ကိုကို ျပံဳးေတာ့မွ သတိရတယ္… ဒီေန႔ တနလၤာေန႔ ဆိုတာကို… ဟုတ္တာေပါ့…။
တနလၤာေန႔ေတြတိုင္း ကိုကိုနဲ႔ ကြ်န္မ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္ေလ။ မေတြ႔ျဖစ္ၾကတဲ့ရက္ေတြက ဟိုးေတာင္တန္းညိဳေတြဆီမွာ မိုးေတြ ျပိဳတဲ့အေၾကာင္း၊ မိုးၾကီးလို႔ ဒါဏ္ရာရေနတဲ့ ျမက္ရိုင္းပန္း ဝါဝါေလးေတြအေၾကာင္း၊ ဟိုင္းေဝးလမ္းမေတြေပၚကို တိမ္ေတြ ျပိဳဆင္း နီးကပ္လာခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကို အမွတ္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြနဲ႔အတူ စာဖတ္တဲ့အေၾကာင္း ကဗ်ာစပ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ကိုကိုက ေျပာေတာ့ ကြ်န္မကလည္း အားက်မခံ အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့ စပါယ္ပင္ေလး အဖူးေလး ႏွစ္ဖူး ထြက္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ကြ်န္မ ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးကို မဂၢဇင္းတစ္ခုက ေရြးလိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ အခုရက္ပိုင္း ေလေတြ တအားတိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ႏွင္းဆီ ေရာင္စံုဝယ္လာျပီး တအိမ္လံုး ရွိသမွ် ပန္းစိုက္အိုးေတြထဲမွာ ထိုးထားတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ျပီး ကြ်န္မ အခန္းနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေနာက္မွာ ေနတဲ့ အိမ္ေျမွာင္ေလး အျပင္ကို ခဏ ခိုးထြက္လာတုန္း ကြ်န္မနဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပမိတာေပါ့။ ကြ်န္မစကားအဆံုးမွာ ကိုကိုရဲ႕ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာသံတခ်ိဳ႔ နားထဲ ဝင္လာခဲ့တာ… အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မလည္း ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပံဳးရယ္ေနမိတာ…။
စကားေျပာရင္းနဲ႔ ကိုကို.. ဆံပင္ညွပ္ေတာ့ေလ လို႔ ကြ်န္မေျပာေတာ့ ကိုကိုက ျပန္ေမးတယ္ ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ တဲ့…။ တစ္ခုခု ေျပာလိုက္ရင္ ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ လို႔ ျပန္ျပန္ေမးေလ့ရွိတာ ကိုကို႔အက်င့္…။ ဘာေန႔လဲ သိရျပန္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေန႔လဲ ဆိုတဲ့ ေန႔စြဲေတြပါ ထပ္ေမးတတ္ေသးတာ…။ ေနရာတကာမွာ အယူမသည္း၊ အစြဲအလန္းလည္း မထားတတ္သူ ကြ်န္မက ေန႔ရက္ေတြ နံပါတ္ေတြအေပၚ အစြဲအလန္းမထားဖို႔ ကိုကို႔ကို မၾကာခဏ ေျဖာင္းျဖရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီေန႔ တနလာၤေန႔ေပါ့ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္..။ ဒီေတာ့ ကိုကိုက ေျပာတယ္… ေမြးေန႔ ေသာၾကာ တနလၤာ ေကသာ ဆံျဖတ္ မျပဳအပ္ တဲ့…။ ကိုကိုေပးသမွ် ဆင္ေျခေတြထဲမယ္ ဒီတစ္ခါေပးတဲ့ ဆင္ေျခက အရယ္ရဆံုးပဲ လို႔ ေျပာရင္း ရယ္ျပီးရင္း ရယ္ေနမိေတာ့တယ္။ ကဲ… အဲဒါဆိုရင္ ေမြးေန႔ ေသာၾကာ တနလၤာ ေကသာ ဆံရွင္း ေရာဂါကင္း လို႔… ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုကို႔အသံ တိတ္သြားတယ္။ ကြ်န္မ မရပ္မနား ဆက္ ရယ္ေနမိတယ္။ ဒါဆိုလည္း ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ သြားေတာ့မယ္ တဲ့… ေလသံက ကြ်ဲျမီးတိုေနတဲ့ ေလသံ…။
တနလၤာေန႔တိုင္း ကြ်န္မေလွ်ာက္ေနက် လမ္းကေလးရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာ စိမ္းညိဳ႔ေနတဲ့ သစ္ေတာအုပ္ေလးေတြ ရွိတယ္။ ေနပြင့္ခ်ိန္ဆို သစ္ပင္အုပ္ေတြၾကားထဲက တိုးထြက္လာတဲ့ ေနေရာင္တန္းေလးေတြ ျမင္ရတတ္တယ္။ မိုးရြာျပီးစ မနက္ခင္းေတြမွာ သစ္ရြက္စိမ္းေတြေပၚက ေရစက္ကေလးေတြကို လက္နဲ႔ လွမ္းထိလို႔ရတတ္တယ္။ တခါတခါက်ေတာ့ လမ္းကေလးတေလ်ာက္မွာ ျမဴေတြ ဆိုင္းေ၀ ေနတတ္ျပန္ေသးတယ္။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ လမ္းကေလး…။
လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာ ေထာက္ကနဲ အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္တယ္။ ကိုကို ေဆးလိပ္မီးညွိဖို႔ မီးျခစ္ ျခစ္လိုက္တဲ့ အသံ… ေဟာ… စကားေျပာေနတဲ့ၾကားထဲ ဒီေဆးလိပ္ကလည္း ေသာက္ရျပန္ျပီ ဆိုေတာ့ ကိုကို သိပ္သေဘာက်သြားတာ…။ အကုန္သိေနတာပဲေနာ္ တဲ့… အဲဒီေလာက္ ပါးလွစ္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ… လို႔ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေျပာေသးတာ…။ အို… ဒါမ်ား ဘာဆန္းတာလိုက္လို႔… ကိုကိုကေရာ… ကြ်န္မ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၾကားရတဲ့ ဖိနပ္ အသံကိုေတာင္မွ အနိမ့္အျမင့္ အထူအပါး ခြဲျခားတတ္ေသးတာ မဟုတ္လား။ ဒီေန႔က Pencil Heel… ဒီတခါ Wedge Heel… ဒီတခါ Block Heel စသည္ျဖင့္… ကိုကို ေျပာလိုက္တိုင္း ေလွ်ာက္လက္စ ေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန္႔သြားတဲ့အထိ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရစျမဲ…။ အျမင္အာရံုေတြ အသံုးမဝင္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ အၾကားအာရံုေတြ ပိုေကာင္းေနတတ္တယ္ ဆိုတာ သိသလား… လို႔ ကိုကိုေျပာေတာ့ ဝမ္းနည္းရိပ္ေတြနဲ႔ မ်က္ရည္ဝဲရစျမဲ…။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေတြ႔ျဖစ္ၾကမွာပါရယ္… လို႔ ေလသံ တိုးတိုးနဲ႔ မရဲတရဲ အားေပးရစျမဲ…။
ဒီေန႔ ကိုကို ေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုး အေၾကာင္းအရာဟာ သူငယ္ခ်င္းလက္ထဲ ခဏအပ္ခဲ့တဲ့ ေသနပ္တစ္လက္ အေၾကာင္းလား… (ဒီကိစၥကေတာ့ နည္းနည္း ရယ္ရတယ္…) ကြ်န္မတို႔ ျမိဳ႕ပ်က္ေလးမွာ အႏွိပ္ခန္းေတြ၊ ကာရာအိုေကခန္းေတြ အလြန္အမင္း ေပါမ်ားလာျပီး အဲဒီေနရာေတြမွာ အရြယ္ေရာက္စ မိန္းကေလးငယ္ေတြ ရာနဲ႔ခ်ီျပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းလား… ဒါမွမဟုတ္ အင္းလ်ားကန္စပ္က ဆိုင္ေလးေတြမွာ စားပြဲထိုးေနတဲ့ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ ကေလးငယ္ေတြ အတန္းပညာ မသင္ၾကရတဲ့ အေၾကာင္းလား… ဘုရားဖူးရင္း ေတာင္းခဲ့တဲ့ ဆုေတာင္းေတြ အေၾကာင္းလား… ကြ်န္မ စဥ္းစားေနမိတယ္။
ညက လ မသာဘူး… ဒါေပမဲ့ နက္ျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ လင္းလက္ေနတဲ့ ေသာၾကာၾကယ္ေလး တစ္လံုးကိုေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ခြင့္ရတယ္…။ တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီကေန အတူတူ ျမင္ခြင့္ရတဲ့ ေသာၾကာၾကယ္ေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ စိတ္ထဲကေန လွမ္းေျပာလိုက္ေသးတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာဖို႔ မလိုအပ္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေပမယ့္ အမ်ိဳးအမည္ ေဖၚျပလို႔မရတဲ့ အလြမ္းတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေလအေဝွ႔မွာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားလို႔…။
ေသခ်ာတယ္… အဲဒါ ကိုကိုနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ တနလာၤပဲ…။