Friday, June 24, 2011

ခ်စ္ျခင္းအစ...


(Photo from Google)

ခ်စ္ျခင္းအစ သိပၸံေကာ္ျပားက ျဖစ္ပါသည္။
ဆယ္တန္းႏွစ္က ဓါတုေဗဒအခ်ိန္မွာ ဆရာမက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ ႏိုက္ထရိုဂ်င္ဓါတ္ေငြ႔ ထုတ္လုပ္ပံု အဆင့္ဆင့္ကို ေရးဆြဲသင္ျပေနသည္။ ဆရာမက ပံုေရာ စာေတြပါ လိုက္ကူးေရးၾကဟု ဆိုလာေသာအခါ အတန္းသား အားလံုးက သိပၸံေကာ္ျပား ကိုယ္စီျဖင့္ ပံုဆြဲၾကပါေတာ့သည္။ ေနရာတကာမွာ ရွပ္ျပာ ရွပ္ျပာႏွင့္ ဟိုေမ့ ဒီေမ့ ေမ့ေလ်ာ့တတ္ေသာ ကြ်န္မ… ထိုေန႔က ပံုဆြဲစရာ သိပၸံေကာ္ျပား ပါမလာပါ။ ဒီဆရာမက သူ႔စာသင္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ က်န္ခဲ့လွ်င္၊ ပစၥည္းကိရိယာ စံုစံုလင္လင္ ပါမလာလွ်င္ နည္းနည္းမွ ဆင္ေျခေပး၍မရ၊ လံုးဝ ခြင့္မလႊတ္တတ္ပဲ အတန္းေရွ႕တြင္ တခ်ိန္လံုး မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး ဒါဏ္ေပးတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဉာဏ္နီ ဉာဏ္နက္ေတြထုတ္ကာ ေဘးဘီဝဲယာကို (ဆရာမ မသိေအာင္) တိတ္တိတ္ကေလး မ်က္စိကစားလိုက္သည္။

ကြ်န္မႏွင့္ အနီးဆံုး လူသြားလမ္းကေလးသာျခားေသာ ညာဖက္စာေရးခံုမွာ သိပၸံေကာ္ျပား အျဖဴေရာင္ေလးႏွင့္ အက်အန ပံုဆြဲေနသူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူ႔ကို အရင္က အတန္းထဲတြင္ တခါမွ မေတြ႔ဖူးခဲ့၊ ေက်ာင္းသားအသစ္လား... အခုမွ အတန္းေျပာင္းလာသူတေယာက္လား ေသခ်ာမသိပါ။ သူ ပံုဆြဲအျပီးကို မသိမသာ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ဆရာမအလစ္မွာ သူ႔စားပြဲေပၚမွ သိပၸံေကာ္ျပားကို ဖ်တ္ကနဲ ဆြဲယူလိုက္သည္။ မထင္မွတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ထိုေက်ာင္းသား လန္႔သြားဟန္တူပါသည္။ တခုခုကိုေျပာရန္ ပါးစပ္ျပင္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ေသာေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာရန္ ရႈး တိုးတိုး ဟူေသာ အမူအယာ လုပ္ျပလိုက္သည္။ သိပ္ေက်နပ္ပံုမရပဲ ေအာင့္သက္သက္ အမူအယာျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲသြားေသာ သူ႔ကို ရယ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ ႏႈတ္ခမ္းကို နာနာ ကိုက္ထားလိုက္ရသည္။ ထိုစာသင္ခ်ိန္အျပီးမွာ ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေကာ္ျပားကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုခဲ့သလား မဆိုခဲ့သလား ကြ်န္မ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ထိုေန႔မွစၿပီး သူႏွင့္ ကြ်န္မ မ်က္မွန္းတန္းမိသြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တိတ္ဆိတ္ ေအးေဆးၿပီး စကားသံ လံုးဝမထြက္ေသာ သူႏွင့္ ကြ်န္မ… ရင္းႏွီး ခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္မလာၾကပါ။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း မ်ားလွေသာ၊ ေနရာတကာ စပ္စပ္ စပ္စပ္ ပါတတ္ေသာ၊ စကားမ်ားၿပီး အျငိမ္မေနတတ္ေသာ ကြ်န္မႏွင့္ သူ စရိုက္ခ်င္း မတူၾကေသာေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ကို ဖာသိဖာသာႏွင့္ သိပ္သတိမထားမိေတာ့ပါ။

သို႔ေသာ္ တစ္ရက္ ေန႔လည္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ထမင္းဗူးလာေပးေသာ ေက်ာင္းစိမ္းဂါဝန္ေလးႏွင့္ ငါးတန္း ေျခာက္တန္းအရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ ခြ်တ္စြတ္တူေသာ ထိုကေလးမေလးက အတန္းေဘး ျပဴတင္းေပါက္နားမွာ ေခါင္းေလး ျပဴတစ္ ျပဴတစ္လုပ္ၿပီး အသံေသးေသးေလးႏွင့္ ကိုၾကီး ဟု လွမ္းေခၚသည္။ ထို႔ေနာက္ ကေလးမေလးက ထမင္းဗူးကို သူ႔လက္ထဲ လွမ္းေပးၿပီး တဆက္တည္းမွာ မုန္႔ဘိုး ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူက ရွပ္အက်ႌအိပ္ထဲမွ ေငြစကၠဴ တစ္ရြက္ကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေနရာတကာ စပ္စုတတ္ေသာ ကြ်န္မအက်င့္ေၾကာင့္ ေနာက္ရက္မ်ားမွာလည္း သူတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြကို သတိထားၾကည့္မိပါသည္။ ကိုၾကီး… မုန္႔ဘိုး… ဟူေသာ အခိုက္အတံ့ေလးကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ျမင္ရ ေတြ႔ရဖန္ မ်ားလာေသာအခါ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကြ်န္မစိတ္ထဲ သေဘာက် ႏွစ္သက္လာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မ၏ ေဖ်ာက္မရေသာ ဗီဇေၾကာင့္ သူ႔ကို ေတြ႔တိုင္း ကိုၾကီး မုန္႔ဘိုး ဟု တိုးတိုးတမ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တမ်ိဳး ေရရြတ္ ေနာက္ေျပာင္မိေလေတာ့သည္။

ပထမရက္ပိုင္းမ်ားတြင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ကြ်န္မ၏ ေနာက္ေျပာင္မႈေၾကာင့္ သူ႔မွာ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ႏွင့္ ရွက္ရြံ႕သြားသလို… အရယ္အျပံဳးမရွိ မႈန္ေတေတႏွင့္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ အနည္းငယ္ တိုးတက္လာပါသည္။ ကြ်န္မ၏ ေနာက္ေျပာင္မႈကို ျပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ တုံ႔ျပန္ေဖၚရလာသည္။ ရက္ေတြ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔ကို ေတြ႔တိုင္း ကိုၾကီး မုန္႔ဘိုး ဟု မေမ့မေလ်ာ့ ေျပာရျခင္းအပၚမွာ ႏွစ္သက္လာသလို ျပံဳးရံုထက္ မပိုေသာ သူ၏ တုံ႔ျပန္မႈကိုလည္း ေႏြးေထြး ႏွစ္လိုလာပါသည္။

ပထမအစမ္းစာေမးပြဲအတြက္ အမွတ္မ်ားထြက္ေသာအခါ သူ၏ သမိုင္းရမွတ္မွာ ၄၂ မွတ္ျဖစ္ၿပီး ကြ်န္မက ၈၂ မွတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါ သူက ကြ်န္မကို သမိုင္း က်ဴရွင္ ယူ မယူ လာေမးရာမွအစျပဳကာ ခါတိုင္းထက္ စကားအနည္းငယ္ ပိုေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာမကို ခြင့္ေတာင္းေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ သူႏွင့္ ကြ်န္မ သမိုင္းက်ဴရွင္ အတူတူ တက္ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ သူသည္ ကြ်န္မ၏ အတန္းေဖၚ ေယာကၤ်ားေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးထဲတြင္ စကားအနည္းဆံုးသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္လည္း သူက နားေထာင္သူ သက္သက္သာ။ သူသည္ မိသားစုထဲတြင္ သားအၾကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး ညီမေလးမ်ားရွိပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ဂ်ဴး၏ တဦးတည္းေသာ သား ဝတၳဳ ႏွင့္ ရုပ္ရွင္မ်ား ေခတ္စားေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မက သူ႔ကို ယူက ဒါဆို တဦးတည္းေသာသားေပါ့ ဟု ေျပာေသာအခါ သူက ရယ္ေနပါသည္။ စကားမ်ားမ်ား မေျပာေသာ္လည္း က်ဴရွင္လာလွ်င္ ကြ်န္မအတြက္ ေခါင္းအံုးသၾကားလံုးမ်ား ယူလာေပးတတ္ပါသည္။ ကြ်န္မ မၾကာခဏ ေတာင္းေတာင္းေနေသာ မုန္႔ဘိုးေတာ့ မေပးပါ။

ဆယ္တန္းစာေမးပြဲအတြက္ ေက်ာင္းတက္၊ က်ဴရွင္တက္၊ စာေတြက်က္ရင္း စာေမးပြဲၾကီးနီးလာေသာအခါ ေက်ာင္းမွာ အမွတ္တရ ေအာ္တိုေရးျခင္းဟူေသာ အမႈမ်ား ေခတ္စားလာၿပီး လူတိုင္း လူတိုင္းလက္ထဲတြင္ ေအာ္တိုစာအုပ္မ်ား ပလူပ်ံေနပါသည္။ ရိုးရိုး ေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္မ်ားကို အဖံုးလွလွေလးမ်ား ဖံုးအုပ္ကာ ေအာ္တိုစာအုပ္သဖြယ္ အသံုးျပဳၾကသူမ်ားရွိသလို မ်က္ႏွာဖံုးလွလွႏွင့္ စာအုပ္မ်ားကို တမင္ ဝယ္ယူ အသံုးျပဳၾကသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ကြ်န္မလို စာ ကဗ်ာမ်ား၊ သီခ်င္းမ်ားကို စိတ္ဝင္စားသူတစ္ေယာက္အဖို႔ ေအာ္တိုေရးျခင္းသည္ အလုပ္ၾကီး အကိုင္ၾကီး တစ္ခုျဖစ္လာပါသည္။ စာက်က္ခ်ိန္ေတြမွာ စာကို ေကာင္းေကာင္းမက်က္ႏိုင္ပဲ စကားလံုး လွလွ၊ ကဗ်ာလွလွမ်ား၊ သီခ်င္း အပိုင္းအစမ်ား ရွာေဖြကာ ေဘာလ္ပင္ေရာင္စံု၊ လွပေသာလက္ေရးတို႔ျဖင့္ ေအာ္တိုကို အက်အန ေရးတတ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္တိုစာအုပ္ေပါင္း မ်ားစြာကိုလည္း ကြ်န္မ ပိုင္ဆိုင္ပါသည္။ ဆရာမေတြအတြက္ တစ္အုပ္၊ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ တစ္အုပ္၊ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ တစ္အုပ္၊ က်ဴရွင္က သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ တစ္အုပ္ စသည္ျဖင့္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္လက္ လက္ဆင့္ကမ္းေရးသားေနၾကေသာ ကဒ္ထူဖံုး အျပာေရာင္ႏွင့္ ကြ်န္မ၏ ေအာ္တိုစာအုပ္ကို သူကိုယ္တိုင္ ကြ်န္မလက္ထဲ လာထည့္ပါသည္။ ေအာ္… သူလည္း ေအာ္တိုေရးေပးသကိုး ဟု ေတြးကာ ဘာေတြမ်ား ေရးထားပါလိမ့္ဟု သိခ်င္ေဇာႏွင့္ စာအုပ္ကို လွန္ေလွာ ရွာေဖြမိပါသည္။ စာအုပ္၏ ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာမွ စာတစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔ လက္မွတ္သည္ ကြ်န္မကို မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အငိုက္မိ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္သြားေစပါသည္။ သတိျပန္ဝင္လာေသာအခ်ိန္က်မွ လက္စသတ္ေတာ့ သူ ငါ့ကို ရီးစားစာ ေရးေပးတာပဲ ဟု သေဘာေပါက္သြားပါသည္။ အရင္က ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ရီးစားစာ တရွည္တလ်ားမ်ားႏွင့္မတူ၊ စာတစ္ေၾကာင္းတည္း ရိုးရွင္းစြာ ေရးသားထားေသာ သူ႔စာသည္ ကြ်န္မအတြက္ တခါမွ မၾကံဳဖူးေသာ၊ ထူးဆန္းၿပီး သိမ္ေမြ႔ညင္သာေသာ ခံစားမႈမ်ိဳး ေပးစြမ္းႏိုင္ေၾကာင္း တအံ့တၾသ သိလိုက္ရသည္။ ထိုေအာ္တိုစာအုပ္ကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဆက္မေရးခိုင္းေတာ့၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ မျပေတာ့ပဲ လံုျခံဳ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ ေနရာမွာ သိမ္းဆည္းထားမိပါသည္။ ဘယ္သူမွ မေတြ႔ႏိုင္ေသာ မျမင္ႏိုင္ေသာ ေနရာမ်ိဳးက်မွ တေၾကာင္းတည္းေသာ ထိုစာကို (တစ္ေယာက္တည္း မလံုမလဲႏွင့္) မၿပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္ေအာင္ အထပ္ထပ္ အခါခါ ဖတ္ေနမိပါသည္။

ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္း ထြက္ၿပီးေနာက္ သူႏွင့္ ကြ်န္မ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြမဖြင့္ခင္ အခ်ိန္မ်ားကို သူ႔ညီမေလးမ်ားႏွင့္အတူ တပတ္တခါ အိမ္ကို အလည္လာျခင္း၊ ဖုန္းေျပာျခင္း၊ စာေရးျခင္းတို႔ျဖင့္ ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေသာအခါမွာ သူက လိပ္ခံုး၊ ကြ်န္မက ၾကိဳ႕ကုန္း။ ေန႔တိုင္းေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ေသာေၾကာင့္ ဖုန္းေျပာျခင္း၊ စာေရးျခင္း အလုပ္ေတြ မပ်က္မကြက္ ဆက္လုပ္ရျပန္ပါသည္။ ကြ်န္မက စာေရးလွ်င္ ျမန္မာလိုေရးေသာ္လည္း သူက အဂၤလိပ္လိုသာ ေရးေလ့ရွိပါသည္။ ဆယ္တန္းႏွစ္က စာသင္ခန္းထဲမွာ ကြ်န္မ ဖ်တ္ကနဲ အလစ္ဆြဲယူသြားခဲ့သည္မွာ သိပၸံေကာ္ျပားကို မဟုတ္… သူ႔ ႏွလံုးသားကို ျဖစ္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ရေသာ စာကို ဖတ္လိုက္ရေသာအခါ ဟိုေတြး ဒီေတြးႏွင့္ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားေသးသည္။ သိပၸံေကာ္ျပားကို လွမ္းယူကာ သူ သတိထားမိေအာင္ တမင္လုပ္ခဲ့သလိုမ်ား ျဖစ္သြားေလေရာ့သလား ဟု ေတြးမိေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူက ဒါ ေတြးစရာလား… ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ဘရုတ္က်က် ကြ်န္မကို ဟိုးအေစာၾကီးထဲက သူ သိႏွင့္ေနၿပီးသား… အဲဒီေန႔ကမွ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားတာ ဟု ရွင္းျပပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မကလည္း ေက်နပ္စြာ ျပံဳးရင္း ခ်စ္ျခင္းအစ သိပၸံေကာ္ျပားက… ဟု ေျပာေတာ့ သူက ကိုၾကီး မုန္႔ဘိုး လို႔ ေျပာအံုးေလ ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။

စကားေတြကို ေဝေဝဆာဆာ မေျပာတတ္ေသာ သူက ေက်ာင္းၿပီးရင္ လူေတြနဲ႔ ေဝးၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ သြားေနၾကမယ္၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ထင္ရာ ျမင္ရာေတြလုပ္လည္း တို႔ကို လာဆူမဲ့သူေတြ မရွိဘူးေပါ့… ဟု စိတ္လိုလက္ရ ေျပာလာၿပီးေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကြ်န္မတို႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကပါသည္။

* * * * * * * * * *

ဒီေန႔ မနက္ ရံုးလာခါနီးမွာ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း ကိုၾကီး မုန္႔ဘိုး... ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ သူက ကြ်န္မေခါင္းကို မနာေအာင္ ပုတ္လိုက္ၿပီး ဆယ္တန္းတံုးက လုသြားတဲ့ သိပၸံေကာ္ျပား ျပန္ေပးမွ မုန္႔ဘိုးေပးမယ္ ဟု ေျပာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း သေဘာတက် ရယ္ေမာမိပါသည္။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ လွပေသာ သံစဥ္မ်ားႏွင့္အတူ မေန႔တေန႔ကလို ႏုနယ္ ပ်ိဳျမစ္ သစ္လြင္ လန္းဆန္းဆဲ။

Thursday, June 23, 2011

စာေျခာက္ရုပ္


(Photo from Google)


လူပံုသ႑ါန္ အတိုင္း…
အေရာင္အဆင္း မြဲေျခာက္ေျခာက္ ေကာက္ရိုးမွ်င္ေတြနဲ႔ စုဖြဲ႕စည္း…
အကြက္မေပၚေအာင္ ေဟာင္းႏြမ္းေပ့ဆိုတဲ့ အဝတ္စုတ္စုတ္ေတြ ဝတ္ဆင္…
မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ပါးစပ္ျပဲျပဲ သြားက်ဲက်ဲနဲ႔
ခ်ဳပ္ရိုးျပဳတ္ ဦးထုပ္ေဟာင္းတလံုးကို ေခါင္းေပၚမွာ ငိုက္စိုက္စိုက္ ေဆာင္းထားၿပီး…
အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဇာတ္နာနာနဲ႔ အရုပ္ဆိုးေအာင္ ဖန္တီးထားတယ္…
တခ်ိဳ႕က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ အေျဖာင့္ ဆန္႔တန္း…
တခ်ိဳ႕က အားအင္ကုန္ခန္း တေတာင္ဆစ္ကေန လက္ေတြ တန္းလန္းခ်လို႔…
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ရွိေသာ္ျငား အားမျပဳႏိုင္ပဲ မာေက်ာေက်ာ တုတ္တေခ်ာင္းရွိမွ က်က်နန မတ္တတ္ရပ္ႏိုင္တယ္…

အသက္မဲ့တဲ့ စာေျခာက္ရုပ္…
ေဘးပတ္ပတ္လည္က အဖူး အငံု အသီးအပြင့္ ပန္းေရာင္စံုေတြ…
လွပ ေမႊးၾကိဳင္ ႏူးညံ့ လန္းဆန္းျခင္းေတြကို ခံစားႏိုင္တဲ့ ႏွလံုးသားမ်ိဳး
သူ႔မွာ မရွိ… ပကတိ အထီးက်န္လွတယ္…
သို႔ေသာ္လည္း ေလျပင္းျပင္းတိုက္လိုက္ရင္ ေျခေတြ လက္ေတြ တရမ္းရမ္းနဲ႔…
စာကေလးေတြသာမက ေလထဲမွာ အတားအဆီးမဲ့ ပ်ံသန္းေနၾကတဲ့
အေတာင္ေကာင္း အေတာင္ေညာင္း အေတာင္ဆိုး အေတာင္က်ိဳး
အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ငွက္ငယ္ေတြကိုပါ အေကာင္းအဆိုးမခြဲပဲ ၾကက္သီး ျဖန္းျဖန္းထေအာင္ အစြမ္းရွိသေလာက္ ေျခာက္လွန္႔တယ္…
ဆင္ျပင္ေပးထားတဲ့ သခင္ ေက်းဇူးရွင္ကို သစၥာရွိရွိ တာဝန္သိသိနဲ႔
မပ်က္စီးသင့္တာေတြ မပ်က္စီးရေလေအာင္ ၾကံေဆာင္…
ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ ေရာေရာ ေယာင္ေယာင္ ေျခာက္လွန္႔တယ္…
သခင့္ အလိုကိုလိုက္ သခင့္ အၾကိဳက္ကိုေဆာင္ ဦးေႏွာက္မရွိ ဉာဏ္နတၳိနဲ႔
သခင္ ေစခိုင္းတဲ့အတိုင္း တသေဝမတိမ္း ယိမ္းကာ ယိမ္းကာ
အစိမ္းလိုက္ ေျခာက္လွန္႔တယ္…

ဒါတင္မက အနီးအနားက ျမင္ရသူအေပါင္းကိုပါ သူ႔ရဲ႕အစြမ္း ရုပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔
ေၾကာက္စမ္း… ေၾကာက္စမ္း… ေၾကာက္ၾကစမ္းလို႔ စြမ္းစြမ္းတမံ ေျခာက္လွန္႔တယ္…
စိတ္ထဲမွာလည္း အလို… တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလားဆိုတဲ့ ဘာသာ စကားကို
ဂါထာ တပါးလို လွ်ာဖ်ားမွာ တလႈပ္လႈပ္ ေရရြတ္ရင္း…
အသက္ဝိညဥ္မရွိေလသူမို႔ ေသလမ္းရယ္ ဘယ္မျမင္ အေျခအေနကို ဘဝင္ေလဟပ္
ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ လႈပ္ရွားရင္း မိုးတိုးမတ္တပ္ကေနေတာင္ ရယ္တတ္ေသး…

ရယ္ႏိုင္တံုး ရယ္ထားဦးေပါ့…
သူမသိေသးတာက မိုးဒါဏ္ ေလဒါဏ္ ရာသီဥတုဒါဏ္ အဖန္တလဲလဲ ခံလာၿပီးေနာက္
ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာမေပးေတာ့တဲ့ တေန႔ကို ေရာက္ရင္ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္သလို ေျမျပင္ေပၚကို ဘိုင္းဘိုင္းလဲၿပီး ေဆြးေျမ့ ေၾကကြဲ ခႏၵာစဲကာ မရႈမလွ ေသပြဲဝင္ရလိမ့္မယ္ဆိုတာကိုပဲ…။



Saturday, June 4, 2011

စေတာ္ဘယ္ရီ ခ်ယ္ရီေရာရင္…

အခုတေလာ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြ ခ်ယ္ရီသီးေတြ ဝယ္စားရင္း ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ဝိုင္ေဖါက္ခဲ့ဖူးတာ သတိရသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက အင္တာနက္တို႔ ဘာတို႔လဲ မရွိေတာ့ မွီျငမ္း ကိုးကားစရာ Recipe ေတြ ဘာေတြနဲ႔ နည္းလမ္းတက်ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဒီလိုပဲ စာေတြထဲ ဖတ္ဖူး ၾကားဖူးသလို လုပ္ၾကည့္တာပါပဲ။
 

ဝိုင္ကို စပ်စ္သီး အစိမ္းေရာင္နဲ႔ လုပ္ဖူးတယ္။ မရမ္းသီး အစိမ္းနဲ႔လဲ လုပ္ဖူးတယ္။ စပ်စ္သီး အစိမ္း၊ မရမ္းသီး အစိမ္းနဲ႔လုပ္ရင္ ဝိုင္ အျဖဴ ရတယ္။ မရမ္းသီးဝိုင္က ပိုၿပီး ျပင္းရွရွနဲ႔။ စေတာ္ဘယ္ရီကေတာ့ အသီးေတြ အမ်ားၾကီးဝယ္မွ အရည္ နည္းနည္းေလးပဲ ရလို႔ တခါပဲ လုပ္ဖူးပါတယ္။ မၾကာခဏ လုပ္ျဖစ္တဲ့ ကုန္ၾကမ္းကေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ဖူး နီနီေလးေတြပါ။ ေစ်းထဲက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ေရာင္းတဲ့ အေဒၚၾကီးဆီမွာ ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးေတြ ၾကိဳမွာထားရတယ္။ ရလာၿပီဆို ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးေတြကို ေရစင္စင္ေဆးၿပီး သၾကားနဲ႔ ေရာနယ္။ ၿပီးေတာ့ အဝက်ယ္က်ယ္ ေလလံုလံု ပုလင္းထဲ သိပ္ထည့္ၿပီး ေန႔ခင္းဖက္ ေနပူတဲ့ ေနရာမွာ ခ်၊ ပုလင္းလိုက္ ေနလွမ္းထားလိုက္တယ္။

ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္ၾကာရင္ ေနရဲ႕ အပူရွိန္ေၾကာင့္ေရာ၊ သၾကားေၾကာင့္ေရာ ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးေတြ ႏြမ္းၿပီး အရည္ေတြ စိမ့္ထြက္လာတာေပါ့။ အဲဒီ အရည္နီနီရဲရဲေလးေတြကို ရသေလာက္ စစ္ယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ Yeast နည္းနည္းထည့္တယ္။ Yeast အမႈန္႔ဗူး ခပ္ေသးေသးေလး တစ္ဗူး ဝယ္ထားတာ မွတ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အရည္ေတြကို ဝိုင္ပုလင္းလို ပုလင္းရွည္ရွည္ထဲ ထည့္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ လံုေအာင္ပိတ္ၿပီး သံုးပတ္ေလာက္ ထားလိုက္တယ္။

တခါ တခါ Yeast မထည့္ခ်င္ရင္ ေကာက္ညွင္းဆန္ကို ေရစိမ္ၿပီး ခ်ဥ္သြားေအာင္ သံုးရက္ေလာက္ ထားၿပီး ရတဲ့ အရည္ကို Yeast အစား သံုးၾကည့္ဖူးတယ္။

ခုနက အရည္စစ္လိုက္ၿပီး က်န္တဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ဖူး အဖတ္ေတြကို သၾကားထပ္ထည့္၊ မီးေအးေအးနဲ႔ ေမႊၿပီး ယိုထိုးလိုက္တယ္၊ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္… ေပါင္မုန္႔နဲ႔ စားလို႕ရတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးယိုေပါ့။

သံုးပတ္လဲ ျပည့္ေရာ အနံ႔ ေမႊးေမႊး စူးရွရွ ခ်ိဳျမျမ ဝိုင္အနီေတြ ရလာတယ္။ ဝိုင္ထည့္ေသာက္စရာ ဖန္ခြက္ လွလွေလး တစ္ခြက္လဲ ဝယ္ထားတယ္။ အဲဒီဝိုင္ကို သူ႔တစ္ေယာက္ထဲကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတိုက္ဘူး။

ေမးလိုက္တိုင္း ေသာက္လို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ အျမဲေျပာတယ္။ မူးသလား ေမးေတာ့ ရီေဝေဝေပါ့ တဲ့။ ဟိုသီခ်င္းထဲကလို ဘံုကမာၻ ခုႏွစ္ဆင့္ေတြ၊ ေရႊကိႏၵရီေတြ ဘာေတြ ျမင္ေယာင္ကုန္မွာစိုးလို႔ အခါခါ အထပ္ထပ္ေတာ့ မတိုက္မိပါဘူး။ တစ္ခါလာရင္ တစ္ခြက္ပဲ။ အဲ… တေန႔ တစ္ခါ လာေတာ့… တေန႔ တစ္ခြက္ေပါ့။

အခုေနာက္ပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုလို႔ ဝိုင္ေသာက္ျဖစ္ၾကရင္ သူက ဝိုင္အနီမွာမွ နည္းနည္းခ်ိဳတဲ့ ဝိုင္ကို ေရြးတတ္တယ္။ ဝိုင္ေသာက္တိုင္းလဲ တျခားဟာေတြ ဘာမွ မေသာက္တတ္တဲ့ သူ… ငယ္ငယ္တံုးက ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဝိုင္ကို ေသာက္တတ္ၿပီး ၾကိဳက္သြားတာလို႔ ေျပာေသးတာ။

သူ ဝိုင္ေသာက္တိုင္း ကိုယ္လုပ္တဲ့ ဝိုင္နဲ႔ ဘယ္ဟာ ပိုေကာင္းလဲ လို႔ မေမ့မေလ်ာ့ ေမးရင္ သူက ခါးတာထက္ ခ်ိဳတာကို ပိုၾကိဳက္တာမို႔ ကိုယ့္ဝိုင္က ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေျဖတာ။ ကိုယ္ေက်နပ္ေအာင္ ေပးတဲ့ အေျဖမွန္း သိသိၾကီးနဲ႔ အဲဒီအေျဖမွာ ကိုယ္ကလဲ အျမဲ ေက်နပ္ေနေသးတာ… း))

ဒီရက္ေတြမွာ အခ်ိန္ရရင္ ပစၥည္း ကရိယာ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ နည္းမွန္ လမ္းမွန္နဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီ၊ ခ်ယ္ရီေတြ ေရာၿပီး ဝိုင္အနီတစ္ပုလင္းေလာက္ မွတ္မွတ္ရရ ေဖါက္ၾကည့္ဖို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။