Wednesday, December 31, 2008

ဒီဇင္ဘာကို ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

ဒီတစ္ႏွစ္
ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ဒီဇင္ဘာေရ…

အသစ္ အသစ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း
အေဟာင္းကိုသာ ခ်စ္ခင္တြယ္တာစိတ္
ရင္ထဲမွာ အစဥ္အၿမဲ ရွိေနတတ္ေပမယ့္
ဒီတၾကိမ္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါလို ့
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေတာင္းပန္ပါရေစ…

ကုန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေဟာင္းရဲ ့ ေန ့စြဲေတြထဲမွာ
ကိုယ္ဘာေတြ ရရွိခဲ့သလဲ
ကိုယ္ဘာေတြ ဆံုး႐ႈံးခဲ့သလဲ
ကိုယ္ဘာေတြ တိုးပြားခဲ့သလဲ
ကိုယ္ဘာေတြ ဆိုး႐ြားခဲ့သလဲ
ကိုယ္ဘာေတြ ခ်န္ခဲ့ႏိုင္သလဲ
ကိုယ့္အတြက္ ဘာေတြ က်န္ခဲ့ႏိုင္သလဲ
….. လဲ
….. လဲ
….. လဲ
ထိုအရာေတြကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္
ေ၀ဖန္ကာ ဆန္းစစ္ ၾကည့္ျပန္ေတာ့
အေျဖမွန္ဟာ ကိုယ့္ကို ကြင္းကာေရွာင္…
စိမ္းစိမ္းကားကားနဲ ့ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေလရဲ ့…။

ဒီလိုဆိုေတာ့ျဖင့္…
လူသားဆန္ဆန္ ကိုယ္ဟန္မေဆာင္ခ်င္ေတာ့ပါ
ဒီႏွစ္ဟာ ကိုယ့္အတြက္
ထင္သမွ် အစစမွာ
ဘ၀င္က်စရာ သဟဇာတ မျဖစ္ခဲ့သမို ့
ေနာင္ႏွစ္မွာ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
ကိုယ့္ရင္တြင္း တိုး၀င္ ေပြ ့ဖက္
အလုအယက္…

ႏွစ္သစ္ကို…
ကိုယ္… ၾကိဳဆိုပါရေစ
ကိုယ္… ရင္ခုန္ပါရေစ
ကိုယ္… ေမွ်ာ္လင့္ပါရေစ
ကိုယ္… တမ္းတပါရေစ
ကိုယ္…
ကိုယ္…

ဒီဇင္ဘာေရ…
ေတာင္းပန္ရင္း ႏႈတ္ဆက္ပါရေစ…
ရာသီစက္၀န္း တစ္ပါတ္လည္မွာ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ေနာ္…
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို ရင္ခုန္တတ္တဲ့ ကိုယ္
အိပ္မက္အသစ္ကို တမ္းတတတ္တဲ့ ကိုယ္
ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ဒီဇင္ဘာကို
လြမ္းပင္လြမ္းလ်က္ လြမ္းလက္စႏွင့္ပင္
ခ်န္ရစ္ခဲ့ပါရေစေတာ့…

ဒီတစ္ႏွစ္
ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ဒီဇင္ဘာေရ…


Wednesday, December 24, 2008

Merry Christmas & Happy New Year 2009






အခုရက္ေတြမွာ အလုပ္မ်ားေနလို ့ ဘာမွလဲ အသစ္မေရးျဖစ္၊
သူငယ္ခ်င္းေတြဆီလဲ မွန္မွန္ အလည္ မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။
လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို
ခရစ္စမတ္ ပြဲေတာ္ ႏွင့္ မဂၤလာ ႏွစ္သစ္ ၂၀၀၉ မွာ ခ်မ္းေျမ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစ လို ့
ဆုေတာင္းေပးရင္း E Mail က ရတဲ့ ခ်စ္စရာ ပံုေလးေတြကို
အမွတ္တရ အျဖစ္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။


Friday, December 19, 2008

ဘေလာ့ဂ္ ႏွင့္ ကိုယ္

ဒီေန ့ အရမ္း အိပ္ခ်င္ေနသည္။
မ်က္ေစ့က နဲနဲမွ မပြင့္ခ်င္…။
လဘက္သုပ္ေတြ ေကာ္ဖီေတြလဲ ဘယ္လိုမွ မကယ္ႏိုင္…။
အလုပ္ထဲမွာလဲ အာ႐ံုမရ…။ စိတ္ေတြက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္…။
လုပ္စရာေတြရွိေနေပမယ့္ စိတ္ပါလက္ပါ မလုပ္ခ်င္။

ပ်င္း ပ်င္းနဲ ့ ပ်င္းရိျခင္း ၆ ပါး အေၾကာင္း အက်ယ္ခ်ဲ ့ေတြးေနမိသည္။
အမွန္တကယ္ ပ်င္းေနသူတစ္ေယာက္အဖို ့ေတာ့ ပ်င္းရိျခင္းမွာ ၆ ပါး မ ကပါ…။
ေအးလွ်င္လဲ ပ်င္းသည္။
ပူလွ်င္လဲ ပ်င္းသည္။
မိုး႐ြာေနေသာေၾကာင့္ ပ်င္းသည္။
ေနပူေသာေၾကာင့္ ပ်င္းသည္
ေနာက္က်ေနေသာေၾကာင့္ ပ်င္းသည္။
ေစာေသး၍ ပ်င္းေနသည္။
ဗိုက္ဆာ၍ ပ်င္းသည္။
ဗိုက္ျပည့္ေနသျဖင့္ ပ်င္းသည္။
ပ်င္းပံု ပ်င္းနည္း အမ်ိဳးစံုျဖင့္ ပ်င္းသည္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ပ်င္းတယ္လို ့ေျပာဖို ့ရာေတာင္မွ ပ်င္းေနတတ္ေသးသည္။

ပ်င္းတတ္တဲ့ဘ၀ တစ္ခ်ိဳ ့က အိပ္ရမွာေတာင္ ပ်င္းသတဲ့…။
မအိပ္ပဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေနရေတာ့ေကာ ပ်င္းစရာ မေကာင္းေပဘူးလား…။
ေတြးရမွာေတာင္ ပ်င္းပါတယ္ေလ ဟု စဥ္းစားမိကာ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ၿပီ…။

ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ခုထက္ထိ ပ်င္းစရာ ရွာမရေသးေသာ၊ ပ်င္းရိဖြယ္ မေကာင္းေသးေသာ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ ျပစရာ ရွိေနသည္။ ထိုအရာကား ဘေလာ့ဂ္ျခင္းပင္…။
အခ်ိန္ရသ၍ ထိုဘေလာ့ဂ္ေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ ့၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို မပ်င္းမရိ စိတ္၀င္တစား လည္ပတ္ ဖတ္႐ႈသည္။ ကိုယ္တိုင္လဲ မေတာက္တေခါက္ စာတိုေပစမ်ားကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ေရးသားေနေသးသည္။ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္စဖြယ္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြသစ္မ်ားလဲ တိုးပြားလာသည္။ တစ္ေယာက္ဆီကို တစ္ေယာက္ အိမ္လည္ (ဘေလာ့ဂ္လည္) ထြက္ၾကသည္။ C Box မွာ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ဆိုၾကသည္။ စာေတြဖတ္၍ Comment မ်ား ေရးကာ စာမူခမ်ား ေပးေလ့ရွိၾကသည္။

ထိုဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ ့ ပတ္သက္လွ်င္ ဘယ္သူက ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္ၿမိဳ ့မွာေနသည္၊ ဘယ္သူကျဖင့္ တစ္ကိုယ္တည္း… အဟဲ၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွိၾကသည္၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ မၾကာမီ လာမည္ ေမွ်ာ္၊ ဘယ္သူနဲ ့ဘယ္၀ါ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘာေတြေျပာၾကသည္။ ဘယ္သူရဲ ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘာေလးေတြ ထူးထူးျခားျခားေတြ႕ရသည္။ ဘယ္သူ ့ဆီမွာ ဟင္းခ်က္နည္း အသစ္ေတြ စားခ်င္စရာ ရွိေနသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္ ခဏ နားေနသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ခရီးသြားေနလို ့ ဘာပိုစ့္မွ အသစ္မတက္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာျပႆနာေတြ တက္ေနသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ စိတ္တို ေပါက္ကြဲေနသည္ စတာေတြအျပင္ ဘယ္သူ ့ရဲ ့ေမြးေန ့က ဘယ္ေန ့၊ ဘယ္သူေတြရဲ ့ မဂၤလာႏွစ္ပါတ္လည္က ဘယ္ေန ့၊ ဒီႏွစ္ဆို ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ေျမာက္... အစရွိသည္တို ့ကိုလည္း အထူးက်က္မွတ္စရာ မလိုပါဘဲ မွတ္မွတ္သားသား သိရွိေနတတ္ေသးသည္။ သူတို ့ေတြကို ကိုယ္တိုင္ မျမင္ဖူး မေတြ ့ဖူး မသိကြ်မ္းဖူးေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖၚမ်ားပမာ အရမ္းကို ရင္းႏွီးေနသည္။

တေန ့တေန ့ နံနက္ မိုးလင္းလင္းခ်င္း အိပ္ရာထဲက မထြက္ခင္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဖုန္းထဲမွာ အရင္ေခၚၾကည့္ရသည္။ Comment အသစ္ေတြ၊ C Box ေလးမွာ စာေၾကာင္း အသစ္ေတြ ျမင္ရပါက ႐ံုးေနာက္က်ခ်င္ ေနာက္က်ပါေစ ကြန္ျပဴတာကို ခပ္ျမန္ျမန္ဖြင့္ၿပီး ဖတ္သည္။ (ဖုန္းထဲမွာ ျမန္မာစာလံုး မျမင္ရ၊ ေလးေထာင့္အတံုးမ်ားသာ ျမင္ရသည္။) အလုပ္ခ်ိန္မွာလဲ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ဘေလာ့ဂ္ေလးမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးမ်ားကို ၀င္ ၀င္ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ဖတ္႐ံုသာ ဖတ္ၿပီး Comment ကို ေနာက္မွ တစ္ေခါက္၀င္ေရးသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္မူ ေျပာစရာမလိုေတာ့… အစားကို ေကာင္းေကာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားႏိုင္၊ အခ်ိန္ျပည့္ ဘေလာ့ဂ္လည္သည္။

ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ ့ စားဖို ့ေသာက္ဖို ့ကို ကဗ်ာကရာ ျပင္ဆင္ စားေသာက္ၿပီးတာႏွင့္ ကြန္ျပဴတာေရွ ့ေရာက္သြားၿပီး ဖြင့္မိသည္မွာလဲ ထိုဘေလာ့ဂ္မ်ားပင္။ ဟိုးအရင္ကလို ကစားေနက် အြန္လိုင္းဂိမ္းမ်ားကိုလဲ မစြဲလမ္းတတ္ေတာ့ၿပီ။ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာလဲ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ သူငယ္ခ်င္း တစ္သိန္းနဲ႕ ခ်က္တင္း မေႏွာႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ အားအား ယားယား သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လဲ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း၊ Sales ေတြအေၾကာင္း၊ Discount ေတြအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ရင္း ေလမေပါျဖစ္ေတာ့ၿပီ။ အခ်ိန္တိုင္း ဘေလာ့ဂ္မွ ဘေလာ့ဂ္… ဘေလာ့ဂ္ၿပီးရင္း ဘေလာ့ဂ္…။ အိမ္ကလူရဲ ့ မၾကိဳက္တၾကိဳက္ အၾကည့္တခ်ိဳ ့ကိုလဲ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဘာသာျပန္ မေနခ်င္ေတာ့ၿပီ။ မသိခ်င္ေယာင္ကို အၾကီးအက်ယ္ ေဆာင္ကာ လုပ္ခ်င္တာကို စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ေနျဖစ္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္သည္အထိ။ အခ်ိန္က်႐ံုတင္မက အခ်ိန္လြန္ေနၿပီး မတတ္သာ၍ အိပ္လိုက္ရေသာ္လည္း စိတ္အေတြးေတြကေတာ့ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေတြဆီမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲ။ မအိပ္ခင္မွာလဲ ေနာက္ထပ္ ပိုစ့္အသစ္တစ္ခုအတြက္ ဘာေလးေရးရပါ့မလဲ စဥ္းစား။ ဒါေတြအျပင္ ေရာက္ေလရာ အရပ္ေတြမွာလဲ ကင္မရာ တရမ္းရမ္းနဲ ့ ဟို႐ိုက္ရ ဒီ႐ိုက္ရ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လ္ တစ္ေယာက္လိုလို၊ ကမာၻလွည့္ ခရီးသည္္ တစ္ေယာက္လိုလို ဘာလိုလို။ ေဘးလူ အျမင္ကပ္မယ္ဆိုရင္ ကပ္ခ်င္စရာ။

ခက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ေနသည္။
ထိုသို ့စြဲလမ္းေနျခင္းသည္ အနာဂတ္အတြက္ ေကာင္းေသာ အလားအလာတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ၿပီ။ ခုေတာင္မွ လက္က ကိုက္၊ မ်က္လံုးေတြက ေအာင့္၊ ဇက္ေၾကာေတြ တက္၊ ၿပီးေတာ့ လူက အခ်ိန္လံုး ေညာင္းေနသလိုလို၊ အိပ္ေရး မ၀သလိုလို၊ ဟိုနားက နာ ဒီနားက နာ၊ အသက္ကေလးကလဲ ရလာေတာ့ ခႏၵာကိုယ္က နဲနဲ အခ်က္ျပလာၾကၿပီ။ အိမ္ရွင္မတစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပစ္ထားေသာ အိမ္အလုပ္ အေၾကြးေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ စုပံုရွင္လင္း ရသည္မွာလည္း မႏိုင္မနင္း။ ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။

ဒီေတာ့ တစ္ခု စဥ္းစားမိသည္။
က်န္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေဖၚ ဘေလာ့ဂ္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြရဲ ့ အခ်ိန္ကို စီမံခန္ ့ခြဲပံု၊ ဘေလာ့ဂ္ေလးအေပၚ စြဲလမ္းတတ္ပံု၊ ဘယ္လိုအခ်ိန္ေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလးအတြက္ လႈပ္ရွားၾကပံုေတြကို သိလိုေသာ စိတ္ဆႏၵ ေပၚလာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီစြဲလမ္းစိတ္ေတြကိုလည္း ဘယ္လိုနည္းနဲ ့ ေလွ်ာ့ခ်ၾကသည္ကိုပါ တစ္ဆက္တည္း သိခ်င္ေနေသးသည္။ ဒါေတြကို ပိုစ့္ေလးတစ္ခု ျဖစ္ျဖစ္၊ Comment ေလးမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရးၿပီး ေျပာျပၾကရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္ အလြန္ (ပြပြၾကီး ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါ) ေက်းဇူးေတြ တင္ေနမိမည္။

ခါတိုင္းလို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အမည္နာမေတြ ေရးသား၍ တက္ဂ္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီပိုစ့္ကို လာဖတ္သူမ်ားထဲမွ ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာသူမ်ားသာ ေရးေပးၾကပါဟု ေျပာရရင္ေကာင္းမလား ဟုစဥ္းစားေနသည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ… ဘေလာ့ဂ္ေရးသူေတြကို ေကာင္းေကာင္း ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္သည္။ ဘယ္သူမွ အခ်ိန္ေတြေပါလြန္း အခ်ိန္ေတြ အားလြန္း၍ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနၾကျခင္း မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ နာမည္မ်ားျဖင့္ မတက္ဂ္လိုေတာ့ၿပီ။ ဒီပိုစ့္ကို လာဖတ္မိေသာ သူငယ္ခ်င္းတို ့ ေတြးမိသလို၊ စိတ္ကူးရရင္ ရသလို၊ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ေရးေပးၾကပါ ဟုသာေျပာခ်င္ပါသည္။ ၾကိဳတင္ ေက်းဇူးတင္ေနပါသည္။


သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္ႏိုင္ၾကေစ…။

Sunday, December 14, 2008

ႏွစ္ကိုယ္တူ


အစက,ေတာ့ ႐ိုး႐ိုး...

ေနာက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးတိုးလို ့... ခ်စ္ျပန္ဆိုပဲ...။



Thursday, December 11, 2008

၂၀၀၈ မွတ္တမ္း

အခ်ိန္ေတြကုန္တာ ျမန္လြန္းလွသည္။ ေနာင္ထပ္ ရက္အနဲငယ္ၾကာရင္ ၂၀၀၉ ဟူေသာ ႏွစ္သစ္ တခုကိုေရာက္ေတာ့မည္။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၈ အေၾကာင္ကို းျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာမွ သိပ္မယ္မယ္ရရ မရွိလွ…။

မွတ္မိသမွ် ေျပာရရင္… တပါတ္မွာ ငါးရက္ အလုပ္လုပ္၍ ႏွစ္ရက္ နားရသည္။ အလုပ္ထဲမွာလဲ သိပ္မဆိုးလွ…။ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ တ႐ုပ္၊ မေလး၊ ျမန္မာ ေတြနဲ ့ အဆင္ေျပသည္။ ကိုယ့္အထက္က လူၾကီးေတြႏွင့္လဲ ဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပသည္။ လခ တစ္ခါတိုးၿပီးၿပီ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ေတာ္ၿပီေပါ့…။

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ပ႐ိုဂ်က္ အသစ္ မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွ…။ ထို ့ေၾကာင့္ နဲနဲ အသက္႐ႈ ေခ်ာင္ေနသည္။ အခု ဒီဇင္ဘာလကုန္တြင္ ရမည့္ ပံုမွန္လခ ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ တစ္လစာ ေဘာနပ္စ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။ အခုတေလာ ကမာၻမွာ စီးပြားက ပ်က္စျပဳေနသည္ဟု ၾကားၾကားေနရေသာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္အဖို ့ ေဘာနပ္စ္ ရမွရပါေတာ့မလားဟု ပူသူေတြလဲရွိ…။ ေနာင္ႏွစ္မွာ မိန္းမယူရန္ ပိုက္ပိုက္စုေနသူမ်ားကလဲ ထိုေဘာနပ္စ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ရလွ်င္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေပါ့…။ ရရင္ေတာ့ ႏွစ္သစ္ႏွင့္ တ႐ုပ္ႏွစ္ကူးတြင္ ေရွာ့ပင္ေတြ ခဏခဏ ထြက္ရန္ ရည္ရြယ္ထားသည္။

နားရသည့္ စေန တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္မွာ အိမ္သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္၊ ေစ်း၀ယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ မီးပူတိုက္ရတာနဲ ့တင္ တစ္ရက္ ကုန္သြားသည္။ က်န္တဲ့ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေအာခ်တ္ေလး၊ စီးတီးေဟာေလး ဘယ္ေလး ညာေလး သြားရင္သြား…။ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္တဲ့အခါၾကည့္…။ မဟုတ္ရင္ ဟိုက ဒီက ဖိတ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္မွာ သြားစားၾကသည္။ အိမ္မွာ စုတဲ့အခါ စုၾကသည္။ ျမန္မာစာ စစ္စစ္ေလးမ်ား ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသည္။ ထိုအခါ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္က တကယ္ကို မ၀ မလင္…။ တခါတရံ ၾကာသာပေတးလို ပိတ္ရက္မ်ားမွာ ေသာၾကာေန ့ ခြင့္ယူၿပီး စေန တနဂၤေႏြ ႏွင့္ ဆက္နားလိုက္သည္။ ဘာမွ သိပ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆးခြင့္ကို တစ္လ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ယူျဖစ္သည္။ မဟုတ္ရင္ ေဆးခြင့္ေတြ ပိုေနမွျဖင့္ ႏွေျမာစရာ…။

ေနာက္ႏွစ္ ၂၀၀၉ မွာေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြက ဆက္ေနၾကသည္။ အီးေမးလ္မွ ရထားေသာ ၂၀၀၉ အတြက္ ပိတ္ရက္ (စကၤာပူ) ျပကၡဒိန္ကို သတင္းအျဖစ္ ေ၀မွ်ေပးလိုက္သည္။


အနီေရာင္ျဖင့္ ျပထားေသာရက္မွာ အစိုးရ ႐ံုးပိတ္ရက္၊ အ၀ါေရာင္မွာ စေန တနဂၤေႏြ ေန ့မ်ား၊ အျပာေရာင္မွာ ခြင့္ယူသင့္ေသာ ေန ့ရက္မ်ား။ ထိုရက္မ်ားတြင္ ခြင့္ယူပါက အသင္ ရႏိုင္သည့္ ေဟာလီးေဒး ရက္ရွည္မ်ား ကိုေတြ ့ရမည္ ျဖစ္သည္။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို ႏွစ္သက္တတ္သူမ်ားအတြက္ အလြန္ေကာင္းေသာ ျပကၡဒိန္ပင္…။ ဟိုတစ္ရက္က ႐ံုးမွ အထက္လူၾကီးကို ထိုျပကၡဒိန္ကိုသြားျပကာ ၂၀၀၉ အတြက္ ထိုအျပာေရာင္ေန ့ရက္မ်ားကို အခုထဲက ၾကိဳၿပီး ခြင့္တင္ထားခ်င္ပါသည္ဟု ရွည္ရွည္ကဲကဲ ေျပာလိုက္မိသျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ျခင္းခံရသည္။ (သူ႕မ်က္လံုးက နဂိုထဲက နဲနဲေတာ့ျပဴးပါသည္။)

ပံုထဲတြင္ Source : Ministry of Manpower ဟု အထင္အရွား ေရးသားထားေသာေၾကာင့္ ဘာျပႆနာမွေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ…။ အခုတေလာ ဟိုကိစၥ ဒီကိစၥေတြက အေတာ္ ႐ႈပ္ေထြးေနေသာေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုတင္ဖို ့ရာ ေတာ္ေတာ္သတိထားေနရသည္…။

ဒီႏွစ္ ၂၀၀၈ မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို မျပန္ျဖစ္လိုက္…။ ၂၀၀၉ မွာေတာ့ ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။ ခုထဲက ပိုက္ဆံၾကိဳစုထားမည္ ဟုလဲ စဥ္းစားထားေသးသည္။ ဘယ္ေလာက္ စုျဖစ္မည္ကိုေတာ့ မသိ…။

၂၀၀၈ ထဲမွာ ဘာကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြ ျပဳထားသလဲ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမး၊ ျပန္ေတြး ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ မ်ားမ်ားစားစား ေျပာစရာဆိုလို ့ ရန္ကုန္က ရွင္သာမေဏေက်ာ္ စာျပန္ပြဲအတြက္ စလံုး ၂၀၀၊ ကိုယ္ေနခဲ့ေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲအတြက္ ၁၅၀၊ နာဂစ္ အတြက္ ၂၀၀ လႈခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ နာဂစ္မွာ မိဘမဲ့သြားေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပညာေရးအတြက္ (ေ႐ႊည၀ါ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ပညာေရး) မူလတန္း ကေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အလယ္တန္း ကေလး တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေမြးစားထားသည္။ လစဥ္ပံုမွန္ စလံုး ၄၅ က်ပ္ လႈရသည္။ ထိုကေလးေလးေတြက သူတို ့ရဲ ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြနဲ ့ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ အက်ဥ္းေလးေတြပါတဲ့ စာရြက္ေလးေတြ ပို ့ေပးၾကသည္။ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကား ဓါတ္ပံုေလးေတြနဲ ့ ပဲပင္ေပါက္လို လက္ေရး ေကြးေကြး လိမ္လိမ္ေလးေတြက တကယ္ကို ဂ႐ုဏာသက္စရာ..။ ျပန္ၾကည့္မိတိုင္း ၾကည္ႏူးစရာ…။

ေနာက္ ဘာရွိေသးလဲ…။ ေအာ္… သတိရတာ တစ္ခုရွိေသးသည္။ ရန္ကုန္မွ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါး ဒီမွာ ေဆးကုသရန္ ၾကြလာစဥ္က န၀ကမၼ ၀တၳဳ အလႈေငြ ၂၀၀ လႈခဲ့ေသးသည္။ ဒါနဲ ့ေမ့ေတာ့မလို ့… ဒီမွာ လစဥ္လတိုင္း မပ်က္မကြက္ လႈရတာ တစ္ခုလဲ ရွိေနေသးသည္…။ အဲဒီကိုေတာ့ ၄ လ (သို ့) ၆ လ တစ္ၾကိမ္ေလာက္ မွန္မွန္ သြားလႈရသည္။ မဟုတ္လို ့ တလံုးတခဲထဲ စုထားၿပီးမွ လႈရပါက ထိုလအဖို ့ ထမင္းငတ္သြားႏိုင္သည္။

ဒီ ၂၀၀၈ ထဲမွာ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား၊ ေယာင္းမေတြ ေယာက္ဖေတြ တစ္စုၿပီးတစ္စု လည္လည္လာၾကေသာေၾကာင့္ ေဆြစံု မ်ိဳးစံု ေတြ႕ရသည္။ ထိုလမ်ားတြင္ ဘတ္ဂ်က္ နဲနဲၾကပ္သြားသည္မွလြဲ၍ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ ၂၀၀၈ မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရသည္။ သူတို ့ေတြက ပံုစံ အစံုအလင္ျဖင့္ လာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က အလည္သက္သက္၊ တခ်ိဳ႕က အလုပ္ရွာ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကေလးေက်ာင္းထား…။ အဆင္ေျပၾကသူမ်ားလဲရွိ၊ မေျပၾကသူမ်ားလဲရွိ...။

ဒီႏွစ္အတြင္း ႏွလံုးသားေရးရာကေတာ့… ေျပာရရင္ အားလံုးေကာင္းပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ဟိုတပတ္က အိုင္စီရႈိးကို လိုက္ျပဖို ့သူ ့ကို ပူဆာရင္းက စကားေျပာ အဆင္မေျပလို ့ စိတ္တို စိတ္ဆိုးရေသးသည္။ အိုင္စီက စလံုးကို တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါလာေနက်၊ လာတိုင္းလဲ ၾကည့္ခ်င္လို ့ ပူဆာေနက်၊ ပူဆာတိုင္းလဲ သူက အဲဒီ လူ႐ႈပ္႐ႈပ္ ဆူဆူညံညံပြဲမ်ိဳးေတြ နဲနဲမွ ၀ါသနာမပါတာမို ့ ဟိုဟာနဲ႕ လွည့္ေခ်ာ့၊ ဒီဟာနဲ႕ လွည့္ေခ်ာ့၊ ဒီလိုနဲ႕ ၃ ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ပိုက္ဆံအိပ္တစ္လံုးႏွင့္ အေပးအယူတည့္ကာ ေဒါသကို ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္…။ အငဲ နဲ႕ Rဇာနည္ကို အေခြထဲမွာဘဲ ၾကည့္ပါေတာ့မယ္ေလ…။

ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုကေတာ့ ၂၀၀၈ ဇန္န၀ါရီလကစလို ့ဘေလာ့ဂ္ေလး တစ္ခုကို ေတာ္ေတာ္ေလး (တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီး) ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖန္တီးထားသည္။ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အသစ္မ်ား မ်ားစြာရခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူးၾကေသာ္လည္း အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ခင္မင္ခဲ့သူမ်ားပမာ ရင္းႏွီးခင္မင္ သံေယာဇဥ္တြယ္ၾကသည္။ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္စရာ…။ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္ရသည္။ လက္ကိုက္ရသည္။ မ်က္ေစ့ ကိုက္ရသည္။ တခါတရံ ေခါင္းလဲ ေျခာက္ရေသးသည္။ သို ့ေသာ္ ဒါေလးကိုဘဲ မက္မက္ေမာေမာ တြယ္တာေနသည္။ မနက္ မိုးလင္း အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးခ်င္း သူ ့ကိုအရင္ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီးမွ က်န္တာေတြ ဆက္လုပ္လို ့ရသည္။ တမ်ိဳးေတာ့ ထူးဆန္းသား။

ေနာက္ထပ္ေတာ့ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ ဘာမွမရွိေတာ့ၿပီ။ ျခံဳၾကည့္ရလွ်င္ ေကာင္းေသာႏွစ္ တစ္ခုဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္တတ္ဖို ့က အေရးအၾကီးဆံုး မဟုတ္ပါလား…။



(ပိုစ့္အသစ္ ဘာေရးရမွန္း မသိေသာေၾကာင့္ စဥ္းစားလို ့ရသမွ် ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးခ်လိုက္သည္။ လာဖတ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)


Monday, December 1, 2008

ေဆာင္း (သို ့) ဒီဇင္ဘာ အလြမ္း

ေဆာင္းကို ခ်စ္သည္။ ႏွင္းကို ခ်စ္သည္။ ဒီဇင္ဘာကို ခ်စ္သည္။
အခုေတာ့ ဒီက သူတို ့ေျပာၾကတဲ့ winter ဆိုတဲ့ ေဆာင္းရာသီေတြမွာ ေဆာင္းကလဲမပီ၊ ႏွင္းကိုလဲ မျမင္ရေတာ့ၿပီ။ လြမ္းစရာ…။

အိမ္က ေဆာင္းကို လြမ္းမိသည္။ ႏွင္းကိုလဲ လြမ္းမိသည္။ ဒီဇင္ဘာေန ့ရက္ေတြကိုလဲ လြမ္းမိသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀က ေဆာင္းရာသီ၊ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိသည္။

ႏွင္းမႈန္မႈန္ေတြၾကား အိပ္ရာက ေစာေစာထၿပီး ေဖေဖ ေမေမ၊ ေမာင္ေလးတို ့နဲ ့ အတူ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား သြားဖူးခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားကို လြမ္းသည္။ ဘုရားေပၚမွအဆင္း လမ္းတပါတ္ေလွ်ာက္ၿပီး Oriental House မွာ Dim Sum ျဖစ္ျဖစ္၊ စမ္းေခ်ာင္းထဲက တင္တင္ေအးမွာ မုန္ ့ဟင္းခါးပူပူ ျဖစ္ျဖစ္ စားခဲ့ရတာကို လြမ္းသည္။ ဒီဇင္ဘာလကို ျပည္သူ ့ အားကစားလ ဟုသတ္မွတ္ကာ စေန၊တနဂၤေႏြေန ့ မနက္ေစာေစာေတြမွာ ၾကားရေနက် “ေစာေစာအိပ္လို ့ ေစာေစာထလို ့ ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါစို ့” ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက သီခ်င္းသံ (ေလာ္စပီကာသံ) ခပ္က်ယ္က်ယ္ကိုလဲ လြမ္းမိေသးသည္။ ႏို၀င္ဘာ ၃၀ ရက္ ညဖက္ေတြမွာ ထံုးမႈန္ ့ျဖဴျဖဴေတြ အရည္ေဖ်ာ္ၿပီး လမ္းမေပၚမွာ Happy Sweet December လို ့ စာလံုးအၾကီးၾကီးေတြ ေရးခဲ့ၾကရတာကိုလဲ ခုထိလြမ္းေနဆဲ…။

ခရစ္စမတ္နား နီးလာရင္ေတာ့ အနီးအနားက Church ေတြက ကေလး လူၾကီးတစ္စုရဲ ့ ခရစ္စမတ္ သီခ်င္းသံေတြ ၊ တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိမ္ထြက္ ဆုေတာင္းေပးသံေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ၊ လိေမၼာ္သီးေတြ၊ သၾကားလံုးေတြ လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးခဲ့ၾကရတဲ့ ညခ်မ္းအခ်ိန္ေတြကိုလဲ ျမင္ေယာင္လြမ္းဆြတ္ေနဆဲ…။

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္။ အမွတ္ရ လြမ္းေနေသးသည္။ ေဆာင္းတြင္းရဲ ့ ေအးစက္စက္ ညတညမွာေတာ့ ေဟာ့ေပါ့ ပူပူတစ္အိုးတည္ၿပီး ေဖေဖနဲ ့ ေမေမ့ရဲ႕ ေမြးေန ့ပြဲကို အတူတူေပါင္းၿပီး ေႏြးေထြးစြာ က်င္းပေလ့ရွိခဲ့ၾကတာ…။ ကိုယ္တို ့ေမာင္ႏွမ မုန္႕ဖိုးေတြစုၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ၀ယ္ထားတဲ့ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေတြကို ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ့ကို ေပး…။ သူတို ့ကလဲ သားနဲ႕သမီးရဲ႕ အဖိုးတန္မဟုတ္တဲ့ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ပိစိေလးေတြထဲမွာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးထားရင္း ၾကည္ႏူးပီတိေတြျဖာ…။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္။ အမွတ္ရ လြမ္းေနေသးသည္။

ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္းေတြမွာေတာ့ ႏွင္းေငြ ့မႈန္မႈန္ မွာ ေက်ာင္းေ႐ွ ့က တိုင္ၾကီးေတြၾကားက တိုးထြက္လာတဲ့ လင္းလက္ေႏြးေထြးတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ ႏုႏုေတြကို လြမ္းသည္။ ထိုနံနက္ခင္းေတြမွာ ေႏြးေအးဆိုင္မွာ စားခဲ့ရတဲ့ ပဲထမင္းနဲ႕ ေကာ္ဖီပူပူကို လြမ္းေနသည္။ ထိုနံနက္စာ စားအၿပီး အေျပးအလႊား (အေနာက္ေပါက္မွ) သြားတက္ခဲ့ရေသာ Building 7 နဲ႕ Building 8 က Lecture တန္းေတြကို လြမ္းေနသည္။ သူလာရင္ အတူတူ ထိုင္ေနက် Building 6 ေထာင့္နားက ေနရာေလးကို လြမ္းသည္။ သူေကြ်းေနက် ေကာ္ဖီသၾကားလံုး ညိဳညိဳေလးေတြကို လြမ္းသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အတန္းလစ္ၿပီး ခေရပင္လမ္းမွာ သြားထိုင္ေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေတြကို လြမ္းသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အတန္းေဖၚ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ခ်စ္စကားေျပာခ်င္လို ့ က်န္တဲ့သူေတြအားလံုး ေရွာင္ေပးၿပီး ခေရပင္ေတြေအာက္မွာ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ရတဲ့ ေဆာင္းနံနက္ခင္းက ဇာတ္လမ္းေလးကိုလဲ မေမ့မေလ်ာ့ လြမ္းေနေသးသည္။ (ခုေတာ့ ထိုႏွစ္ေယာက္က တူႏွစ္ကိုယ္တိုင္းျပည္ေလး တစ္ခု ေအာင္ျမင္စြာ ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။)

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းက စီစဥ္တဲ့ ေလ့လာေရးခရီးတစ္ခု သြားခဲ့ရတာ ျပန္ေတြးၾကည့္မိတိုင္း ခုခ်ိန္ထိ ရင္ခုန္လြမ္းဆြတ္ေနဆဲ။ ကိုယ့္ဘဝမွာ မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ မပါဘဲ ပထမဆံုး သြားခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ညအိပ္ ခရီးေလး တစ္ခု…။ အေမွာင္မကြဲေသးတဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ Bus ကား အၾကီးၾကီးေတြနဲ ့ ခရီးစခဲ့တာ…။ လမ္းတေလွ်ာက္ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾက၊ မုန္ ့ေတြ စားၾက၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ စၾက၊ ေနာက္ၾက၊ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ေတြ မဆိုးခဲ့ၾက၊ ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္လို ့ မဝခဲ့ၾက…။ ဇက္နဲ႕ ဧရာဝတီျမစ္ကို ျဖတ္အကူး ဧရာဝတီျမစ္ျပင္က်ယ္မွာ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြၾကားမွာေတာင္ အခ်မ္းဒါဏ္ကို ေမ့ထား၊ အေႏြးထည္ေတြခြ်တ္ ဓါတ္ပံုေတြ႐ိုက္၊ ေျပးလိုက္ၾက လႊားလိုက္ၾက ၊ မယံုႏိုင္စရာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အင္ဂ်င္နီယာ မမေတြ…။

ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးညေတြမွာ မအိပ္ႏိုင္ၾက။ အိပ္ပစ္လိုက္ၿပီး အခ်ိန္ေတြကုန္သြားမွာကို ႏွေျမာတသစြာ…။ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ဧရာဝတီ ျမစ္ကမ္းနံေဘးက လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ စကားေတြ ဆူဆူညံညံ ေျပာတဲ့သူေတြကေျပာ၊ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေတြေတြေငးေငး သီခ်င္းေတြနားေထာင္… အဲဒီအခ်ိန္က ေဇာ္၀င္းထြတ္ရဲ ့ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္ မ်က္ႏွာ သီခ်င္းသံေတြက ေနရာအႏွံ ့…။

ေနာက္ဆံုးညမွာ မီးပံုပြဲေလး တစ္ခု..။
ျပန္ေျပာျပရရင္ နာမည္ၾကီး ဒ႑ာရီ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို ေတာင္ အားနာခ်င္စရာ…။
“ေလေျပညွင္းရယ္ ၿငိမ္သက္ဆဲညမွာ အသာအယာ တိုးလို ့တိုက္ခတ္စဥ္….” ဆိုတဲ့ ခင္ေမာင္တိုးရဲ ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တစ္ေယာက္က ဂီတာတီးလို ့ တစ္ေယာက္က ခပ္တိုးတိုး ညည္းဆို…။ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးေတာက္ေတြကို ၾကားထဲမွာ ျခားထားရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ေငးၾကည့္ေနၾကတဲ့ သူေတြ…။ အဲဒီညမွာဘဲ အဆင္ေျပသြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္စံုတြဲ မက…။

အျပန္ခရီးမွာေတာ့ အလာခရီးနဲ ့ တျခားစီ။ သီခ်င္းသံေတြ တိတ္ဆိတ္ခဲ့ၿပီ။ ဆူညံသံေတြလဲ နဲနဲအားေပ်ာ့ခဲ့ၿပီ။ ရင္ခြင္တိုင္းမွာ အလြမ္းေတြအျပည့္နဲ ့…။ အျငင္းခံရလို ့အသဲကြဲတဲ့ သူေတြက ကြဲ…။ အသစ္စက္စက္ အတြဲေတြကေတာ့ လက္ခ်င္း ဆုပ္ေထြး အနာဂတ္ အေရးေတြး…။ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ေက်ာင္းၾကီးေရွ ့ကို ျပန္ေရာက္.. ေဆာင္းက မညွာမတာ ေအးစက္ေနၿပီ…။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေပ်ာ္နဲ႕ ေရာေနတဲ့ အလြမ္းေတြက ပူပူျပင္းျပင္း ေတာက္ေလာင္…။

ကဲ.. မကုန္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား… ေဆာင္းရဲ႕အလြမ္းေတြရယ္…။
တကယ့္တကယ္ ေရတြက္ၾကည့္လို ့ မကုန္ဆံုးႏိုင္တဲ့ အလြမ္းေတြ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဆာင္းမွာ အျပည့္…။

ေနာက္ တေဆာင္းမွာေတာ့…
ကိုယ့္အိမ္ေလးကိုျပန္ၿပီး ႏွင္းေ၀တဲ့ ေဆာင္းကို ၾကိဳခ်င္တယ္…
ထံုးမႈန္ ့ျဖဴျဖဴေတြနဲ႕ အတူ Sweet December စာလံုးေတြကို လမ္းမေပၚမွာ တေပ်ာ္တပါး ေရးဆြဲခ်င္တယ္…
မနက္ေစာေစာ ႏွင္းမကြဲခင္ အခ်ိန္ေလးထဲမွာ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားကို မိသားတစ္စု အတူတူ သြားဖူးခ်င္တယ္…

ဒါေပါ့… ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းၿပီးရင္ေတာ့ Dim Sum ျဖစ္ျဖစ္၊ တင္တင္ေအး မုန္႕ဟင္းခါးျဖစ္ျဖစ္ တခုခုစားမွာေပါ့…
ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ ေက်ာင္းၾကီးဖက္ကို တစ္မနက္ေလာက္သြားၿပီး ေက်ာင္းေရွ ့က တိုင္ၾကီးေတြနားမွာ ေနပူစာလႈံခ်င္တယ္…

ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုေအာင္တို ့ရဲ႕ ေႏြးေအးက ပဲထမင္းေလးစား၊ ေကာ္ဖီက်က်တစ္ခြက္ေသာက္…
ၿပီးရင္ ခေရပင္လမ္းမွာ သူနဲ႕ အတူ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အတိတ္က အခ်ိန္ေတြကို ရင္ထဲ ျပန္ေခၚသြင္း…။

စြယ္ေတာ္ရိပ္ကိုသြားၿပီး စြယ္ေတာ္႐ြက္ေလး တစ္႐ြက္ႏွစ္႐ြက္လဲ အမွတ္တရ ခူးခ်င္ပါေသးတယ္…
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ စာအုပ္ၾကားထဲ ညွပ္ထားၿပီး အေျခာက္ခံ သိမ္းထားမွာေပါ့…။
ဒီ့ထက္ပိုၿပီး အခြင့္အေရးရမယ္၊ အခ်ိန္လဲရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဇက္ကေလးနဲ႕ ဧရာဝတီျမစ္ျပင္ကို တစ္ေခါက္ေလာက္ ျဖတ္ကူးၿပီး လတ္ဆတ္တဲ့ ဧရာဝတီေလကို တဝၾကီး ႐ႈ႐ႈိက္လိုက္ခ်င္ေသး…။

ကိုယ့္ရင္ထဲက အလြမ္းေတြနဲ႕ ဆႏၵေတြ…။

အင္း… ဒါေပမယ့္ အခု ဒီေဆာင္းရက္ေတြမွာေတာ့ ဒီဆႏၵေတြအားလံုးကို ရင္ထဲမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သာ သိမ္းထားလိုက္ပါေတာ့မယ္။
သို ့ေသာ္လည္း ဘုရားမွာေတာ့ ဆုေတြ အထပ္ထပ္ေတာင္းေနမယ္…
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ ့ေနာက္ႏွစ္ခါ ေဆာင္းအတြက္ေပါ့…။



(ခ်ိဳေသာ ဒီဇင္ဘာ… ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန ့ အမွတ္တရ)