Thursday, November 26, 2009

၂၀၀၉ မွတ္တမ္း

တခါတခါက်ေတာ့လဲ ေပ်ာ္စရာ စာေလးေတြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စာေလးေတြ ေရးၾကည့္ခ်င္မိသည္။ သို႕ေသာ္ အခုတေလာ စိတ္ေတြက မေပါ့ပါးလို႕လားမသိ… စာေတြကလဲ ဘယ္လိုမွ မေပါ့ပါးႏိုင္ၾက။ တခါတခါဆို ကိုယ္ေရးတာေတြ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ျပန္မဖတ္ၾကည့္ခ်င္ေလာက္တဲ့ အထိ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေရးထားတာေတြကို မွန္မွန္ လာဖတ္ၾက၊ မွတ္ခ်က္ေရးသြားၾကေသာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြကို တကယ္ပဲ အားေတြလဲ နာရင္း ေက်းဇူးေတြလဲ သိပ္တင္မိပါသည္။

ဒီေန႕ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး တခုခုေတာ့ ေရးၾကည့္မေလ ဆိုၿပီး ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေတြးေတာ ရွာေဖြေနမိသည္….။ သို႕ေသာ္ ငယ္ငယ္တံုးက စကားေျပာတတ္ခါစ အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးေတြ ေျပာသလို လိုက္ရွာ မေတြ႕… လိုက္ရွာ မေတြ႕… နဲ႕ သာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဒီလိုနဲ႕ ဘာအေၾကာင္းေလးမ်ား ေရးရရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုၿပီး ေမာ္နီတာေရွ႕မွာ ေမးေထာက္ၿပီး စဥ္စားလိုက္တာ တညေနလံုး ကုန္သြားေသာ္လည္း ဘာမွေရးစရာ ရမလာေခ်…။ ကိုယ့္ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ေရးရေအာင္ကလဲ စိတ္ဝင္စားစရာ ဘာမွ မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွ…။ တေန႕တေန႕ အလုပ္သြား… အလုပ္ျပန္… ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္... ဟိုလုပ္ ဒီလုပ္နဲ႕ ေခါက္ရိုးက်ိဳး အသားက်ရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနတာ ရက္ေပါင္း လေပါင္း ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာေနခဲ့ၿပီပဲ…။

သည္လိုႏွင့္ ဟိုေတြး ဒီေတြး ေတြးရင္း ၂၀၀၉ အေၾကာင္းေျပာဖို႕ သတိရသြားသည္။ မႏွစ္က ၂၀၀၈ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ဒီလို ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။
သည္ႏွစ္ ၂၀၀၉ သည္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၾကီး ကုန္လြယ္လြန္းသည္ဟု ခံစားရသည္ေလ…။ ခုပဲၾကည့္… ႏိုဝင္ဘာ ကုန္ေတာ့မည္။ သည္လိုႏွင့္ က်န္တဲ့ ဒီဇင္ဘာတလလည္း မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ကုန္သြားေခ်ေတာ့မည္။ ၿပီးရင္ ၂၀၁၀…။

ေျပာရရင္ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ေနရာထိုင္ခင္း အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိခဲ့သည္…။ ေဗဒင္ေတြ ဘာေတြသာ သြားေမးမိရင္ေတာ့ သင့္တြင္ ေနရာထိုင္ခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၾကီးမားေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ရွိေနမည္… ဘာညာ ဘာညာေတြ ေဟာလႊတ္မွာ အေသအခ်ာ။ အိမ္ ေျပာင္းသည္… အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာေျပာင္းသည္… အလုပ္ေျပာင္းျခင္း မဟုတ္ပဲ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္က ေနရာအသစ္ကို ေျပာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။

ေနစရာေနရာကလဲ ေျပာင္းခ်ိန္တန္လို႕ ေျပာင္းရျခင္းဟုသာ မွတ္ယူမိသည္။ ေနရာေဟာင္းမွာ ထုပ္ပိုး သိမ္းဆည္း၊ ေနရာ အသစ္ကို ျပင္ဆင္ သယ္ယူ ပို႕ေဆာင္ ေနရာခ် အေတာ္ေလး ပင္ပန္းခဲ့သည္။ ေနရာအသစ္မွာ အေျခက်လို႕ နဲနဲ နားမယ္ၾကံကာရွိေသး ရံုးကေျပာင္းေရႊ႕ဖို႕ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထုပ္ပိုး သိမ္းဆည္း ဒီတခါမွာေတာ့ မွတ္သားရသည္မ်ားက ပိုလာေလသည္။ ကိုယ့္အိမ္တုန္းကေတာ့ အကုန္လံုးက ကိုယ့္ပစၥည္းေတြခ်ည္း ဆိုေတာ့ လိုခ်င္တာ ယူလာ ၾကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ဖြင့္ရွာယံု… မေတြ႕ေသးလဲ ျပႆနာ မၾကီးလွ...။ ထို႕ေၾကာင့္ ဘာေတြမွ အထူးတလည္ မွတ္သားစရာမလိုေသာ္လည္း ယခု ရံုးေျပာင္းရာမွာေတာ့ စာရြက္ စာတမ္းေတြ အေရးၾကီးေသာ အရာေတြ… ပံုးတပံုးခ်င္းစီမွာ ဘာေတြပါလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ရျပန္ေလသည္။ လူေရာ စိတ္ပါ ေတာ္ေတာ္လဲ ေမာခဲ့ရပါသည္။ အခုေတာ့ အိမ္ေရာ ရံုးေရာေျပာင္းၿပီး အစစ အရာရာ အတန္အသင့္ အေျခက် သြားေခ်ၿပီ။


မွတ္မွတ္ရရ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္က မင္းကိုႏိုင္ ၏ ေနာက္ၾကည့္မွန္ စာအုပ္ကို ဝယ္ၿပီး ဖတ္ျဖစ္သည္…။ စာအုပ္အေၾကာင္းကိုေတာ့ အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေရးေတာ့ပါ…။ မေက ေရးထားၿပီး ျဖစ္သည္။ မ်က္ကြယ္ေထာင့္ကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ျခင္း မွာ ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္သည္။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးႏွင့္ အဓိပၸါယ္ကို ေတြးရင္း စိတ္ထဲမွာ လြန္စြာ သေဘာက် ႏွစ္သက္မိသည္။ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသား ကိုေဖေသာင္း၏ အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္း မခင္ေအးက ညိဳ႕အား ျပန္ေျပာသည့္အခန္းမွာ “သူလား… ေအး… ေနာက္ၾကည့္မွန္ မပါတဲ့ ကားတစီးေပၚ ပါသြားတယ္…” ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ရင္ထဲကို တခုခုႏွင့္ အရွိန္ျပင္းျပင္း တြန္းထည့္လိုက္သလို ခံစားရသည္။ တကယ္ကေတာ့ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္ အရြယ္စံု ကားေတြတိုင္းမွာ ေနာက္ၾကည့္မွန္ေတြေတာ့ ပါစၿမဲပင္။ ထို ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို တခုတ္တရ ၾကည့္ျဖစ္ျခင္း၊ မၾကည့္ျဖစ္ျခင္း ႏွင့္ ၾကည့္စရာ အေျခအေန ေပးျခင္း မေပးျခင္း တို႕သာ ကြာလိမ့္မည္ ဟု ထင္မိသည္။

ေနာက္ ေလာေလာဆယ္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္တအုပ္က Cecelia Ahern ရဲ႕ P.S. I Love You ျဖစ္သည္။ ေလာဘစိတ္ေတြႏွင့္ ရုပ္ရွင္ေရာ စာအုပ္ပါ တတြဲထည္း ဝယ္ထားမိသည္။ စာအုပ္ဖတ္ၿပီးမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မေလ ဆိုၿပီး အားၾကိဳးမာန္တက္ ဖတ္ေနသည္။ ည မအိပ္ခင္ အခ်ိန္ေတြမွာ ဖတ္သည္ ဆိုေတာ့ တခါတခါ ဖတ္ေနရင္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္လဲ ရွိေပါ့…။ ဒီေတာ့ ေနာက္တညမွာ ဖတ္လက္စေနရာမွ Bookmark ကို အသာဖယ္ၿပီး ေရာက္ေနတဲ့ေနရာမွ အေနာက္ကို ၂ မ်က္ႏွာေလာက္ ျပန္ဆုတ္ၿပီး ဖတ္ရသည္။ တခါတခါ အိပ္ခ်င္ခ်င္ျဖင့္ အတင္း ဖတ္ေနေသာေၾကာင့္ ေရွ႕က ဖတ္ထားတာေတြ ေမ့ ေမ့ကုန္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္လဲ ဖတ္လို႕ၿပီး ရုပ္ရွင္လဲ ၾကည့္ၿပီးပါက ကိုယ္ႏွစ္သက္ေသာ အပိုင္းေလးေတြ ျပန္ေရးၾကည့္ရန္ စဥ္းစားထားသည္။ တခ်ိဳ႕ စကားေျပာေလးေတြ ႏွင့္ စာေၾကာင္းေလးေတြက သိပ္လွသည္…။

တခါ တီဗြီမွာ ဗုဒၺဟူးေန႕တိုင္း လာေနေသာ Singapore Idol ကိုလဲ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္မည္ဟု တပတ္ၿပီး တပတ္ အားခဲထားရင္းက ယခုဆို ၄ ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ တရက္မွကို ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ျဖစ္လိုက္။ ယခုက်န္ေနတဲ့ ၄ ေယာက္ထဲမွာေတာ့ တဦးတည္းေသာ တရုပ္ေလး (Charles "Stitch" Wong) ကို Vote လုပ္ရန္ စဥ္းစားထားသည္။ အရင္ Season 1 နဲ႕ 2 တံုးက ကိုယ္ ဒီေလာက္ Vote လုပ္ တဲ့ၾကားက ျပဳတ္သြားတဲ့ တရုပ္ေလးေတြအေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ ဒီႏွစ္ Vote လုပ္ရမွာ အားငယ္မိသည္။ ပထမႏွစ္က Sylvester နဲ႕ Taufik ၊ ဒုတိယႏွစ္က Jonathan Leong နဲ႕ Hardy…။ ကိုယ္က မေလးထက္ တရုပ္ကို အားေပးၿပီး အတင္းေတြ Vote လုပ္တာပဲ...။ သို႕ေသာ္လည္း မရ…။ ေနာက္ဆံုးက် မေလးေကာင္ေလးေတြသာ Idol ေတြ ျဖစ္ ျဖစ္သြားၾကသည္ေလ…။ တရုပ္ေတြက ဘာလို႕ မေလးေတြေလာက္ Vote မလုပ္ႏိုင္ၾကတာလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္ေနမိေသး…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏွစ္လဲ အမွတ္မရွိ တဦးတည္းသာ က်န္ရွိေနေသာ တရုပ္ေလး Charles ကိုသာ Vote လုပ္မည္။ ေနာက္တပတ္ကစလို႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ Vote လုပ္မည္။ Message က တခါပို႕ (တခါ Vote) ျပား ေျခာက္ဆယ္တဲ့…။ Phone Bill လာရင္ေတာ့ ရႈး… တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေပါ့ေနာ…။

ၿပီးေတာ့ အခုတေလာ စာေကာင္းေကာင္းမေရးခ်င္၊ ဖတ္ပဲ ဖတ္ခ်င္ေနသည္။ အခ်ိန္ရွိသ၍ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အမ်ားၾကီး လိုက္ဖတ္ျဖစ္သည္။ ေျခရာခ်န္ျဖစ္ေသာ ေနရာမ်ားရွိသလို မခ်န္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေနရာေတြလဲ ရွိ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကဗ်ာေတြ အေရးမ်ားေသာ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ျဖစ္သည္။ သူတို႕ သူတို႕ ေရးၾကေသာ ကဗ်ာေတြဖတ္ရင္း ႏွစ္သက္ သေဘာက်ၿပီး ဖတ္လို႕အရမ္း အရသာေတြ႕ေနမိသည္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာလဲ အခုတေလာ ကဗ်ာေတြ ေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိ။ သို႕ေသာ္ ေရးခ်င္တာသာသိၿပီး တကယ္ခ်ေရးၾကည့္ေတာ့ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ မရွိပါ။ အားငယ္လိုက္တာ…

ေနာက္ထပ္ အားငယ္စရာ တခုကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ Window 7 မွာ ျမန္မာစာ (ေဇာ္ဂ်ီ) ဖတ္လို႕သာ ရၿပီး ေရးစရာ ကီးဘုတ္ မေပၚေသာေၾကာင့္ စာရိုက္လို႕ မရျခင္းပင္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ 32 Bit က ဘာျပႆနာမွ မရွိ တဲ့…။ ကိုယ့္ဟာက 64 Bit ျဖစ္ေနေတာ့ မရ ေရးခ် မရ…။ နားလည္ တတ္ကြ်မ္းသူမ်ား၏ အဆိုအရကေတာ့ သည္အတြက္ အခ်ိန္နဲနဲ ေစာင့္ရအံုးမည္ တဲ့…။

ေအာ္… ေမ့ေတာ့မလို႕…။
ေနာက္ႏွစ္ ၂၀၁၀ အတြက္ (စကၤာပူ) ျပကၡဒိန္ကို ပိတ္ရက္ေတြၾကည့္ရန္ ေဝမွ်လိုက္သည္။ အရင္ႏွစ္ကလဲ ဒီလိုပဲ ၂၀၀၉ အတြက္ ေဝမွ်ခဲ့ဖူးသည္။ ပိတ္ရက္ႏွင့္ ဆက္ေနေသာ ရက္ေတြ ခြင့္ယူလိုက္ပါက ရက္ရွည္ အနားယူျခင္း၊ ခရီးသြားျခင္းတို႕ ျပဳႏိုင္သည္ေပါ့။ ဤသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သက္ေဝတေယာက္ ပိတ္ရက္ေတြကို မည္၍ မည္မွ် တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးတတ္ေၾကာင္း အထင္အရွား ေတြ႕ႏိုင္သည္ေလ…။ ဒါတင္မက အစစ အရာရာကို ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္လိုစိတ္ရွိေၾကာင္းကိုလဲ ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးသည္။


၂၀၀၉ မွာ ျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ေတြ ကေတာ့ အရင္ႏွစ္နဲ႕ မထူးမျခား။ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလိုေတာ့ တတ္အားသမွ် လႈျဖစ္သည္။ မႏွစ္ကတည္းက ေမြးစားထားေသာ နာဂစ္ေၾကာင့္ မိဘမဲ့သြားေသာ ကေလးငယ္ေလး သံုးေယာက္ကို ဟိုတေန႕က အိပ္မက္ေတာင္ မက္ေနေသးသည္။ ကေလးေလးေတြ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာ ခ်မ္းသာၿပီး သင့္တင့္ေသာ ပညာေလးမ်ား ရၾကေစရန္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

၂၀၀၉ မွာ ေငြေရးေၾကးေရး အေၾကာင္းေျပာရင္ေတာ့ ရသမွ် သံုး…။ ကုန္…။ မစုမိ…။ ဒီလိုနဲ႕ လံုးခ်ာလည္ေနသည္။ စုမိတာ ဆိုလို႕ မေပးမျဖစ္ ေပးေနရသည့္ CPF တခုသာ ရွိေပလိမ့္မည္။ အင္း… စုေတာ့ စုရမည္… ေနာက္ႏွစ္မ်ားမွေပါ့ေလ… ဟု ေတးထားလိုက္သည္။ (ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ…)

စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ စိတ္ညစ္ေနမိတာ တခ်ိဳ႕ုကေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ အလြန္ ရင္းႏွီး နီးကပ္ ခ်စ္ခင္လွေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတေယာက္ (ေဆးဝါး ျပည့္စံုေအာင္ ကုသေနသည့္ၾကားမွ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း) မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ကြယ္လြန္သြားျခင္း...။ ေအာက္တိုဘာလကုန္ေလာက္က ရည္ရြယ္ထားေသာ ခရီးကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မသြားျဖစ္လိုက္ျခင္း...။ ဒီတႏွစ္ မသြားရေတာ့လဲ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ သြားၾကတာေပါ့ ဟု ဆိုလာေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္သြားေသာ္လည္း စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း IC Show နဲ႕ ပိုက္ဆံအိပ္ တအိပ္ အလဲအလွယ္ လုပ္ျခင္း…။ သို႕ေသာ္ ေနာက္လထဲမွာ ရွိေနေသာ ပြဲတခုကိုေတာ့ျဖင့္ ဘာနဲ႕မလဲႏိုင္ပါ ဟု ဇြတ္ အတင္း ဂ်စ္တိုက္ထားေသာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈရေလသည္။ ေအာင္ျမင္မႈ ကို တိုက္ယူမွ ရသည္ ဟူေသာ စကားမွာ တကယ္ကို မွန္ပါသည္။ (ဆက္လက္၍ တိုက္ပြဲဝင္ၾကပါစို႕… သူငယ္ခ်င္းတို႕…)

ဒီ ၂၀၀၉ ထဲမွာပင္ Facebook ၏ ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ အေကာင့္ဖြင့္ကာ ပံုမွန္ သံုးစြဲျဖစ္ခဲ့သည္။ ရပ္နီး ရပ္ေဝး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရံုသာမက အေကာင္ေမြးျခင္း၊ အပင္စိုက္ျခင္း၊ စားေသာက္ ဆိုင္ဖြင့္ျခင္း၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ ဖြင့္ျခင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေရာင္းတမ္း ဝယ္တမ္း ကစားျခင္း စသည့္ ကစားနည္း အစံုကို စြဲစြဲလမ္းလမ္း ကစားခဲ့မိသည္။ အခ်ိန္ေတြ တအားကုန္ၿပီး အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္ ျဖစ္လာခါမွ ကစားျခင္းအမႈကို ဇြတ္အတင္း ရပ္ပစ္လိုက္ရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထို Facebook ၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ပင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ (မ်ားစြာ) အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပန္ရခဲ့သည္။ ထိုအခါမွာေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အလြန္႕ အလြန္ အဖိုးတန္ေသာ Facebook ျဖစ္သြားသည္။ အခုေတာ့ ေမြးေန႕ေတြ၊ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ေတြ ဆိုလဲ Facebook မွတဆင့္ ဆုေတာင္းလိုက္ရံု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕ဆံုရန္ ခ်ိန္းၾကလွ်င္လည္း ဒီ Facebook ကတဆင့္၊ သူငယ္ခ်င္း ကေလးေမြးေန႕ေတြမွာ ဆိုရင္လည္း Facebook မွာတင္ထားေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားမွတဆင့္ ကေလးက အေဖႏွင့္တူသည္၊ အေမႏွင့္တူသည္၊ ေခ်ာသည္ လွသည္ ေျပာရသည္။ ဤသို႕ အသံုးတည့္လွေသာ Facebook ကို ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီး လိမ္မာပါးနပ္စြာ (တန္ေဆး လြန္ေဘး ဟူေသာ စကားအတိုင္း) အသံုးခ်တတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ ေျပာရရင္ ၂၀၀၈ ဇန္နဝါရီက စၿပီး အသက္သြင္းထားေသာ၊ ကိုယ္ သံေယာဇဥ္ တြယ္တာရေသာ ေဟာဒီ ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေလးလဲ ၂၀၁၀ ဇန္နဝါရီ ဆို ႏွစ္ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မည္။ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ အခ်ိန္ ႏွစ္ ႏွစ္တာကာလ အတြင္း သူ႕ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ တစံုတရာ မရွိခဲ့ရ။ အစစ ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ရသည္။ သည္အတြက္လဲ ေက်းဇူးတင္သင့္ တင္ထိုက္သူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္စရာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အသစ္မ်ား မ်ားစြာရခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူးၾကေသာ္လည္း အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ခင္မင္ခဲ့သူမ်ားပမာ ရင္းႏွီးခင္မင္ သံေယာဇဥ္တြယ္ၾကသည္။ အဲ… မျမင္ဖူးၾကဘူးဆိုေပမယ့္ ဒီလပိုင္း အတြင္းမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဘေလာ့ဂ္ဂါ သံုးေယာက္ႏွင့္ အြန္လိုင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္သာမက အျပင္မွာပါ မထင္မွတ္ပဲ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ရသည္။ တေယာက္ကေတာ့ ခပ္ဆိုးဆိုး ႏွင့္ ဂ်စ္ကန္ကန္ လူဆိုး၊ ေနာက္တေယာက္က အၿမဲ ျပံဳးေနတတ္ၿပီး စကားနည္းေသာ လူေအး၊ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ၾကည့္လိုက္ရင္ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ဘယ္မွာေတြ႕ေတြ႕ ေတြ႕ရာေနရာမွာ ရယ္စရာမ်ားစြာ ေျပာတတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ (ဘယ္သူေတြလဲလို႕ မေမးနဲ႕ေနာ္… ေျပာျပဘူး…)

ေနာက္ ထူးထူးျခားျခား သံေယာဇဥ္တခုကေတာ့ ကိုယ္ အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး အြန္လိုင္းေပၚက ေပ်ာက္ေနလွ်င္ စိတ္ေတြတိုေနတတ္ေသာ၊ ဟိုးအေဝးၾကီးတေနရာက ကိုယ္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ရေသာ အစိမ္းေရာင္ အစက္ကေလး တစက္…။ (ကိုယ္လိုလူကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ခ်စ္ခင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူး အၾကီးၾကီးတင္ပါတယ္ အစက္ကေလးေရ႕…. )

၂၀၀၉ အတြက္ ကိုယ္ မွတ္မိသမွ် အမွတ္ရစရာ မွတ္တမ္းကေတာ့ ဤမွ်သာ…။
ေနာက္ႏွစ္ခါ ၂၀၁၀ ကိုလဲ ကိုယ့္အတြက္ေရာ… သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား အားလံုးအတြက္ပါ အစစ အရာရာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အဆင္ေျပေျပႏွင့္ ကံေကာင္းျခင္းမ်ားစြာကို သယ္ေဆာင္လာႏိုင္ေသာ၊ ေတာက္ပေသာ ႏွစ္သစ္ တႏွစ္အျဖစ္ ကိုယ္ ၾကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ ဆုေတာင္းေနခ်င္ပါသည္။


*** ဤဘေလာ့ဂ္ေလးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ယခင္ထဲက သိႏွင့္ေနၿပီးေသာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား၊ ယခုမွ တိုးပြားလာေသာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အသစ္မ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ၊ G Talk မွာ၊ C Box မွာ၊ Facebook မွာ ႏွင့္ အျပင္ေလာကမွာပါ ခင္မင္ခြင့္ရေသာသူမ်ား အားလံုး အားလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္တမ္းတင္ထားၿပီး အစဥ္ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ေနပါမည္။

Tuesday, November 24, 2009

ေနာက္ဆံုးစကား (သို႕) ေမေမ





အခုတေလာ…
စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာလဲ ကမာၻပ်က္
အင္တာနက္ၾကီးထဲမွာလဲ ကမာၻပ်က္
သတင္းေတြထဲမွာလဲ ကမာၻပ်က္
ရုပ္ရွင္ထဲမွာလဲ ကမာၻပ်က္
အဲ… ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာပါ မက်န္
ကမာၻၾကီး အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကြဲျပိဳပ်က္ခဲ့တယ္…
ျပံဳးသူေတြ ျပံဳးလို႕ မုန္းသူေတြလဲ မုန္းခဲ့ၾကတယ္…
အျပစ္ျမင္တဲ့သူေတြ ရွိသလို ခ်စ္ခင္တဲ့သူေတြလဲ ရွိခဲ့တယ္ေပါ့…

ကမာၻၾကီးေရ… စိတ္ေတာ့ မဆိုးပါနဲ႕…
မင္းရဲ႕ ပ်က္စီးျခင္း ဂယက္ဟာ
ေနရာတိုင္းမွာပ်က္လို႕ အားမရ
အိပ္မက္ထဲအထိပါ လိုက္ပ်က္ေနေတာ့တာ…

ကမာၻပ်က္ေတာ့မယ္တဲ့….
ျမင့္မားၿပီး မတ္ေစာက္တဲ့ ေတာင္တန္းရွည္ တခုရဲ႕ ေျခရင္းမွာ
လူသားအားလံုးကို ေက်ာခိုင္း… ေတာင္ေတြဖက္ကို မ်က္ႏွာမူ
ကမာၻပ်က္ခ်ိန္ကို ေသြးေအးေအးနဲ႕ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့
မိန္းမငယ္တေယာက္….

ေဟာ… ကမာၻပ်က္ေတာ့မယ္…
ေတာင္ေတြျပိဳေတာ့မယ္....
သူ႕ေရွ႕က ေတာင္တန္းဟာ အရွိန္နဲ႕ စတင္ လႈပ္ခါလာၿပီ…
ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲ အစအနေတြ တလိမ့္လိမ့္ က်လာေနၿပီ…
ခပ္ေသးေသး အစအနေတြကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ၾကီးမားတဲ့
ေက်ာက္စိုင္ ေက်ာက္သားေတြ ပဲ့ျပိဳက်လာ...
သစ္ကိုင္းေတြ က်ိဳးက် သစ္ပင္ေတြ လဲျပိဳ...
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ...
လွည့္ထြက္ေျပးဖို႕ ဟန္မျပင္ ေျခတလွမ္းမွ မေရႊ႕…
ေက်ာက္ရုပ္တရုပ္လို မတ္မတ္ရပ္ၿပီး
ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ တုန္ခါႏႈန္းကို
မမွိတ္မသုန္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့
မိန္းမငယ္ တေယာက္…

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕
ေတာင္တန္းၾကီးရဲ႕ လႈပ္ခါႏႈန္းဟာ ပိုပုိျပင္းထန္လာ
အဲဒီ မိန္းမငယ္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ျပံဳးေနသလား…
ဝမ္းနည္း မ်က္ရည္ေတြမ်ား က်ေနသလား…
သူ ေၾကာက္ရြံ႕ေနမွာလား… ဒါေတြမွမဟုတ္
သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ
ခ်စ္ရတဲ့သူ တေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား လြမ္းဆြတ္ေနမလား ရယ္လို႕
အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုယ္ေတြးေနတုန္း…. ေတြးေနတုံး…
ေသြးပ်က္ ေျခာက္ျခားစရာ ျပင္းထန္တဲ့ အသံဆိုးဆိုးၾကီး တခုနဲ႕ အတူ
ေတာင္တန္းၾကီး တခုလံုး သူ႕အေပၚကို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ လဲျပိဳက် သြားေတာ့တယ္…

ဒီအခါ ေတာင္ေျခရင္းမွာ
ေျခစံုရပ္ရင္း တခ်ိန္လံုး နဲနဲမွ မတုန္လႈပ္တဲ့
မိန္းမငယ္ေလးႏႈတ္ဖ်ားက ရဲ႕ တိုးသဲ့ ညင္သာ အသံတခုဟာ
ေတာင္ေတြဆီကေန ပဲ့တင္သံအျဖစ္ ျပန္ရိုက္ခတ္လာရင္း
ဟို အသံဆိုးၾကီးကိုေတာင္ လႊမ္းသြားေစခဲ့တယ္…
သူ ေရရြတ္လိုက္တာက တိုးဖြဖြေလးျဖစ္ေပမယ့္
နားထဲမွာေတာ့ အၾကယ္ၾကီး (အၾကယ္ၾကီး...) ၾကားလိုက္ရတယ္…
သူ ေရရြတ္လိုက္တာက စကားလံုးေလး ႏွစ္လံုးထဲပါ…
အဲဒါကေတာ့… ေမေမ တဲ့…။






*** ခလုပ္ထိမွ အမိတ ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို ေတြးမိတဲ့ည၊ ေမေမ့ကို ထူးထူးျခားျခား သတိရေနတဲ့ညက မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေလး အေၾကာင္းပါ။ ေတြးထားတုန္းကေတာ့ အက္ေဆးေလး ေရးမလို႕ပါပဲ… ဒါေပမယ့္ လက္က သူ႕အလိုလို ထြက္က်သြားခဲ့တာက အေပၚက စာလိုလို ကဗ်ာလိုလို ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ စာေၾကာင္းေတြသာ ျဖစ္ေနပါေၾကာင္း….

Sunday, November 22, 2009

ေကာ္ဖီခြက္ထဲက အနက္ေရာင္ ၾကယ္ပြင့္တစံု



အမွတ္တမဲ့ ဆံုခဲ့ရတဲ့ အနက္စစ္စစ္ ၾကယ္ေလး ႏွစ္ပြင့္
သတိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္ေပၚေမာ့
ျပန္ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့
ညေမွာင္ေမွာင္မွာ အနက္ေရာင္ ၾကယ္ေလးေတြ
ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ဆံုး…
ေအာ္.. ၾကယ္မစံုတဲ့ ညက ေမွာင္မိုက္ေနတံုး…။

အိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာ့
အဲဒီ အနက္ေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ေလးတစံုကို
ႏွင္းဆီပန္းျဖဴျဖဴေတြၾကားထဲမွာ…
တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴေတြေပၚမွာ…
မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြၾကားထဲမွာ…
ဝါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ…
တခါတခါ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေတြရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ…
တခါတခါ နားေထာင္လက္စ သီခ်င္းသံစဥ္ေတြရဲ႕ ၾကားထဲမွာ…
မႈန္ရီရီ ေဝဝါးဝါး…

တခ်ိဳ႕ညေတြ သန္းေခါင္ယံ အိပ္မက္က လန္႕ႏိုး
အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ
ေကာင္းကင္ေပၚ အသာေမာ့ၾကည့္မိေတာ့
အနက္ေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ေလး တစံုဟာ
သူ႕ရဲ႕ပိုင္ရွင္ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးေပၚမွာ ေတာက္ပစြာ
ျပံဳးလို႕ ေပ်ာ္လို႕ေတြ႕ရျပန္တယ္…

ဒီလိုနဲ႕ အနက္ေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ေလး ႏွစ္ပြင့္ကို
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ရွာေဖြၾကည့္လိုက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိုက္…
အေတြးေတြထဲမွာ လိုက္ဖမ္းဆုတ္ၾကည့္လိုက္ လြတ္ထြက္သြားလိုက္နဲ႕
ဘယ္လိုမွ ရွာမရေအာင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့
ေနာက္ဆံုးေန႕ရက္ေတြမွာ
စိတ္အစဥ္ကို အသာေလွ်ာ့
အဆိပ္မွ်င္ေတြပါတဲ့ ေကာ္ဖီခါးတခြက္ကို ဖန္တီး
ရူးရူးမိုက္မိုက္ ေမာ့ေသာက္မယ္ၾကံၿပီးခါမွ
ရွာေနတဲ့ အနက္ေရာင္ မ်က္ဝန္းတစံုကို
မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရတယ္…

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေကာ္ဖီခြက္ေလးေရ လို႕ ေျပာလို႕မွ မဆံုး
ကမာၻၾကီးကို တုန္လႈပ္ေစတဲ့ ေလျပင္းမုန္တိုင္းေတြ…
ေခ်ာ္ရည္ျပည့္နဲ႕ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲသံေတြ…
ေျမျပင္လႊာကို အလ်ားလိုက္ ျပတ္ေရြ႕ေစတဲ့ ငလ်င္ေတြ…
အားျပင္းလွတဲ့ သဘာဝေဘးရန္ေတြၾကားမွာ
စားပြဲေပၚက ေကာ္ဖီခြက္ေလး ထိန္းမရေအာင္
ဟိုဟိုဒီဒီ ေဘာင္ဘင္ခတ္ရင္း
မၾကာခင္က ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အနက္ေရာင္ မ်က္ဝန္းတစံု
သူ႕အလိုလို ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါေရာလား…။





*** ကဗ်ာေလးနဲ႕ လိုက္တဲ့ ပံုဆြဲေပးပါလို႕ ပူဆာလိုက္လို႕ ခ်က္ခ်င္း ပံုဆြဲေပးခဲ့တဲ့ ညီမေလး
ပန္ဒိုရာ ကို ေက်းဇူး အမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္...။

Wednesday, November 18, 2009

ေျခရာေဖ်ာက္


အခုခ်ိန္မွာ
ေသနတ္တလက္သာ လက္ထဲရခဲ့မယ္ဆို
က်ည္ဆံေတြ အျပည့္ေဆာင္လို႕
သြားေလရာ ေနရာကို သယ္ပိုး…


စိတ္ထဲမွာ
အျမင္မေတာ္ မတည့္တဲ့သူေတြ…
စကားေျပာရင္ အထာမက်တဲ့သူေတြ…
ေပးထားတဲ့ကတိကို ဖ်က္တဲ့သူေတြ…
မလိုေသာစကား အပိုဆာဒါးေတြ ထည့္
ခ်ဲ႕ကားခ်င္တဲ့ သူေတြ…
မလိုအပ္ပဲ ညာေျပာတဲ့သူေတြ…
လူတေယာက္ထဲကေန ႏွစ္ကိုယ္ခြဲ သံုးကိုယ္ခြဲ
အဲဒီလို ကိုယ္ခြဲရုပ္ရွင္ ရိုက္ေနတဲ့သူေတြ…
ခုေနတမ်ိဳး ေတာ္ၾကာတမ်ိဳး
စကားေတြကို အခ်ိဳေလာင္း
ခဏ ခဏ ေျပာင္းတတ္တဲ့သူေတြ…
ဘုရားမသိတဲ့သူေတြ...
တရားမရွိတဲ့သူေတြ…

… …
… … …
… … … …
အားလံုး အားလံုးကို
လက္ညွိဳးေလးတေခ်ာင္း အသာေကြး
ေသြးေအးေအးနဲ႕ ကိစၥတံုးေအာင္
အဆံုးသာ စီရင္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္…

ဒါေပမယ့္ တကယ့္ တကယ္
လက္ထဲကို ေသနတ္ေရာက္လာတဲ့ အခါ
ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီး ပစ္လိုက္မိတာက
ကိုယ့္ရဲ႕ နားထင္တည့္တည့္ကိုသာ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္…




*** ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ မေမးပါနဲ႕… အေျဖမရွိပါဘူး…
လက္ထဲမွာ ေသနတ္ရွိတဲ့သူေတြလဲ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႕.. လာမငွားပါဘူး…
ဝယ္လို႕ရတဲ့ ေနရာေလးသာ သိရင္ လက္တို႕လိုက္ၾကပါ…

Monday, November 16, 2009

သံလြင္ အိပ္မက္ အတြဲ (၃) အမွတ္ (၄)

သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃) အမွတ္ (၄) ထြက္ပါၿပီ။
ဒီတပါတ္ ထြက္တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္းမွာေတာ့ အေျပာင္းအလဲ နဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို အဓိကထားၿပီး ဖတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေလး တပုဒ္ ပါပါတယ္…။
ဝတၳဳေလးရဲ႕ နာမည္က “ ေျပာင္းလဲေနေသာ ” တဲ့။
ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ… ေဝဖန္ပါ… အၾကံျပဳၾကပါေနာ္…။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။


* * * * *


ေျပာင္းလဲေနေသာ





အရာရာတိုင္းသည္ စကၠန္႕တိုင္း မိနစ္တိုင္းမွာ လွလွ ပပ ေျပာင္းလဲ ေနၾကသည္။ သက္ရွိေတြ သာမက သက္မဲ့အရာေတြသည္လည္း အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲတတ္ၾကသည္။ ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲတတ္သလို ေရေျမေတာေတာင္ သဘာဝေတြကလည္း ေျပာင္းလဲတတ္သည္။ အခ်ိန္အခါေတြ ေျပာင္းလည္းတတ္သလို အေျခအေနေတြသည္လည္း ေျပာင္းလဲတတ္သည္။ စကားလံုးေတြက ေျပာင္းလဲတတ္သလို အျပံဳးေတြကလည္း ေျပာင္းလဲတတ္သည္။ သစ္ရြက္ေလးေတြ၊ လိပ္ျပာေလးေတြက အေရာင္ေျပာင္းတတ္သလို ပန္းပြင့္ေလးေတြကလည္း အေရာင္ေျပာင္းတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္၏ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အမူအက်င့္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ အေျပာအဆို၊ အယူအဆ၊ စြဲလမ္းေသာ အရာ၊ အေလးအနက္ထားေသာ၊ တန္ဖိုးထားေသာ အရာေတြ သည္လည္း တခ်ိန္ႏွင့္တခ်ိန္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မတူညီႏိုင္ၾက။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲေနတတ္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္…။

ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း သေဘာတရားကို မည္သူမွ် လြန္ဆန္ႏိုင္ျခင္း မရွိသလို မည္သူကမွ်လည္း တားဆီး၍ မရႏိုင္။ ေျပာင္းလဲသြားေသာ အရာေတြကို အရင္အတိုင္း အေကာင္းပကတိ ျပန္ျဖစ္ရန္လဲ အေတာ္ေလးကို မလြယ္ကူ။ ဤသို႕ မလြယ္ကူမွန္း သိသိၾကီးႏွင့္ပင္ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေရွ႕ေမွာက္မွာ လွလွပပေလး ေျပာင္းလဲသြားေသာ အရာတစ္ခုကို ဟိုးအရင္ မေျပာင္းလဲခင္ အခ်ိန္တုန္းကလို အေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာေစရန္ ကိုယ္ ရူးသြပ္စြာ ၾကိဳးစားေနခဲ့မိပါသည္။

* * * * *

သူ႕ကို စတင္ရင္းႏွီးခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႕က ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွာ ေမဂ်ာတူ အတန္းတူ ၿပီးေတာ့ ခံုနံပါတ္ခ်င္းကပ္ရက္.. သည္လိုႏွင့္ သူ႕ကို စတင္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ရသည္။ ပင္ကိုယ္ အလွေတြႏွင့္ အျပစ္ဆိုစရာမရွိေအာင္ လွၿပီးသားျဖစ္ေသာ္လည္း ေခတ္မွီ ေသသပ္လွပေသာ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈႏွင့္ ျပင္ဆင္ျခယ္သကာ အစဥ္အၿမဲ လွေနတတ္သူ၊ ရယ္စရာ ဟာသမ်ားကို ရွာရွာေဖြေဖြ ေျပာတတ္ကာ အစဥ္အၿမဲ ၾကည္လင္စြာ ရယ္ေမာေနတတ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လူမ်ိဳး ဘာသာမေရြး တရင္းတႏွီး ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ခင္မင္ကာ ေစတနာအျပည့္ ထားတတ္သူ၊ သင္ခန္းစာမ်ားကို သိပ္အားမစိုက္ရပဲ လြယ္လင့္တကူ နားလည္တတ္ကြ်မ္းႏိုင္သူ၊ အရာရာကို အေကာင္းဖက္မွ ေတြးျမင္တတ္ကာ လူတိုင္းကို ရရာေနရာမွ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီတတ္သူ၊ သူသည္ အလြန္ လန္းဆန္း တက္ၾကြေသာ၊ လွပျပည့္စံု၍ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ခ်စ္စဖြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။

သူႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ ကာလ တေလွ်ာက္တြင္ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္တိုင္းမက်စရာမ်ား၊ စိတ္ညစ္ညဴးစရာမ်ား၊ အလိုမက်စရာမ်ား ဘာမွ် မေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရပါ။ အလြန္တရာမွ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလွေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ သူသည္ ကိုယ့္ အရင္းႏွီးဆံုး စိတ္အခ်ရဆံုး တိုင္ပင္ေဖၚ တိုင္ပင္ဖက္ တိုးတိုးေဖၚ သူငယ္ခ်င္း ညီအမတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာ သာမက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာပါ သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မပ်က္၊ အသြားအလာ မပ်က္ အခ်ိန္တိုင္းမွာ တတြဲတြဲႏွင့္ ေနျဖစ္ခဲ့ရင္း ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း စာရင္းထဲမွာ သူသည္ ထိပ္ဆံုးေနရာမွာ ေရာက္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

သည္လိုႏွင့္ တေန႕မွာေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း... ေျပာစရာရွိသည္ ဟုဆိုကာ သူ ကိုယ့္အိမ္ကို ေရာက္လာပါသည္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာပင္ ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲသို႕ ဝင္လာကာ တံခါးေသာ့ကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီး “နင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာျပရဘူးေနာ္.. ငါ့ကို ဂတိေပးပါ.. ” အစခ်ီေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ စတင္လာပါသည္။ သူေျပာေနေသာ စကားလံုးေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာ ကိုယ့္ နားထဲတြင္ ဗံုးတစ္လံုး ေပါက္ကြဲလိုက္သလို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကီး ၾကားလိုက္ရသည္ကေတာ့ သူ႕တြင္ ျပင္းထန္ ၾကီးမားေသာ ေရာဂါတစ္ခု ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အသက္ဆံုးရႈံးသြားႏိုင္သည္ တဲ့...။ ဘုရားေရ... ကိုယ့္ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ကနဲျဖစ္ကာ အျမင္အာရံုမ်ားလည္း ေဝေဝဝါးဝါး ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရာဂါရွိေနသူမွာ သူမဟုတ္သလို… ဘာဆို ဘာမွ မျဖစ္ေလဟန္ႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္...

----------
--------------------
------------------------------

အျပည့္အစံုကို ဒီေနရာမွာ ဆက္လက္ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္…။

*** အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး အားလပ္ခ်ိန္ေတြ နည္းေနတဲ့ၾကားက ဝတၳဳတိုေလးအတြက္ သရုပ္ေဖၚပန္းခ်ီေလး ဆြဲေပးတဲ့ ညီမငယ္ ပန္ဒိုရာ ကို မ်ားစြာ ေက်းဇူးတင္ ခ်စ္ခင္လ်က္…။

Thursday, November 12, 2009

Love each other...


Hours Fly…
Flowers Die…
New days & new ways passed by…
But Love just keeps on growing...
Cause I bring out the best in YOU and you the best in ME
It takes two of us to make the perfect "WE"...

Love each other, more than ever.




** ခိုင္ၿမဲေသာၾကိဳး


Monday, November 9, 2009

ကုန္ဆံုးသြားေသာ ေန႕ရက္မ်ားအေၾကာင္း

ဒီတပါတ္ သူ ခရီးသြားေနသည္။ သူ သြားသြားခ်င္း ပထမတရက္ ႏွစ္ရက္မွာ လူက ဘယ္လိုမွ ေနလို႕ မေကာင္း။ စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လဲ ပါမည္ထင္သည္။ သူမရွိေတာ့ အလိုလို ပ်င္းေနၿပီး ဟိုဟို ဒီဒီ ဘယ္မွလဲ မသြားခ်င္၊ အားနည္းေနသလိုလို အိပ္ေရးပဲ မဝသလိုလို ေနပဲ မေကာင္းခ်င္သလိုလို ဘာျဖစ္လို႕ ျဖစ္ေနမွန္းကို မသိ... လူက ႏံုးေနသည္။ လြမ္းသလားလို႕ ေမးလာရင္ေတာ့လဲ အရမ္းလြမ္းတယ္လို႕ ေျပာရမွာပါပဲ…။ တခါတေလေလး ခဏတျဖဳတ္ေလး ခြဲရတာမ်ား အျဖစ္သည္းမေနနဲ႕လို႕ ေျပာလာလွ်င္လည္း ခံရရံု။ အတူတူရွိေနခ်ိန္မ်ားမွာ ကိုယ့္ကို အရာရာကို ထိန္းေက်ာင္း တည့္မတ္ေပးႏိုင္ေသာ၊ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် လိုအပ္သမွ် ဂရုစိုက္တတ္ေသာ၊ သူ႕တာဝန္၊ မိသားစု တာဝန္ေတြကိုသာမက ေတြသာမက ကိုယ့္တာဝန္ေတြကိုပါ အစဥ္အၿမဲ မၿငီးမျငဴ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးတတ္ေသာ သူ႕ေၾကာင့္ အရာမ်ားစြာသည္ အဆင္ေျပေျပ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း…။ ကိုယ္က သူ႕အေနာက္ကေန အေခ်ာင္ေလးခိုကာ သက္ေတာင့္သက္သာ ေန ေနရံု၊ သည္ေတာ့ သူမရွိသည့္အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႕ကို လြမ္းသည္ေပါ့…။ ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိ… လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေယာင္လည္လည္…။ အိပ္ရာထဲေခြၿပီး သူ႕ဆီက ဖုန္းကို ေမွ်ာ္လိုက္ Message ေတြ ေမွ်ာ္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကလဲ ကုန္ႏိုင္ခဲဘိျခင္း။

ေကာ္ဖီ ေပါင္မုန္႕ႏွင့္ ပန္းသီး လိမ္ေမာ္သီးမ်ားျဖင့္ စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးေသာအခါ လူက မခံႏိုင္ေတာ့…။ တခုခုေတာ့ စားမွျဖစ္ေခ်မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာ ထမင္းတအိုးတည္ကာ ၾကက္ဥေၾကာ္ၿပီး ဘုရားလဲ ဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ ကိုယ္လဲ အဲဒါပဲ အလြယ္တကူ စားလိုက္သည္။ ဖရီဇာထဲမွာ ငါးေတြ ပုဇြန္ေတြ ေတြ႕ေသာ္လည္း ေစာေစာစီးစီး မေၾကာ္ခ်င္ မခ်က္ခ်င္ေတာ့။ အစာနဲနဲဝင္သြား၍လားမသိ၊ လူက နဲနဲလန္းဆန္းလာသည္။ သည္လိုႏွင့္ ရံုးမွာ တေန႕ ကုန္သြားသည္။ ညက်ေတာ့ အိမ္မွာ စာဖတ္လိုက္ မ်က္ေစ့ေတြေညာင္းလာရင္ ခဏနားလိုက္၊ တီဗီေရွ႕ေရာက္လိုက္၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္လိုက္ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဖတ္လိုက္၊ Facebook ကို သြားလည္လိုက္၊ ဟိုေရး ဒီေရး ေရးလိုက္ႏွင့္ တည ကုန္သြားျပန္သည္။ ဒီေန႕ေတာ့ အရင္ေန႕ေတြကလို ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိပဲ သူ႕ကို လြမ္းေနေသာ စိတ္ေတြ အနည္းငယ္ ေရာ့သြားသလိုလို…။

ညဖက္ သူဖုန္းေခၚေတာ့ အရင္ရက္ေတြကေလာက္ အေျခအေန မဆိုးေတာ့… စကား ေကာင္းေကာင္းေျပာလို႕ရလာသည္။ လိုခ်င္တာေတြ မွာအံုးေလ... ဟု ေျပာလာေသာေၾကာင့္ အင္း... အီးေမးလ္ ပို႕လိုက္မည္... ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ တေယာက္တည္း ပ်င္းမေနနဲ႕... အစားလဲ မွန္မွန္စားအံုးေနာ္ ဟူေသာ သူ႕အေျပာကို ဟုတ္ကဲ့ပါ… စားေနပါတယ္ ဟု သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျပာလိုက္ႏိုင္သည္။ အမွန္တကယ္လဲ စားတာပဲကို... ေနာ့ေလ... ခါတိုင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေရွာင္ေနေသာ ၾကက္ဥေတာင္ စားလိုက္ေသး…။ အမွန္ကေတာ့ ပ်င္းလို႕ လြယ္တာ လုပ္စားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ မသိရွာ…။

ေနာက္တေန႕…
တေန႕တာ သံုးေဆာင္ထားေသာ ေကာ္ဖီ ၄ ခြက္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ထိုညက အိပ္မရ…။ ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြ ရွာၿပီး အိပ္ရာေပၚတင္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ထဲေပၚလာသလို ဟိုတစ ဒီတစ ဟိုတအုပ္ ဒီတအုပ္ ယူဖတ္မည္။ အိပ္မရတဲ့ အတူတူ ပဥၥမေျမာက္ ေကာ္ဖီခြက္ကို ဖန္တီးၿပီး စာအုပ္ေတြဖတ္သည္။ စာဖတ္လို႕ အရမ္းေကာင္းသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္…။ သူသာရွိေနရင္ အတင္းအိပ္ခိုင္းေနေလာက္ၿပီ။ ေကာင္းေကာင္းေျပာလို႕ မရလွ်င္ မီးပိတ္ေတာ့မည္… ဘာညာ ဘာညာႏွင့္ ဆူပူတတ္ေသာ အခ်ိန္…။ အခုေတာ့ ဆူပူမည့္သူ မရွိ…။ သည္လိုႏွင့္ မနက္ ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္အထိ စာဖတ္ေနလိုက္သည္။ လုပ္ခ်င္တာကို အတားအဆီးမရွိ လုပ္ရေသာေၾကာင့္လား မသိ၊ လူက အိပ္ေရးမဝေသာ္လည္း ၾကည္လင္ေနသည္။ လူမ်ား တယ္ခက္သေနာ္…။ မနက္ ရွစ္နာရီ ရံုးသြား၊ ရံုးမွာလဲ ေကာ္ဖီေတြေသာက္… အလုပ္လုပ္… လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာ… တရက္ကုန္သြားျပန္သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အသင့္ရွိေနေသာ ၾကက္ဥကိုပင္ ဟင္းအျဖစ္ ဖန္တီးၿပီး ညစာစားလိုက္သည္။ အရြက္စိမ္းတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ေသာ္လည္း အပ်င္းစိတ္က စိုးမိုးသည္။ အိပ္ရာေပၚမွ ဖတ္လက္စ စာအုပ္မ်ားကလဲ ကိုယ့္ကို မ်က္စပစ္ေနေလသည္။ ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္ စင္ေပၚမွ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကိုပါ ထပ္ယူၿပီး အိပ္ရာေပၚကို ပံုထားလိုက္မိရာ အိပ္ရာေပၚတြင္ စာအုပ္စင္ တည္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္စရာ တေနရာစာ ကြက္ကြက္ေလးသာ က်န္ေနေတာ့သည္။ ထမင္းစားၿပီး တီဗြီေရွ႕ ခဏထိုင္မိေသာ္လည္း ဘာမွၾကည့္စရာမရွိ…။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ ခဏ ဖုန္းေျပာ ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္လည္ထြက္။ ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး စာအုပ္ေတြ စဖတ္ေတာ့သည္။ ဇိမ္က်လိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ ေကာ္ဖီေတြ အမ်ားၾကီးေသာက္လို႕ ဆူမယ့္သူမရွိ၊ ညမိုးခ်ဳပ္ထိ စာဖတ္ေနလို႕ ဆူမယ့္သူမရွိ၊ အိပ္ရာေပၚမွာ ရႈပ္ဖြထားလို႕ ဆူမယ့္သူမရွိ၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားလို႕ ဆူမယ့္သူမရွိ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ဖုန္းအၾကာၾကီးေျပာေနလို႕ ဆူမယ့္သူ မရွိ…။ တေယာက္တည္း အၾကိဳက္ေတြ႕ေနသည္။

ညက အရွိန္ေတြေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာ သူ႕ဆီက ဖုန္းလာေတာ့ ဖုန္းျမည္ေနတာ အၾကာၾကီး... လူက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မႏိုး…။ သူက ကိုယ့္ကို သိပ္သိသည္ေလ…။ ခ်က္ခ်င္း ေမးလာသည္…။ ညက ဘယ္အခ်ိန္အိပ္သလဲ တဲ့…။ အင္း… အဲ… နဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အေျဖမေပးေသာ ကိုယ့္ကို သိပ္ေတာ့မဆူ၊ ညနက္နက္အထိ မေနဖို႕ႏွင့္ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားဖို႕သာ ေျပာသည္။ ကိုယ္ကလဲ ဟုတ္ကဲ့ပါ ျခင္း ထပ္ေနေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။ ယံုပံုေတာ့မရ... မျမင္ရေသာေၾကာင့္ ေျပာမရ၍ သည္းခံျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ သည္းခံလိုက္ပံုရသည္။

ရံုးမွာလဲ အလုပ္က ခပ္ပါးပါး…။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူၾကည့္ၿပီးေသာ ကိုရီးယားကားေလး သိပ္ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာလာသည္။ မင္းသားကလဲ အေတာ္ေခ်ာ အေတာ္လွ ဆိုပဲ…။ အခ်ိန္ရရင္ ၾကည့္ပါလား တဲ့။ အိုေက… လုပ္လိုက္ေလ ၾကာသလားလို႕…။ သိပ္မၾကည့္ခ်င္ရွာပံုက ညေနရံုးအဆင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို အေခြလိုက္ယူမိသည့္အထိ။ ထိုေန႕ညစာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ အျပင္မွာ စားလိုက္ေသာေၾကာင့္ နဲနဲစိုေျပသည္ဟု ေျပာလို႕ရေပသည္။ အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ ေရခ်ိဳး၊ အစဥ္အလာမပ်က္ ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္ ၿပီးတာနဲ႕ ကိုရီးယားကားကို စၾကည့္ေတာ့သည္။ စုစုေပါင္း ဇာတ္လမ္းတြဲ ႏွစ္ဆယ္ တဲ့…။ ဘုရားေရ… သြား မစမိလွ်င္ ေကာင္းမည္ ထင္သည္။ အို.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းက ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာေနမွဟာ နဲနဲေတာ့ ၾကည့္ၾကည့္လိုက္မည္။ ကိုယ္ မၾကိဳက္ရင္ အခ်ိန္မေရြးရပ္လို႕ရတာပဲ…။ သို႕ေသာ္ တိုတိုေျပာရလွ်င္ေတာ့ ထိုညက ၄နာရီခြဲသြားသည္။ ကိုရီးယားကားၾကည့္ရင္း အရာရာကို ေမ့သြားသည္။ တကယ္ပါ မင္းသားက သူငယ္ခ်င္းေျပာတာထက္ေတာင္ ပိုေခ်ာေသး…။

ၾကည့္လိုက္မိေသာ ထို ကိုရီးယားကားေၾကာင့္ ေနာက္တေန႕ရံုးမွာ ဘာမွလုပ္လို႕ စိတ္မပါေတာ့…။ စားလဲ ဒီစိတ္ သြားလဲ ဒီစိတ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မွန္ႏိုင္သည္။ ထိုေန႕က သူ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ... အဆင္ေျပရဲ႕လား... ပ်င္းေနသလား... ေမးလာသျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္ ကိုရီးယားကား ၾကည့္ေနသည္ ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ညဖက္ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ အထိ ၾကည့္ေနသလဲဟု သူကမေမးသလို ကိုယ္ကလဲ မေျပာ…။ (ဒါ ေျပာစရာလား…)။ ကိုယ္ ကိုးရီးယားကားေတြ တခါမွ မၾကည့္ဖူးမွန္း သိေနေသာေၾကာင့္ ၾကာရွည္ၾကာျမင့္ စြဲစြဲလမ္းလမ္းေတြ ၾကည့္ေနလိမ့္မည္ဟု သူနဲနဲမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည္မွာ အထင္အရွား…။ ရွိေစေတာ့…။ ရွိေစေတာ့...။

ညေနမွာ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေဇာက လူကို ၾကီးစိုးေနသည္။ ညစာအတြက္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ စားလိုက္မည္။ အဲဒါက အခ်ိန္ကုန္သက္သာသည္ေလ… တဖက္က ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ထားရင္း ကိုယ္က ေရကို ခပ္ျမန္ျမန္ ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေကာ္ဖီလဲ ေဖ်ာ္ထားလိုက္ေသးသည္။ အားလံုး တျပိဳက္နက္ၿပီးသြားေတာ့ တီဗြီေရွ႕ကို စားစရာမ်ား ယူခ်လာၿပီး ဧည့္ခန္းကို ထမင္းစားခန္းအျဖစ္သို႕ အသြင္ကူးေျပာင္းလိုက္သည္။ သူေတြ႕ရင္ ဆူမွာမလြဲ…။ ထိုညကလဲ ၄ နာရီေက်ာ္သြားသည္။ အပိုင္း ႏွစ္ဆယ္မွာ ဆယ္ပိုင္းတိတိ ၿပီးသြားေလၿပီ။ ေအာင္ျမင္မႈ…။

ေနာက္တညမွာလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္း… ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ တည… စုစုေပါင္း ေလးညတိတိႏွင့္ ဇာတ္လမ္းတြဲ ႏွစ္ဆယ္ကို အျပတ္ျဖတ္ႏိုင္ေသာ ကိုယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းက လူထူး လူဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္ေသာအခါ ကိုယ္ ျပံဳးေနမိသည္။

စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ သူမရွိေသာ ေန႕ရက္မ်ားအတြင္း ပထမ ႏွစ္ရက္က သူ႕ကို လြမ္းသည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္က စာအုပ္ေတြ မိုးလင္းလုနီးနီး ဖတ္သည္။ ေနာက္ ေလးရက္က ကိုရီးယားကားကို အပိုင္ေပးလိုက္သည္။ ေသာက္မိသည့္ ေကာ္ဖီခြက္ေတြက မေရမတြက္ႏိုင္၊ ေရခဲသတၱာထဲမွာ အသားဗူးေတြကေတာ့ျဖင့္ အရာမယြင္း၊ အရြက္စိမ္းေတြက ႏြမ္းလုလု၊ ပန္းသီးက ကုန္ေနၿပီး ၾကက္ဥကေတာ့ သံုးလံုးပဲက်န္ေတာ့သည္၊ ေလွ်ာ္ၿပီးသားအဝတ္ေတြ အေျခာက္ခံစက္ထဲမွ ထုပ္လာေသာ အေနအထားအတိုင္း တပံု၊ မီးပူလဲ မတိုက္ရေသး၊ အိပ္ရာေပၚမွာက်ေတာ့ ျပန္႕က်ဲေနေသာ စာအုပ္ေတြ ေတာင္ပံု ယာပံုႏွင့္ အတူ သီခ်င္းစီဒီေတြ၊ ဗြီစီဒီေတြ၊ စာတိုက္ပံုးထဲမွ ထုပ္လာေသာ မေဖါက္ရေသးေသာ စာေတြ၊ မေပးျဖစ္ေသးေသာ ေဘလ္ေတြ၊ တယ္လီဖုန္း၊ ပိုက္ဆံအိပ္၊ အိမ္ေသာ့၊ ကားေသာ့၊ အခန္းေသာ့ေတြ... ၿပီးေတာ့ စာရြက္ျဖဴ အလြတ္ေတြႏွင့္ ေဘာပင္ေတြ၊ ႏႈိးစက္နာရီ ႏွင့္ လက္ပတ္နာရီ၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာက်ေတာ့ ေရဗူးႏွင့္ ေသာက္လက္စ ေရခြက္၊ သၾကားလံုး ေခ်ာကလက္ ဘီစကစ္ စသည့္ မုန္႕မ်ိဳးစံုဗူးေတြအျပင္ ေဖါက္လက္စ Panadol တကဒ္လဲ ရွိေနေသးသည္။ မီးဖိုထဲမွာေတာ့ ဘာမွ မရႈပ္ပြလွ… မရႈပ္ဆို ဘာမွမွ သိပ္ခ်က္မစားျဖစ္တာေလ...။ ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ့ ဧည့္ခန္းကို ထမင္းစားခန္းအျဖစ္သို႕ အသြင္ေျပာင္းထားသည့္အတြက္ စားပြဲေသးေသးႏွစ္လံုးႏွင့္ ေကာ္ဖီခြက္ တခြက္၊ တစ္ရႈးလိပ္ တခု၊ သတင္းစာေခါက္ေတြ၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေခါင္းအံုးတလံုးေတာင္ အဆစ္ပါေနေသး…။

ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ သည္ည ကိုယ္ အိပ္ရမည္မထင္…။
ဖတ္ခ်င္ေနေသးေသာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေတြ ႏွင့္ တခ်ိဳ႕အပိုင္းေတြ (မင္းသား.. မင္းသား…) ျပန္ၾကည့္ခ်င္ေနေသးေသာ ကိုရီးယားကားကို အသာ ေဘးဖယ္ထား… ရွင္းစရာ ရွိတာေတြ အကုန္လံုးကို ဒီတညႏွင့္အၿပီး ရွင္းႏိုင္ လင္းႏိုင္ပါမွ အဆင္ေျပလိမ့္မည္။ မနက္ျဖန္ မနက္ဆို သူ ျပန္ေရာက္လာေတာ့မည္ေလ…။



မွတ္ခ်က္ ။ ။

ေရးထားတာေတြ အားလံုး ရာႏႈန္းျပည့္ အမွန္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါ…။
အဟုတ္ၾကီးမွတ္ၿပီး ဟာ… သက္ေဝ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား ဆိုၿပီး အျပစ္ေတြ ဝိုင္းေျပာ မသြားၾကပါနဲ႕ေနာ္ …။ အဲဒါေတြ သူ ဖတ္ၿပီးရင္ အားတက္ၿပီး ကိုယ့္ကို ဆူစရာ အကြက္ေတြ ပိုရသြားလိမ့္မယ္…။ အခုလဲ အိမ္ရွင္းေနရတာ ေမာေနတာပါပဲ...။ ေက်းဇူးျပဳ၍ ၾကင္နာၾကပါ…။


Saturday, November 7, 2009

မိုက္ေဖၚ မိုက္ဖက္ တေယာက္တိုးျခင္း

ဒီရက္ေတြ အလုပ္မ်ားေနလို႕ စာအသစ္ မေရးႏိုင္ခင္မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ အသစ္ေလးတခုနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္…။

သူနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕က ဟိုး ငယ္ငယ္ေလး မူလတန္းေက်ာင္းသူဘဝထဲက သူငယ္ခ်င္းပါ။ ငယ္ငယ္ကထဲက သူ႕ရဲ႕ လွပၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ လက္ေရးေလးနဲ႕ စာေတြ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့တာကို အခုထိ မွတ္မွတ္ရရရွိေနပါတယ္…။ သူနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္အရဆံုး အရာတခုကေတာ့ ေအာ္တိုစာအုပ္ေတြပါ။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ခါနီးဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ေအာ္တိုစာအုပ္ အျပန္အလွန္ လဲလွယ္ ေရးသားတဲ့အခါမွာ သူက သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ကဗ်ာတို လွလွေလးေတြကို ေရးေပးေလ့ ရွိပါတယ္…။ ဒီလိုနဲ႕ မူလတန္း အလယ္တန္း အထက္တန္းေက်ာင္း သက္တမ္းတေလွ်ာက္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သက္တမ္းတေလွ်ာက္ အတန္းေတြကြဲ၊ လမ္းေတြကြဲၿပီး အျမဲမခြဲ တတြဲတြဲေနလို႕ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ နည္းသြားေပမယ့္ ေတြ႕လိုက္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ လႈိက္လွဲ ေႏြးေထြးၿမဲ…။ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ရိုးသား ပြင့္လင္းၿပီး ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းလွတဲ့ ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက သူ႕ပင္ကိုယ္ ဟန္ပန္ေတြကို ခုခ်ိန္အထိ ရွာေတြ႕ၿမဲ…။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းျမဲ…။ ဒါေတြကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းေလးပါ…။

ဒီလိုနဲ႕ သိပ္မၾကာေသးတဲ့တရက္မွာ သူ႕လိုပဲ မူလတန္းထဲက ခ်စ္ခင္ခဲ့ရတဲ့ ခိုင္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင္း ေျပာျပမိတယ္…။ ဘယ္သူမွမေျပာနဲ႕ေနာ္ လို႕လဲ (ထံုးစံအတိုင္း) ပိတ္လိုက္ပါေသးတယ္…။ သူကလဲ တကယ္ စိတ္ခ်ရပါတယ္…။ ေလး ငါးရက္ ၾကာတဲ့ အထိ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာျပပါဘူး။ အဲ… ဒါေပမယ့္ ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႕မွာေတာ့ သူနဲ႕ တအိမ္ထဲ အတူတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို “ကိုယ္ မေနႏိုင္ဘူးကြယ္… ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္…” လို႕ ဆိုလာပါတယ္…။
ဟင္… တကယ္ၾကီး သြားေျပာေတာ့မွာလား ဆိုေတာ့… အင္း.. တဲ့…။
ဘုရားေရ… မေျပာလို႕ မျဖစ္ဘူးလားဆိုေတာ့… ဟင့္အင္း… ေျပာခ်င္ေနတယ္ တဲ့…။

ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ အိုေကေပါ့… ေျပာလိုက္ပါ လို႕ ခြင့္ျပဳလိုက္ရပါတယ္…။
ဒီလိုနဲ႕… ဒီလိုနဲ႕….

တိုတုိေျပာရရင္ အခု
ခ်စ္ၾကည္ေအး ရယ္လို႕ ျဖစ္လာမယ့္ သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္းကို သိသြားၿပီးေနာက္မွာ သူ႕ရဲ႕ နဂိုမူလ ဗီဇေလးေတြ၊ ဝါသနာေလးေတြ ျပန္လည္ရွင္သန္လာၿပီး သူလဲ ဘေလာ့ဂ္ ေရးလိုပါတယ္လို႕ ဆိုလာတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ့္လို မိုက္ေဖၚ မိုက္ဖက္ တေယာက္ေတာ့ တိုးပဟ ဆိုၿပီး ဝမ္းသာမဆံုး တျပံဳးျပံဳးနဲ႕ သူ႕အတြက္ ဘေလာ့ဂ္ေလးတခု အစျပဳေပးခဲ့ပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ သူ႕ဟာသူ Facebook မွာ Pet Society တို႕၊ Farm Villie တို႕၊ Café World တို႕နဲ႕ ေပ်ာ္ေနရာက အခုေတာ့ အဲဒါေတြကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ပစ္ပယ္ၿပီး ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္စဖီးယားထဲကို ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေအး ကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး လႈိက္လွဲ ခ်စ္ခင္စြာ ၾကိဳဆိုၾကပါေနာ္…။

ၿပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕
နိဒါန္း စကား ထဲက အတိုင္းပါပဲ… သူ႕ထက္ အရင္ ဘေလာ့ဂ္ေနၾကသူမ်ား အားလံုး သူ႕ရဲ႕ စာေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြကို သြားဖတ္ၿပီး ေဝဖန္ၾကပါ၊ လိုအပ္တာေတြမ်ား ရွိခဲ့ရင္လဲ မွတ္ခ်က္မ်ားေရးၿပီး အၾကံျပဳၾကပါလို႕ ခ်စ္ခင္စြာ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရေစ…။



** မိုက္ေဖၚ မိုက္ဖက္ ဟူေသာ စကားလံုးကို ႏွစ္သက္လွေသာေၾကာင့္ ပံုရိပ္ (စိတ္ကူးပံုရိပ္) ဆီမွ ကူးယူသံုးစြဲပါသည္။ ေက်းဇူးပါ ပံုရိပ္ေရ...

Sunday, November 1, 2009

သံေယာဇဥ္

ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တန္ခူး ရဲ႕ Tag ပါ…။
အခုတေလာ ဆိုညည္းေနမိေသာ သီခ်င္းမ်ား တဲ့…။

သီခ်င္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေျပာရရင္ အရွည္ၾကီးေပါ့။
ကိုယ္က သီခ်င္းေတြကို ခ်စ္တယ္…။
အၿမဲတမ္းလဲ သီခ်င္းနဲ႕ လူနဲ႕ မျပတ္ေအာင္ နားေထာင္ေနတတ္တယ္။
တခါတခါမွာေတာ့ နဲနဲပါးပါး လိုက္ ဆိုညည္းမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ နဲတယ္…။ လိုက္ဆိုရတာထက္ နားေထာင္ရတာကို ပိုၾကိဳက္တယ္။

ဒီေတာ့ တန္ခူးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကို နဲနဲျပင္လိုက္တယ္…။
အခုတေလာ နားေထာင္ေနမိေသာ သီခ်င္းမ်ား လို႕…။
သီခ်င္းမ်ား လို႕ ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ အခုတေလာ အဆက္မျပတ္ နားေထာင္ေနမိတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ တပုဒ္ထဲပါ။

ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ရွိတယ္…။
ကိုယ့္ရဲ႕ လတ္တေလာမွာ ခံစားနားေထာင္ေနမိတဲ့ သီခ်င္းကို ခ်ျပလိုက္ရင္ အဲဒီကေန တဆင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ထဲက လတ္တေလာ အေျခအေနကို ထင္ထင္ရွားရွား လွမ္းေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေစတာမို႕ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီပိုစ့္ကို ကိုယ္ မေရးခ်င္ရိုး အမွန္ပါ…။ (အဟိ… ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ…)
ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ခ်စ္ခင္တဲ့စိတ္ကေလး တခုတည္းနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္ ဆိုၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္...။

အဲဒီ သီခ်င္းကေတာ့ ကိုေလးျဖဴရဲ႕ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲက သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ပါ။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ သိၿပီးသား ျဖစ္ၾကမွာပါ။
သီခ်င္းနာမည္က သံေယာဇဥ္ တဲ့…။
နားေထာင္ၾကည့္ေနာ္…။




သံေယာဇဥ္

မေတြးခ်င္လည္း ျပန္ေတြးေနမိ… ေမးရင္လည္း ျပန္သတိရၿပီ…
အမွတ္မရွိေသးဘူး ငါ လြမ္းဆြတ္...
မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ… မွားေနလဲ ငါ ဆက္သြားမိ…
ဒုကၡမ်ားကုန္ၿပီ…
ရုန္းထြက္ရင္းနဲ႕ ဆက္ဆက္နစ္… ျဖတ္ေတာက္တိုင္းလဲ ျဖတ္ဖို႕ခက္တဲ့…
သံေယာဇဥ္…

သံေယာဇဥ္… သံေယာဇဥ္… ငါေလ အပ်က္ အပ်က္နဲ႕ ေသြးထြက္ခဲ့တယ္…
သံေယာဇဥ္… သံေယာဇဥ္… လူကို အရူးတပိုင္း ျဖစ္ေစတယ္…
သံေယာဇဥ္… သံေယာဇဥ္… ေနျမင့္လို႕ အရူးရင့္ခဲ့တယ္… ဒီသံေယာဇဥ္…
ဒီသံေယာဇဥ္… ဒီသံေယာဇဥ္… ဒီသံေယာဇဥ္…
အိုး… ဒီသံေယာဇဥ္…

မၾကားခ်င္လဲ ငါ ၾကားေယာင္မိ… မသြားခ်င္လဲ ငါ ျပန္သြားမိ…
အစိုးမရတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ငါ… ခက္ၿပီ…
မေမႊးသင့္ပဲ ငါ ေမႊးတဲ့မီး… မတိုးခ်င္ပဲ ငါ ဆက္တိုးမိ…
ငါ့ဘဝ ကြ်မ္းေလာင္ၿပီ… အိုး…
ရုန္းထြက္ရင္းနဲ႕ ဆက္ဆက္နစ္… ျဖတ္ေတာက္တိုင္းလဲ ျဖတ္ဖို႕ခက္တဲ့…
အိုး… သံေယာဇဥ္…

သံေယာဇဥ္… ငါေလ အပ်က္ အပ်က္နဲ႕ ေသြးထြက္ခဲ့တယ္…
သံေယာဇဥ္… သံေယာဇဥ္… လူကို အရူးတပိုင္း ျဖစ္ေစတယ္…
သံေယာဇဥ္… သံေယာဇဥ္… ေနျမင့္လို႕ အရူးရင့္ခဲ့တယ္… ဒီသံေယာဇဥ္…
ဒီသံေယာဇဥ္… ဒီသံေယာဇဥ္… ဒီသံေယာဇဥ္… ဒီသံေယာဇဥ္…
အိုး… ဒီသံေယာဇဥ္…

ဒီသီခ်င္းနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ… ဘယ္သူ႕ကိုမ်ား ရည္ရြယ္ထားေလသလဲ… ဆိုတာ သိခ်င္ၾကမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္…။ ကိုယ္ကလဲ မေမးခင္က ေျပာခ်င္ေနသူပါ...။ အဟဲ…

အမွန္ကေတာ့ ဒီသီခ်င္းထဲက ကိုယ္ရည္ရြယ္ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်စ္ရတဲ့ ဒီ ဘေလာ့ဂ္ေလး ပါပဲ…။

ရုန္း ထြက္ ရင္း နဲ႕ ဆက္ ဆက္ နစ္ … ျဖတ္ ေတာက္ တိုင္း လဲ ျဖတ္ ဖို႕ ခက္ တဲ့ …
သံ ေယာ ဇဥ္ … သံ ေယာ ဇဥ္ … သံ ေယာ ဇဥ္ …


ကဲ… ဘယ္ေလာက္ မွန္လိုက္သလဲေနာ္…။

တန္ခူးေရ... ေရးလိုက္ၿပီ... အိုေက...။
အားလံုးပဲ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာ တနဂၤေႏြေန႕ ျဖစ္ၾကပါေစ...။