလွတဲ့ကေလး၊ ထိုးခုတ္ သတ္ျဖတ္တာေတြကို သိပ္ခံုမင္ေနတဲ့ကေလးမ်ိဳးေတြကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အလြန္အကြ်ံျဖစ္မလာရေလေအာင္ ဂိမ္းေလးေတြ ေျပာင္းေပးသင့္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက အေခြနဲ႔ ကစားရတဲ့ ဂိမ္းေတြမွာ အသက္အရြယ္ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ပါပါတယ္…။ အဲဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျပီးမွ ကေလးရဲ႕ အသက္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့ ဂိမ္းမ်ိဳးကို ၀ယ္ေပးသင့္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မ၀ယ္ေပးခင္မွာ ငွားျပီး ကစားၾကည့္ေစတာမ်ိဳး… ျပီးေတာ့ တခါတရံမွာ ကိုယ္တိုင္ ကေလးနဲ႔ အတူတူ ဂိမ္း၀င္ကစားျပီး ကေလးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေလးကို မသိမသာနဲ႔ အကဲခတ္ ေလ့လာဖို႔လည္း လိုအပ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ကေလးကို အခ်ိန္အကန္႔အသတ္နဲ႔ ကစားေစဖို႔ရယ္၊ အမ်ားသူငါ (မိသားစု) ျမင္ရတဲ့ ေနရာမွာ ကစားေစဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ဂိမ္းထဲမွာ ဘယ္လိုပံုေတြ ပါသလဲ၊ ကိုယ့္ကေလး ဘယ္လိုဂိမ္းေတြကစားေနသလဲ၊ ဘယ္လိုအရုပ္ေတြ ၾကည့္ေနသလဲ ၊ သူတို႔နဲ႔ သင့္ေတာ္သလား မသင့္ေတာ္ဘူးလား… စသည္ျဖင့္ အလြယ္တကူ သိႏိုင္ ျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအရ ကေလးေတြကို ခြင့္ျပဳရ လိုက္ေလ်ာရတဲ့အထဲမွာ ဂိမ္းကစားျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနရာယူ က်ယ္ျပန္႔လာတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္ကေလးေတြရဲ႕ အသက္အရြယ္၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေနအထား၊ က်န္းမာေရး အေျခအေန စတာေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့ ဂိမ္းေတြကို အခ်ိန္အကန္႔အသတ္နဲ႔ ကစားတတ္ေအာင္ သတိထားျပီး ဂရုစိုက္ၾကဖို႔ အၾကံျပဳလိုပါတယ္။



မွတ္ခ်က္ - ၂၀၁၃ ေမလ - Gamers Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။